ΙΔΕΑΔ, Η ιστορία του άρθρου 41ΣΤ Ν.2725/1999: κάθε πέρσι και καλύτερα

 

Οπως ακριβώς είχαμε προβλέψει, για μια ακόμη φορά το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο για την πάταξη της βίας στα γήπεδα. Μόνο που, δυστυχώς, ούτε και ο Πρωθυπουργός κατανόησε, ,ότι το "τώρα ή ποτε" που "κραυγάσαμε" με την προηγούμενη ανάρτησή μας δεν αφορά την αντιμετώπιση της βίας αλλά της διαφθοράς που την υποθάλπει. Μόνο αν παταχθεί η διαφθορά της ποδοσφαιρικής εξουσίας υπάρχει ελπίδα και για την πάταξη της βίας στα γήπεδα.

Το ότι, δυστυχώς, συνολικά η Κυβέρνηση δεν έχει κατανοήσει τον ορθό τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος, καταδεικνύεται εύκολα από μια απλή παράθεση των ρυθμίσεων που από το 2002 και εντεύθεν έχουν νομοθετηθεί για την ποινική τιμωρία των παραβατικών συμπεριφορών βίας στα γήπεδα, με το άρθο 41ΣΤ του Ν. 2725/1999.

Επιγραμματικά η ιστορία του άρθρου 41ΣΤ παρ.6 Ν.2725/1999 περί μετατροπής και αναστολής των ποινών που επιβάλλονται για αδικήματα βίας στα γήπεδα έχει ως εξής:

1.Με το άρθρο 6 παρ.3 Ν.3262/2004 (νόμος Ορφανού) προστέθηκε στο άρθρο 41ΣΤ η απόλυτη απαγόρευση μετατροπής της ποινής που είχε ως εξής:

«Απαγορεύεται η μετατροπή της στερητικής ελευθερίας ποινής σε χρηματική στις περιπτώσεις των προηγουμένων παραγράφων 1,2 και 4 του άρθρου αυτού.»

Η διάταξη αφορούσε όλα τα προβλεπόμενα αδικήματα βίας, πλην αυτού της παρότρυνσης σε πράξεις βίας, ιδίως δημόσια ή δια του τύπου κλπ.

Με το άρθρο 6 παρ.5 του ιδίου νόμου προβλέφθηκε επίσης ότι:

«α. Τα αδικήματα του παρόντος άρθρου διώκονται αυτεπαγγέλτως. Καθ’ ύλην αρμόδιο δικαστήριο είναι το Τριμελές Πλημμελειοδικείο του τόπου τέλεσής τους. Για την εκδίκαση των αδικημάτων του παρόντος άρθρου εφαρμόζεται υποχρεωτικά η διαδικασία των άρθρων 418 επ. Κ.Π.Δ.. Σε κάθε περίπτωση τα αδικήματα του παρόντος άρθρου εκδικάζονται εντός τριάντα ημερών. »

2. Με το άρθρο 20 παρ. 1 Ν. 3472/2006 (και πάλι νόμος Ορφανού) αυστηροποιήθηκε η παραπάνω διάταξη και πέραν της απαγόρευσης μετατροπής επέβαλε και την απόλυτη απαγόρευση αναστολής εκτέλεσης, με  εξαίρεση και πάλι των αδικημάτων της παρότρυνσης σε βία, προβλέποντας ότι:

 «Απαγορεύεται η μετατροπή σε χρηματική ποινή της στερητικής της ελευθερίας ποινής και η αναστολή εκτέλεσης αυτής, κατ’ εξαίρεση των άρθρων 99 επ. του Ποινικού Κώδικα, στις περιπτώσεις των αδικημάτων των προηγούμενων παραγράφων 1,2,3 και 4 του άρθρου αυτού».

3. Με το άρθρο 34 παρ.1 Ν. 3773/2009 (νόμος Ιωαννίδη), αντικαταστάθηκε επί το ηπιότερο η ως άνω διάταξη και προέβλεπε απαγόρευση μετατροπής και αναστολής μόνο σε περίπτωση υποτροπής, είχε δε ως εξής:

« Για την αναστολή εκτέλεσης της ποινής για τα αδικήματα των παραγράφων 1, 2, 3 και 4 του παρόντος άρθρου εφαρμόζονται τα άρθρα 99 επ. ΠΚ, με την επιφύλαξη όσων ορίζονται στο τελευταίο εδάφιο της παρούσας παραγράφου. Ως προς τη μετατροπή της ποινής σε χρηματική εφαρμόζεται το άρθρο 82 ΠΚ. Σε περίπτωση υποτροπής, και ανεξάρτητα από το ύψος της αρχικά επιβληθείσας ποινής, δεν χορηγείται αναστολή εκτέλεσης της ποινής που επιβλήθηκε ούτε επιτρέπεται η μετατροπή της σε χρηματική. Οι παρεπόμενες ποινές της περιπτώσεως α’της παραγράφου 7 του άρθρου 41 ΣΤ του παρόντος νόμου δεν αναστέλλονται σε καμία περίπτωση.»

4. Με το άρθρο 3 παρ.1 Ν. 4049/2012 (νόμος Γερουλάνου) προβλέπεται η υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις απαγόρευση μετατροπής και αναστολής, όπως και η υπό προϋποθέσεις δυνατότητα μετατροπής σε κοινωνική εργασία για όλα, πλέον, τα αδικήματα του άρθρου αυτού και  το άρθρο διαμορφώνεται ως εξής:

« α. Η ποινή για τις πιο πάνω πράξεις δεν αναστέλλεται ούτε μετατρέπεται σε περίπτωση που: (αα) Ο δράστης κατά την τέλεση των πιο πάνω πράξεων χρησιμοποίησε όπλο ή κάθε άλλου είδους μέσο, ικανό και πρόσφορο να προκαλέσει κίνδυνο για τη ζωή και τη σωματική ακεραιότητα τρίτων ή (ββ) Από τη βαρύτητα της πράξης, τις περιστάσεις τέλεσής της, από τα αίτια που ώθησαν τον δράστη σε αυτήν και την προσωπικότητά του προκύπτει αντικοινωνικότητα αυτού και σταθερή ροπή του σε διάπραξη νέων εγκλημάτων στο μέλλον.

β. Στις παραπάνω περιπτώσεις, το δικαστήριο μπορεί, κατ’ εξαίρεση, μετά από σχετικό αίτημα του καταδικασθέντος, να μετατρέπει την επιβληθείσα ποινή, ανεξαρτήτως του ύψους της, σε παροχή κοινωφελούς εργασίας κατά τους όρους του άρθρου 82 παρ. 6 επ. του Ποινικού Κώδικα, εφόσον κρίνει με ειδικά αιτιολογημένη απόφασή του ότι η επιβαλλόμενη κατά μετατροπή ποινή της παροχής κοινωφελούς εργασίας αρκεί για να αποτρέψει το δράστη από την τέλεση των εγκλημάτων του παρόντος άρθρου στο μέλλον.

γ. Σε περίπτωση καταδίκης για τις πράξεις των παραγράφων 1, 2, 4 και 5 του παρόντος, δεν επιτρέπεται η μετατροπή της στερητικής της ελευθερίας ποινής σε χρηματική ή σε παροχή κοινωφελούς εργασίας και δεν χορηγείται αναστολή εκτέλεσης της ποινής όταν:(αα) Ο δράστης είναι υπότροπος ή τελεί κατά συνήθεια τις πιο πάνω πράξεις ή (ββ) ο δράστης κρίνεται από τις περιστάσεις τέλεσης ως ιδιαιτέρως επικίνδυνος για τη ζωή ή τη σωματική ακεραιότητα ή την περιουσία τρίτων ή την ομαλή εκτέλεση των αθλητικών εκδηλώσεων.

5. Με το άρθρο 4 παρ.2 Ν.4326/2015 (νόμος Κοντονή) επαναφέρεται η απόλυτη απαγόρευση μετατροπής για όλα τα αδικήματα του άρθρου αυτού, διατηρείται η υπό προϋποθέσεις δυνατότητα αναστολής και η απόλυτη απαγόρευσή της  μόνο σε περίπτωση υποτροπής (όπως με το νόμο Ιωαννίδη), ως εξής:

 Το εδάφιο β΄ της παρ.  6 του άρθρου 41ΣΤ του Ν. 2725/1999, όπως ισχύει, αντικαθίσταται ως εξής:

«β. Η ποινή για τις πράξεις του παρόντος άρθρου δεν μετατρέπεται σε καμία περίπτωση. Το Δικαστήριο, εφόσον αναστείλει την εκτέλεση της ποινής, ανεξαρτήτως του ύψους αυτής, διατάσσει την υποχρέωση του καταδικασθέντος να διαμένει στην κατοικία του κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου, για χρονικό διάστημα ίσο με την ανασταλείσα ποινή. Η παραβίαση του συγκεκριμένου όρου συνεπάγεται την άρση της αναστολής. Σε περίπτωση δεύτερης καταδίκης για αδίκημα του παρόντος νόμου, ανεξαρτήτως του ύψους των αθροιζόμενων ποινών, δεν χορηγείται αναστολή εκτέλεσης της ποινής.»

6. Με το άρθρο 14 Ν. 4809/2021 ( νόμος Αυγενάκη), και μετά την ψήφιση του νέου ποινικού κώδικα που καταργεί την μετατροπή των πονών σε χρηματικές, η απόλυτη απαγόρευση μετατροπής του νόμου Κοντονή αντικαθίσταται πλέον σε απαγόρευση  μετατροπής της ποινής σε κοινωφελή εργασία,  διατηρείται όμως η υπό προϋποθέσεις δυνατότητα αναστολής εκτέλεσης . Η συγκεκριμένη διάταξη έχει ως εξής:

«6. Στις περιπτώσεις των αξιόποινων πράξεων του παρόντος άρθρου, απαγορεύεται η οποιαδήποτε μετατροπή της στερητικής της ελευθερίας ποινής, σε παροχή κοινωφελούς εργασίας, καθώς και η αναστολή εκτέλεσης αυτής σύμφωνα με τα άρθρα 99 επ. Π.Κ. Κατ’ εξαίρεση το δικαστήριο με την απόφασή του δύναται να διατάξει την αναστολή της εκτέλεσης της επιβληθείσας ποινής, αν κρίνει, με βάση ειδικά στοιχεία τα οποία μνημονεύονται στην αιτιολογία της απόφασης, ότι η εκτέλεσή της δεν είναι απολύτως αναγκαία για να αποτρέψει τον δράστη από την τέλεση νέων αξιόποινων πράξεων στο μέλλον, συνεκτιμώντας τα στοιχεία της προσωπικότητάς του και την όλως περιστασιακή δράση του.»

7. Σημειώνουμε, τέλος, ότι σύμφωνα με την υπό του άρθρου 7 Ν. 3057/2002 (νόμος Βενιζέλου) αρχική διατύπωση του άρθρου 41ΣΤ παρ.6 περ. β’, όπως αυτή επαναλαμβάνεται και στα μετέπειτα νομοθετήματα, καθώς και στον τελευταίο ισχύοντα νόμο 4809/2021, η έφεση κατά της καταδικαστικής απόφασης δεν έχει ανασταλτικό αποτέλεσμα:

«β) Η προθεσμία για την άσκηση έφεσης κατά της καταδικαστικής απόφασης και η άσκηση εφέσεως δεν αναστέλλουν την εκτέλεσή τους. Η παρεπόμενη ποινή, που επιβλήθηκε κατά την παρ. 7, ουδέποτε αναστέλλεται.»

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Μόνο επί νόμου Ορφανού υπήρξε απόλυτη απαγόρευση μετατροπής και αναστολής εκτέλεσης της επιβαλλόμενης για αδικήματα βίας στα γήπεδα ποινής.

Με τον νόμο Ιωαννίδη η ανωτέρω απόλυτη απαγόρευση διατηρήθηκε μόνο για τους υποτρόπους.

Με τον νόμο Γερουλάνου συγκεκριμενοποιήθηκε η απαγόρευση μετατροπής και αναστολής μόνο στις περιπτώσεις χρησιμοποίησης όπλου ή άλλου παρόμοιου μέσου και όταν ο δράστης κρίνεται ιδιαίτερα επικίνδυνος, ενώ εισάγεται και η παροχή κοινωνικής εργασίας ως μέσον μετατροπής της ποινής, όταν αυτή είναι δυνατή, συνεχίζεται δε η απόλυτη απαγόρευση για τους υποτρόπους.

Με το νόμο Κοντονή επαναφέρεται η απόλυτη απαγόρευση μετατροπής του νόμου Ορφανού, ενώ αφήνεται στη κρίση του Δικαστηρίου η χορήγηση αναστολής. Και εδώ απαγορεύεται απολύτως η αναστολή για τους υποτρόπους.

Με τον νόμο Αυγενάκη, και μετά την εισαγωγή του νέου ποινικού κωδικα, ως απολύτως απαγορευόμενη προβλέπεται πλέον μόνο η μετατροπή σε κοινωνική εργασία. Ομως αφήνεται και εδώ στη κρίση του Δικαστηρίου, αν από τις περιστάσεις προκύπτει η δυνατότητα χορήγησης αναστολής, ενώ δεν επαναλαμβάνεται η απόλυτη απαγόρευση αναστολής  για τους υποτρόπους.

Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι αν συγκρίνουμε την αυστηρότητα αντιμετώπισης του προβλήματος από τις παραπάνω ρυθμίσεις καταλήγουμε στο αβίαστο συμπέρασμα «κάθε πέρσι και καλύτερα»

ΙΔΕΑΔ, Η από 30-6-2020 ανοικτή επιστολή στο Πρωθυπουργό: ή τώρα ή ποτέ

 Κυβερνητικές συσκέψεις σε ανώτατο επίπεδο, εξαγγελίες για νέες νομοθετικές πρωτοβουλίες για την πάταξη της βίας και πολλά άλλα παρόμοια πυροτεχνήματα που κατά καιρούς επινοούν οι ανήμποροι να καταλάβουν και να αντιμετωπίσουν τις χρόνιες παθογένειες του ποδοσφαίρου μας βρίσκονται ξανά στο προσκήνιο. Και όλοι οι υπόλοιποι βρισκόμαστε για μια ακόμη φορά "στο ίδιο έργο θεατές".

Επειδή δεν μπορούμε να πιστέψουμε, ότι και ο ίδιος ο πρωθυπουργός αποδέχεται αυτή τη θλιβερή για το ποδόσφαιρο αλλά και για το σύνολο της κοινωνίας μας κατάσταση, του επαναφέρουμε την από 30-6-2020 ανοικτή επιστολή μας με την οποία όχι μόνο τον προειδοποιούσαμε για τις παγίδες που κρύβει για την κυβέρνηση, την έννομη τάξη και το ποδόσφαιρό μας η περίφημη "ολιστική μελέτη, αλλά τον ενημερώναμε για τα απλά νομικά βήματα που όφειλε να πάρει για την άμεση εξυγίανση του ποδοσφαίρου, η οποία μακροπρόθεσμα θα επέφερε τα ευεργετικά της αποτελέσματα και στο πρόβλημα της βίας στο ποδόσφαιρο.

Διότι η βία στο ποδόσφαιρο, παρότι οφείλεται σε παθογένειες της κοινωνίας, εκδηλώνεται στον χώρο του ποδοσφαίρου αποκλειστικά και μόνο λόγω της γενικευμένης διαφθοράς που κυριαρχεί σ΄ αυτό.

Ο θάνατος του Αλκη, και ιδιαίτερα ο τρόπος με τον οποίον συνέβη, αποτελεί το κορυφαίο γεγονός ευαισθητοποίησης της κοινωνίας του ποδοσφαίρου από την εμφάνισή του στην πατρίδα μας. 

Ας γίνει τουλάχιστον η αιτία, ώστε αυτή τη φορά να προχωρήσει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός στις αναγκαίες, και όχι απλά επικοινωνιακές, "ολιστικές" ρυθμίσεις, επιλέγοντας επί τέλους τους κατάλληλους και ικανούς για το έργο αυτό συμμάχους. 

Αν και τώρα, σε αυτή τη κορυφαία για το ποδόσφαιρο και την κοινωνία μας συγκυρία, φανούμε αδύναμοι να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα, δεν θα τα καταφέρουμε ποτέ. 

 

Αξιότιμε κ. Πρωθυπουργέ

Με αφορμή την από 25-2-2020 υπογραφή σας στη διακήρυξη προθέσεων μεταξύ της Κυβέρνησης και της UEFA, με την οποία παρέχετε την  συνταγματικά απαράδεκτη εκ προϊμίου πολιτική νομιμοποίηση  στις εισηγήσεις-παρεμβάσεις-ρυθμίσεις της UEFA  για το ελληνικό ποδόσφαιρο, και  ανεξάρτητα με το πότε, εάν, πως, με ποια τεχνογνωσία και με ποιο περιεχόμενο έλθει η ήδη εκπρόθεσμη  «ολιστική» περί τούτων μελέτη της, παρακαλούμε λάβετε σοβαρά υπόψη τα παρακάτω.

Τις τρείς τελευταίες δεκαετίες γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες θλιβερών καταστάσεων στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν χρειάζεται να  απαριθμήσουμε γεγονότα, είναι γνωστά σε όλους.

Διαφθορά, ανομία, οργανωμένο έγκλημα, γενικευμένη περιφρόνηση του νόμου,  είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν σήμερα το ελληνικό ποδόσφαιρο, κυρίως το λεγόμενο επαγγελματικό.

Και όλα αυτά  με το πρόσχημα μιας ανύπαρκτης νομικά έννοιας, του «αυτοδιοίκητου» του ποδοσφαίρου, που δεν είναι τίποτα άλλο από την αυτονόητη συνταγματική εγγύηση της ελευθερίας του συνεταιρίζεσθαι, που ισχύει  για όλο τον ελληνικό αθλητισμό, και φυσικά το ποδόσφαιρο, το οποίο, βέβαια, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από το Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους .

Δυστυχώς, οι εκάστοτε Κυβερνήσεις, κάτω από την προδήλως παράνομη και καταχρηστική απειλή της FIFA ( πάντα κατόπιν αιτήματος της ΕΠΟ) για αποβολή των ελληνικών ομάδων από τις διεθνείς διοργανώσεις, φρόντιζαν πάντα να νομοθετούν και να ασκούν την δημόσια εξουσία τους στο ποδόσφαιρο με τέτοιο τρόπο - πάντα πυροσβεστικά, συγκυριακά και αποσπασματικά –  ώστε να γίνονται συνένοχες στην άνθιση της ανομίας που εξουσιάζει το ποδόσφαιρο.

Τα προγράμματα του κάθε κυβερνώντος κόμματος, αν και  εφόσον υπήρχαν, έμπαιναν στην λίστα αναμονής, και πρώτο κυβερνητικό μέλημα ήταν πλέον πως θα διαχειριστούμε την υπάρχουσα κατάσταση με το μικρότερο δυνατόν πολιτικό, κομματικό και προσωπικό κόστος.

Αποκορύφωμα αυτής της απαράδεκτης κυβερνητικής τακτικής υπήρξε η απροκάλυπτη παραβίαση του Συντάγματος με την τροπολογία του πρώην υφυπουργού κ. Κοντονή, με την οποία, ειδικά για το ποδόσφαιρο, η συνταγματικά θεμελιωμένη εξουσία  των ελληνικών δικαστηρίων να διορίζουν προσωρινές διοικήσεις ανατέθηκε στη FIFA.

Δυστυχώς, αυτή τη συνταγματική εκτροπή την υπερασπίστηκε ως δικηγόρος της ΕΠΟ ο νυν Υπουργός σας κ. Γεραπετρίτης, δηλαδή αυτός στον οποίον έχετε αναθέσει την χάριν του δημοσίου συμφέροντος συνεργασία με την FIFA για την επαναφορά του ελληνικού ποδοσφαίρου σε δρόμους νομιμότητας.    

Μοιραία, λοιπόν, εμπλακήκατε και σεις προσωπικά σ΄αυτόν τον τραγέλαφο, αφού χωρίς δημοσιοποιημένο πρόγραμμα για τον αθλητισμό, χωρίς την συνδρομή εξειδικευμένων περί τον αθλητισμό στελεχών, είτε μέσα από το κόμμα είτε μέσα από τον ευρύτερο αθλητικό χώρο, οδηγηθήκατε και εσείς, μέσα σε μόλις έξι μήνες από την ανάληψη των καθηκόντων σας, στην υπογραφή ενός νέου ιδιότυπου «μνημονίου» με την  UEFA, παρότι ήδη από τετραετίας  με την παρουσία υψηλόβαθμων στελεχών των  FIFA και  UEFA,  το ελληνικό ποδόσφαιρο βρίσκεται -παρανόμως- κάτω από «μνημόνιο» με εξωτερική επίβλεψη.

Κοντολογίς, επειδή στο ελληνικό ποδόσφαιρο κυριαρχεί η διαφθορά,  για την εξυγίανσή του  καλέσατε τις FIFA - UEFA να μελετήσουν μέτρα και ρυθμίσεις  για την εξυγίανση του  ελληνικού ποδοσφαίρου, με την εκ προϊμίου πολιτική δέσμευση να τα υιοθετήσετε και νομοθετικά.

 Σας διαφεύγει ωστόσο  ότι η ίδια ακριβώς ανομία-διαπλοκή-διαφθορά  κυριαρχεί και σ’ αυτούς (Jennings, 2006, Geeraert 2015 και Geeraert & Drieskens 2015). Συνεπώς μην περιμένετε ότι η διαφθορά του ελληνικού ποδοσφαίρου θα λυθεί με την οποιαδήποτε συνεργασία  της κυβέρνησης με τις FIFA και UEFA.

Σε συμμαχίες ισχυρών εντός του ποδοσφαίρου μας επίσης δεν μπορούμε πλέον να προσβλέπουμε. Διότι είναι αυτοί οι ίδιοι που δημιούργησαν και συντηρούν την ανομία και ορίζουν τη λειτουργία του όλου συστήματος, αφού γι΄ αυτούς το ποδόσφαιρο δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα εργαλείο για την επίτευξη άλλων νόμιμων ή άνομων συμφερόντων.

 Γι΄ αυτό  ποτέ κανένας δεν ελέγχθηκε σοβαρά, αν όντως τηρεί ή παραβιάζει τον νόμο. Αλήθεια, γνωρίζει κανείς σήμερα σε ποιόν πραγματικά ανήκουν οι επαγγελματικές ομάδες που ήδη υπάρχουν ή αυτές που τώρα δημιουργούνται παίρνοντας η μια το ΑΦΜ της άλλης? Γνωρίζει κανείς σήμερα πόσοι από αυτούς που πραγματικά διοικούν τον επαγγελματικό αθλητισμό μπορούν νόμιμα να το κάνουν? Γνωρίζει κανείς τα πραγματικά έσοδα και έξοδα των ομάδων? Υπάρχουν αξιόπιστοι ελεγκτικοί μηχανισμοί προς τούτο? Τα γεγονότα που σήμερα όλοι βιώνουμε απαντούν μονολεκτικά: Όχι.

Μοιραία, επομένως, βιώνουμε σήμερα  την παρακμή και κυρίως τον αφελληνισμό του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, όχι μόνο ως προς τους παίκτες, αλλά πλέον και τους διαιτητές, τους προπονητές, ακόμη και αυτούς τους φιλάθλους, που όλο και περισσότερο ενδιαφέρονται για αγώνες του εξωτερικού, έστω και μέσα από την τηλεόραση.

Και μετά από όλα αυτά δικαιούμαστε σήμερα όλοι εμείς, να παραπονούμαστε για την έλλειψη φιλάθλου πνεύματος και την καθολική εξάπλωση της βίας στα γήπεδα?  Όταν ο επιρρεπής στην βία νεαρός, όχι λόγω του ποδοσφαίρου αλλά λόγω της γενικευμένης κοινωνικής σήψης, βλέπει μπροστά του όλο αυτό το μπάχαλο που λέγεται επαγγελματικό ποδόσφαιρο,  ποιό σοβαρό κίνητρο έχει για να  σεβαστεί το σαθρό περιβάλλον μέσα στο οποίο και αυτός καλείται να λειτουργήσει σαν φίλαθλος ή οπαδός,  οργανωμένος ή μη, πολύ δε περισσότερο όταν συχνά τον παροτρύνουν στην παραβατική του συμπεριφορά, άμεσα ή έμμεσα, οι ίδιοι οι διοικούντες τις ομάδες?

Όμως η κοινωνία του ποδοσφαίρου στην πατρίδα μας, σίγουρα, δεν είναι  αυτοί που το έφεραν στην εξαθλίωση.  Σ΄ αυτήν υπάρχουν ακόμη δυνάμεις υγιείς, άνθρωποι με ήθος, γνώση, εμπειρία και διάθεση να προσφέρουν. Απλώς, βρίσκονται στο περιθώριο, διότι δεν εννοούν να ασχοληθούν ενεργά με το ποδόσφαιρο κάτω από την μαφία που σήμερα το εξουσιάζει.

Κύριε Πρωθυπουργέ.

 Μάταια αναζητείτε συμμάχους σε  FIFA και  UEFA στον πόλεμο κατά της ανομίας του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αν πράγματι ενδιαφέρεστε για την απαλλαγή της κοινωνίας από την δυσωδία που αποπνέει σήμερα το ποδόσφαιρο, απλώς αναζητείστε και απελευθερώστε από την αδράνεια τις υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας του ποδοσφαίρου.

Νομοθετείστε άμεσα, ανυποχώρητα, «ολιστικά», όχι με αποσπασματικές και φωτογραφικές τροπολογίες, έναντι οποιουδήποτε (δήθεν) πολιτικού κόστους για:

1. Εκδημοκρατισμό του ποδοσφαίρου: Το εκλογικό σύστημα θα πρέπει να διασφαλίζει ότι οι Ενώσεις-μέλη της ΕΠΟ θα έχουν εκλογική δύναμη ανάλογη με την δύναμή τους σε ενεργά σωματεία και να κατοχυρώνει την πολυφωνία στα Δ.Σ. ενώσεων και ομοσπονδίας .

2.  Εσωτερικό αυτοέλεγχο  : Με την διασφάλιση της πολυφωνίας κατοχυρώνεται ο πρωτογενής εσωτερικός αυτοέλεγχος στις διοικήσεις ενώσεων και ομοσπονδίας.

3. Ανοιγμα στην κοινωνία: Κανένα νομικό εμπόδιο στην εγγραφή μελών στα ποδοσφαιρικά σωματεία, πλήν όσων έχουν να κάνουν με την ποινική τους κατάσταση και την ποδοσφαιρική τους ‘ταυτότητα’.

4. Αναβάθμιση της θέσης του αθλητή: Ενήλικοι ποδοσφαιριστές μπορούν αυτοδικαίως να γίνονται μέλη του ερασιτεχνικού σωματείου με πλήρη δικαιώματα και υποχρεώσεις, για όσο χρόνο παραμένουν αθλητές αυτού.

5. Διαφάνεια διοικήσεων: Κανένα μέλος διοικήσεως σωματείου, ενώσεως ή της ΕΠΟ δεν μπορεί να ασκεί τα καθήκοντά του εφόσον διώκεται ποινικά για αδίκημα σχετιζόμενο με το ποδόσφαιρο.

6. Οικονομική ελευθερία: Κανένας οικονομικός ή επαγγελματικός περιορισμός στις ερασιτεχνικές ομάδες, στα μέλη και τα στελέχη τους. Απλούστευση των διαδικασιών αδειοδότησης και προσέλκυσης κεφαλαίων στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, με σαφείς, όμως, περιορισμούς κατά της πολυϊδιοκτησίας, του οικονομικού εγκλήματος και της κατάχρησης δεσπόζουσας θέσης στην αγορά.

7. Αξιοκρατία: Στελέχωση  των σημαντικότερων οργάνων της ομοσπονδίας και των επαγγελματικών ενώσεων  μετά από δημόσια πρόσκληση ενδιαφέροντος με κριτήρια ΑΣΕΠ.

8. Ακηδεμόνευτη διαιτησία: Λειτουργία της διαιτησίας εντός της ομοσπονδίας  με αιρετά, όμως, από τους ίδιους τους διαιτητές όργανα διοίκησης  , έτσι ώστε να παρέχουν τα εχέγγυα της ανεξαρτησίας που χρειάζεται ο διαιτητής, αλλά και να μην  λειτουργούν ανέλεγκτα και ανταγωνιστικά προς την ομοσπονδία.

9. Επαγγελματική ελευθερία προπονητών: Το σύστημα προπονητικών προσόντων της UEFA αφορά την διακρατική πιστοποίηση των προσόντων τους και όχι τον τρόπο απόκτησής τους. Επομένως, ουδόλως συγκρούεται με το νομικό καθεστώς των προπονητών στην Ελλάδα. Την σύγκρουση την επινόησαν αυτοί που ανήγαγαν την παροχή διπλωμάτων προπονητών σε μια προσοδοφόρα επιχείρηση.

10. Αθλητική Δικαιοσύνη: Οι τακτικοί δικαστές και εισαγγελείς με γνώση του αθλητικού δικαίου συμβάλλουν στην εμπέδωση κλίματος αξιοπιστίας του ποδοσφαίρου, μόνο εφόσον επιλέγονται και  λειτουργούν με τις προβλεπόμενες συνταγματικές εγγυήσεις λειτουργικής και προσωπικής ανεξαρτησίας.    

11. Πολιτιστική λειτουργία: Το ποδόσφαιρο, εκτός από μπάλα, είναι και ηθικές αξίες, ιστορία, πολιτισμός, εκπαίδευση και στάση ζωής. Το γήπεδο, εκτός από κερκίδες και αγωνιστικός χώρος, πρέπει να γίνει και   κέντρο φίλαθλης εκπαίδευσης, ιστορίας και πολιτισμού του ποδοσφαίρου. Οι σύνδεσμοι παλαιμάχων και οι νόμιμα οργανωμένοι οπαδοί αποτελούν ισότιμα μέλη της κοινωνίας του ποδοσφαίρου και αναλαμβάνουν πλέον ενεργό ρόλο στη πολιτιστική λειτουργία του ποδοσφαίρου.

12. Οικονομική στήριξη ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου: Τουλάχιστον το 15% των καθαρών εισπράξεων από οποιαδήποτε αιτία των επαγγελματικών συλλόγων θα διατίθενται για την λειτουργία ταμείου ανάπτυξης του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου.      

Κύριε Πρωθυπουργέ, βρίσκεστε ενώπιον ενός «μπρα-ντε- φερ» μεταξύ δικαίου και ανομίας.

Πιστέψτε στη δύναμη των αρχών και αξιών του κράτους δικαίου, που είναι ταυτόσημες με αυτές της κοινωνίας του ποδοσφαίρου.

Πιστέψτε στη δύναμη της κοινωνίας του ποδοσφαίρου και στην αξία των ανθρώπων που την απαρτίζουν.

Με αυτές τις αξίες και με ανθρώπους που θα δουλέψουν γι΄αυτές, μπορούμε να γυρίσουμε το ματς, έστω  και στην παράταση…

Αθήνα, 30-6-2020

Για το ΙΔΕΑΔ

Δρ. Ανδρέας Μαλάτος – Πρόεδρος

ΙΔΕΑΔ, Στη μνήμη του αδικοχαμένου Αλκη : Γ. Λυσαρίδη « Προς νέους, λόγος παραινετικός»

 

Με αφορμή τη δολοφονία του Αλκη, πρώτοι όλοι αυτοί που κυρίως ευθύνονται, όχι μόνο για τον φυσικό θάνατο του παιδιού, αλλά και για τον πνευματικό θάνατο των δολοφόνων του (πολυπαρανομούντες παράγοντες των ομάδων, αδρανείς και απαθείς στην παρανομία φορείς της κρατικής εξουσίας που παραβιάζουν εξακολουθητικά τους νόμους και το Σύνταγμα χάριν του "αυτοδιοίκητου" του ποδοσφαίρου), έτρεξαν να δηλώσουν την οδύνη τους για το τραγικό τέλος του παιδιού και να επαναλάβουν, για μια ακόμη φορά, την εδραία θέση τους  για την πάταξη της βίας στο χώρο του ποδοσφαίρου.

 Είναι όμως φανερό, ότι καμιά παθογένεια του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν μπορεί να θεραπευθεί ξεχωριστά, αν δεν διορθωθεί εκ βάθρων το σύστημα άσκησης εξουσίας, πολιτικής και αθλητικής, πάνω στο ποδόσφαιρο, πράγμα που πάγια και τεκμηριωμένα εισηγείται το ΙΔΕΑΔ από την ίδρυσή του.

Είναι επίσης φανερό, ότι οι άνθρωποι και φορείς που σήμερα εξουσιάζουν το ποδόσφαιρο, όχι μόνο δεν θέλουν ή δεν μπορούν να εξυγιάνουν τον χώρο του ποδοσφαίρου, αλλά αντίθετα αποτελούν τα αρνητικά κοινωνικά πρότυπα της άποψης, ότι μόνο με την παραβίαση νόμων, αρχών και αξιών, μόνο με την παραβατική και αντικοινωνική συμπεριφορά μπορεί κάποιος να ανελιχθεί στην κοινωνική ιεραρχία. 

 Επειδή λοιπόν σήμερα, το να επαναλάβουμε τις εκκλήσεις μας προς τους νομείς της ποδοσφαιρικής εξουσίας, θα ήταν σαν να "φωνάζαμε τον λύκο για να φυλάξει τα πρόβατα", προκρίνουμε, στη μνήμη του αδικοχαμένου Αλκη να απευθυνθούμε στο σύνολο της νεολαίας, ποδοσφαιρικής και μη, συμπεριλαμβανομένων ακόμη και αυτών των πνευματικά νεκρών δολοφόνων του, με την εμπνευσμένη ομιλία του εκλεκτού μέλους του ΙΔΕΑΔ   Γιώργου Λυσαρίδη, που έγινε επ' ευκαιρία του εορτασμού των τριών Ιεραρχών  στην Εύξεινο Λέσχη της Θεσσαλονίκης την 31-1-2022, κείμενο που σχεδόν προφητικά εξηγεί τις αιτίες των όσων τραγικών επακολούθησαν λίγες ώρες αργότερα. 

    Γιώργος Λυσαρίδης

« Προς νέους, λόγος παραινετικός»

 

«Παιδεία μόνον των κτημάτων αναφαίρετον και ζώντι και τελευτήσαντι παραμένουσα», Βασίλειος ο Μέγας  

«Και γαρ άτοπον, την μεν οικίαν μηδέποτε ανέχεσθαι εν εσπέρα χωρίς λύχνου και φωτός οράν, την δε ψυχήν έρημον διδασκαλίας οράν», Ιωάννης Χρυσόστόμος

 « Πρώτιστον των αγαθών, παιδείαν κτώμεθα».  Γρηγόριος ο Θεολόγος

.......................... 

Διανύουμε μιά εποχή όπου καθημερινά συντελούνται απρόσμενες εξελίξεις σε όλο το φάσμα της ανθρώπινης δραστηριότητας. Μεταβολές και αναδιατάξεις στον πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό τομέα, αλλά και στις καθημερινές σχέσεις που αναπροσδιορίζουν το ποιοτικό περιεχόμενο αξιών, θεσμών και αντιλήψεων και μετακινούν, πολλές φορές δραματικά, την κατεύθυνση του τρόπου με τον οποίο σκέπτονται τα άτομα και οι κοινωνίες. Τελευταίο τέτοιο παράδειγμα η πανδημία που πλήττει την παγκόσμια κοινότητα, εδώ και δύο χρόνια, που αναμφίβολα προκάλεσε ριζικές μεταβολές, κάποιες μάλιστα μπορεί να εγκαθιδρυθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα ή και μόνιμα, στην εν γένει συμπεριφορά και στην εσωτερική «εντροπία» των κοινωνιών

 

Βρισκόμαστε σε ένα μεταίχμιο όπου οι ταχύτατοι ρυθμοί ανάπτυξης, ο έντονος ανταγωνισμός και η παγκοσμιοποίηση της αγοράς, σε συνδυασμό με την εκρηκτική πρόοοδο της τεχνολογίας, σηματοδοτούν το τέλος μιάς εποχής και το πέρασμα σε μιά νέα.

 

Στην κορύφωση αυτής της διαδοχής των δύο εποχών, δύει πλέον εκείνη η αντίληψη που έλεγε πως αν κατάφερες να φτάσεις κάπου, δεν έχεις πια για τίποτε να νοιαστείς και ανατέλλει μιά άλλη αντίληψη, σκληρή και πιεστική, που σου θυμίζει πως το δύσκολο δεν είναι τόσο το να ανέβεις κάπου, όσο το να σταθείς εκεί που ανέβηκες.

 

Μέσα σε έναν τέτοιο κόσμο, με μιά αδυσώπητη καθημερινότητα που αλλοτριώνει και κλονίζει την ισορροπία ανάμεσα στο «είναι»  και στο «έχειν, δηλαδή στη «σχέση» και στην  «κτήση», καλούνται οι νέοι άνθρωποι να χαράξουν τη δική τους πορεία και να βρουν το δικό τους προσανατολισμό.

 

Υπόθεση δύσκολη, πορεία δύσβατη, με πολλά μονοπάτια και σταυροδρόμια, χωρίς κάποια σήμανση που να προειδοποιεί και να κατευθύνει στο καλό ή στο κακό, στο ανθρώπινο ή στο απάνθρωπο.

 

Και εδώ αναδεικνύεται η δική μας ευθύνη, των γονέων και των δασκάλων κυρίως, για το πώς θα παραδώσουμε στους νέους τη σκυτάλη.

Απαιτεί πολλή προσοχή αυτή η διαδοχή από γενιά σε γενιά.

Απαιτεί, επίσης, και την αυστηρή αυτοκριτική μας.

 

Δεν είμαστε καθόλου, εμείς οι μεγαλύτεροι, αμέτοχοι στην ευθύνη που, στις μέρες μας :

- αποκτήσαμε περισσότερη γνώση, αλλά λιγόστεψε η κρίση μας

- έχουμε πλατύτερους δρόμους, αλλά στενότερες αντιλήψεις

- μάθαμε πώς να εξασφαλίζουμε τα προς το ζην, αλλά ξεχάσαμε να ζούμε

- προσθέσαμε χρόνια στη ζωή μας, αλλά όχι ζωή στα χρόνια μας

-φτάσαμε ώς το φεγγάρι, αλλά δυσκολευόμαστε να βρούμε το δρόμο για να συναντήσουμε το γείτονά μας

- χτίσαμε πολυτελή σπίτια, αλλά διαλύουμε τις οικογένειες που ζουν μέσα σ’ αυτά.

 

Ασφαλώς, βέβαια, η συμβουλή μας προς τους νέους παραμένει δικαίωμα και, συγχρόνως, υποχρέωσή μας. Όμως, θα πρέπει να κατανοήσουμε πως, μάλλον αυταρέσκεια υποκρύπτει η ψευδαίσθηση ότι εμείς οι μεγαλύτεροι κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια, η δε αξίωσή μας στα πρόσωπα των παιδιών μας να αναπαραχθούν πιστά αντίγραφα του δικού μας εαυτού αποτελεί σίγουρα παράλογη επιθυμία. Εξάλλου, μη ξεχνάμε αυτό που έγραφε ο Ελύτης, πως « η γοητεία της νεότητας είναι η γοητεία του σφάλματος ».

 

Ας το αποδεχθούμε, επιτέλους, πως σε άλλον κόσμο από αυτόν που ζήσαμε εμείς, θα ζήσουν τα παιδιά μας. Κι’ ας τα βοηθήσουμε να τον φτιάξουν ομορφότερο και να ζήσουν σ’ αυτόν ομορφότερα.

 

Εδώ, βέβαια, πρέπει να τονίσουμε και την αισιόδοξη όψη του νομίσματος.

 

Οι αξίες της ανθρωπιάς, της φιλίας και της αλληλεγγύης, του σεβασμού προς το συνάνθρωπο και της επιείκειας, της κατανόησης και της ταπεινοφροσύνης, εξακολουθούν να φωλιάζουν στις καρδιές των ανθρώπων (έστω, σε κατάσταση ύπνωσης) και να περιμένουν την αφορμή να εκδηλωθούν, συγκρατώντας τον ιστό κάθε κοινωνίας.

 

«Κι’ αν όλα τα άλλα παλιώνουν και σκουριάζουν, το φιλί που δεν εξελίχθηκε ουδέ κατ’ ελάχιστο από τα πανάρχαια χρόνια, τυχαίνει να είναι το πιό αναλλοίωτο πράγμα που διαθέτουμε», όπως, πάλι ο Ελύτης, γράφει.

 

Οι σημερινοί νέοι, παιδιά και έφηβοι τώρα, βρίσκονται σε μιά ενδιάμεση πορεία του κύκλου της ζωής τους, στην κατάληξη της οποίας θα παραλάβουν τη σκυτάλη για τη «διαχείριση» της κοινωνίας στην οποία θα ζήσουν και θα εργαστούν. Κι αν μέχρι τώρα είναι αδύναμοι να ανατρέψουν τους όρους και τους κανόνες της, αύριο θα είναι αυτοί οι ίδιοι πρωταγωνιστές και διαμορφωτές της.

 

Σε αυτούς τους νέους, απευθύνω τώρα τον παρακάτω παραινετικό μου λόγο.

 

Αγαπητά μας παιδιά,

Φροντίστε να μη ζείτε μια ζωή ανιαρή , κρυμμένη στους ίσκιους της αδιαφορίας και της αποχής. Να έχετε δίψα για τη ζωή , να μετέχετε με το σώμα και με την ψυχή σας σε όλες  τις εκδηλώσεις της. Γιατί πραγματικός θρίαμβος είναι να γίνεται κανείς συνεργός στη δημιουργία και όχι μάρτυρας στην απραξία και στην αδράνεια .

 

Να βάζετε στόχους στη ζωή σας και να αγωνίζεστε με επιμονή και καρτερία για να τους κατακτήσετε. Να ξεχωρίζετε, όμως, τη θεμιτή φιλοδοξία από τη στείρα και άγονη ματαιοδοξία. Μη λησμονείτε ότι «χωρίς φιλοδοξία δεν ξεκινάει τίποτε. Χωρίς δουλειά, όμως, δεν τελειώνει». Γιατί, «όποιος θέλει να πάει μακριά, πρέπει να έρχεται και από μακριά». Ούτε είναι αρκετά το ταλέντο και η ευφυία, αν δε συνοδεύονται από επιμέλεια και ήθος. Γιατί τότε, μεταστρέφονται σε απρέπεια και πονηρία. Χαράξτε ανεξίτηλα στη μνήμη σας το αξίωμα « αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται έχει ήδη χάσει ».

 

Κι αν κάποτε καταφέρετε να γίνετε μεγάλοι και ισχυροί, να έχετε πάντα στο μυαλό σας ότι ο συνηθέστερος κίνδυνος είναι να πιστέψετε πως η δύναμή σας είναι απεριόριστη σε διάρκεια και έκταση. Είναι τότε που η επιτυχία τυφλώνει, η ανέλεγκτη δύναμη αδυνατίζει την αυτογνωσία και παραμονεύει η καταστροφική αλαζονεία και η οίηση.

 

Να φροντίζετε να μη διολισθαίνει σε αυτοσκοπό και απληστία η επιθυμία  για τα υλικά αγαθά και το χρήμα. Κι αν τύχει να τα αποκτήσετε, μη τα χρησιμοποιείτε για επίδειξη καταναλωτικής ευχέρειας. Να έχετε πάντοτε κατά νου πως, η διαδρομή από την ψευδαίσθηση της αφθονίας ώς την πραγματικότητα της ανέχειας είναι πολύ σύντομη. Ούτε και να τα διαθέτετε  με τρόπο που να προκαλεί όσους δεν τα έχουν. Μπορεί κάποιοι απ’ αυτούς να μη τα απέκτησαν, όχι γιατί ήταν λιγότερο άξιοι, αλλά γιατί ήταν  λιγότερο τυχεροί  από σας.

 

Και, ακόμη, μη παραβιάζετε το όριο και το μέτρο που κάνουν τα υλικά αγαθά χρειαζούμενα ή και απαραίτητα. Μη ξεχνάτε ποιά σοφή συμβουλή προς τον ένδοξο και κραταιό Μιθριδάτη  βάζει στο στόμα του μάντη ο Κωνσταντίνος Καβάφης στο ποίημά του « Εν πορεία προς την Σινώπην »:

 

Μα  ν’ αρκεσθεί, φρονώ,  με τόσα που έχει ο βασιλεύς.

            Τα περισσότερα εις κινδύνους θα τον φέρουν .

            Θυμήσου να του πεις αυτό αξιωματικέ.

            Η τύχη ξαφνικές έχει μεταβολές.

            Να πεις στον βασιλέα Μιθριδάτη:

            Λίαν σπανίως βρίσκεται ο εταίρος του προγόνου του ο ευγενής ,

            που εγκαίρως με την λόγχην γράφει στο χώμα επάνω

            το σωτήριον Φεύγε Μιθριδάτα.

 

Και μη λησμονείτε το Ευαγγελικόν « ουκ επ’ άρτω μόνον  ζήσεται άνθρωπος ». Φροντίστε να πλουτίσετε σε γνώση, ευγένεια, κατανόηση, φιλαλληλία και συντροφικότητα. Και όπου κι αν βρίσκεστε, να σκάβετε βαθειά. Κάτω είναι η πηγή της γνώσης, η πηγή της σοφίας.

 

Μοιραστείτε χαρές, αγωνίες, ιδέες με τους συνανθρώπους σας και μοιράστε γενναιόδωρα θαυμαστικά γύρω σας, εκεί που  το αξίζουν. Όπου οι άλλοι θυμώνουν, μεμψιμοιρούν, φθονούν, καταγγέλλουν, εσείς βρείτε κάτι να θαυμάσετε.

 

Δώστε περισσότερη σημασία στο τι δίνετε και όχι στο τι παίρνετε. «Μακάριον εστί το διδόναι μάλλον ή το λαμβάνειν», δηλαδή περισσότερη ευτυχία σου προσφέρει το να δίνεις, παρά το να παίρνεις. Στη γενναιόδωρη προσφορά θα βρείτε το μυστικό της αληθινής ευτυχίας. Και να είστε βέβαιοι πως γι’αυτό θα ανταμειφθείτε. Όχι με υλική ανταμοιβή, αλλά με μιαν ανταμοιβή που και οι ίδιοι θα αναγνωρίσετε ότι είναι πολυτιμότερη κι απ’ την πιο μεγάλη υλική περιουσία. Οι άνθρωποι χρειάζονται ελάχιστα πράγματα για να είναι ευτυχισμένοι. Και, δυστυχώς, κάνουν πολλά για να μην είναι.

 

Πορευθείτε με οδηγό αυτή την, αμετάφραστη σε οποιοδήποτε ξένο λεξιλόγιο, μαγική λέξη «φιλότιμο», έναν κώδικα συμπεριφοράς που απαιτεί να σέβεσαι τον εαυτό σου και τους άλλους, να κάνεις το καθήκον σου, να υπερασπίζεσαι την τιμή σου.

 

Μην παριστάνετε κάτι αλλιώτικο από αυτό που είστε, τάχα τον πιο δυνατό, τον πιο σοφό, τον πιο σπουδαίο. Γιατί, ακόμη κι αν πρόσκαιρα παραπλανήσετε τους άλλους, δε θα καταφέρετε να  ξεγελάσετε τον ίδιο σας τον εαυτό.

 

Να είστε γνήσιοι και αληθινοί, ακέραιοι και ευθείς σε ό,τι σκέφτεστε,  λέτε ή πράττετε. Περιφρονείτε ό,τι είναι υποκρισία και κρυψίνοια. Όμως,  να είστε γενναιόδωροι στα συναισθήματά σας. Να μη διστάζετε να δεχθείτε από πριν πως κάθε άνθρωπος που σας τυχαίνει στο δρόμο σας είναι τίμιος και ειλικρινής όπως εσείς, εκτός κι αν έχετε αποδείξεις για το αντίθετο. Τότε, να φυλάγεστε απ’ αυτόν, χωρίς όμως, και πάλι, προσβλητικά να του το δείχνετε. Αν σας ξεγελάσουν, αν σας απογοητεύσουν, προσπεράστε το και προσπαθείστε να μη το συλλογιέστε πια. Και μην το βάζετε κάτω. Ο κόσμος είναι μεγάλος , η ζωή αστείρευτη κι ο άνθρωπος κατά βάθος είναι καλός.

 

Αγωνιστείτε  για τα αγαθά ολόκληρης της κοινωνίας που ζείτε και πάρτε μαζί σας όσους περισσότερους μπορείτε σ’ αυτό τον ωραίο αγώνα. Μη μένετε αδιάφοροι και αμέτοχοι στους αγώνες για να γίνεται η κοινωνία καλύτερη και πιό ανθρώπινη. Ο Μπρέχτ έγραφε: « Όποιος μένει σπίτι σαν αρχίζει ο αγώνας κι αφήνει τους άλλους ν’ αγωνιστούν για την υπόθεσή του, πρέπει προετοιμασμένος να’ ναι. Γιατί όποιος δεν έχει τον αγώνα μοιραστεί, θα μοιραστεί την ήττα». Η ελευθερία, η δημοκρατία, η δικαιοσύνη, η ευημερία δεν είναι μόνιμα αγαθά ούτε και διατηρούνται  άφθαρτα. Δοκιμάζονται και κατακτώνται κάθε μέρα και ώρα και απαιτούν τη συνευθύνη, τη διαρκή προστασία και τη συνεχή φροντίδα από πολλούς. Και, όπως έγραφε ο Ισοκράτης, καταστρέφονται όταν οι πολίτες θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία.

           

Συνεχίστε την προσπάθειά σας με επιμέλεια, υπομονή και επιμονή στους στόχους σας. Είναι η περίοδος που αποκτάτε εφόδια και επενδύετε μόχθο και επίπονη εργασία για να έχετε αύριο μιά ζωή στην οποία θα είστε  πρωταγωνιστές.

 

«Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπον, οπού εμείς ελευθερώσαμε», όπως κατέληγε ο γηραιός πλέον, αλλά πάνσοφος, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, στη μνημειώδη ομιλία του προς τους νέους, στην Πνύκα, τον Οκτώβριο του 1838.

 

Και ως επιτομή όλων των παραπάνω, κρατείστε  την τελευταία παραίνεση, « να αγωνίζεστε όχι για τα περισσότερα, αλλά για τα ευπρεπέστερα, αυτά που αρμόζουν περισσότερο στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια ».

  

Αγαπητά μας παιδιά,

Εμείς οι μεγαλύτεροι, με την πολύτιμη πείρα που έχουμε αποκτήσει, αλλά και με επίγνωση του τί πράξαμε σωστά και τί όχι, είμαστε αισιόδοξοι πως θα φτιάξετε έναν κόσμο καλύτερο απ’ αυτόν που σας παραδίδουμε.

Έχετε απεριόριστη την αγάπη και εγκάρδιες τις ευχές μας για «αίεν αριστεύειν».

Και κάτι ακόμη που αποδεικνύεται πολύ σημαντικό στη ζωή όλων μας. Σ’ αυτό το ταξίδι της ζωής που ξεκινήσατε, σας ευχόμαστε από την καρδιά μας να έχετε και καλή τύχη.

                        …………………………………………………

Γιώργος Λυσαρίδης

31 Ιανουαρίου 2022