Επιλογή
προτύπων
Με αφορμή την προχθεσινή συνέντευξη του Παναγιώτη Γιαννάκη, στο MEGA (εκπομπή «Μεγάλη Εικόνα» της Νίκης Λυμπεράκη), ήλθε στη θύμησή μου εκδήλωση σε σχολείο της πόλης μας, με προσκεκλημένο τον μεγάλο Έλληνα καλαθοσφαιριστή. Το ακροατήριο αποτελούσαν μαθητές της Β΄ και Γ΄ τάξης Λυκείου. Θα σχολιάσω τον παιδαγωγικό χαρακτήρα της όλης παρουσίας του Παναγιώτη Γιαννάκη. Το περιεχόμενο της ομιλίας του, η εκφορά του λόγου του και, γενικά, ο τρόπος που απευθύνθηκε στους μαθητές και επικοινώνησε μαζί τους, ήταν εξόχως παιδαγωγικός. Ο ίδιος, λιτός και μετρημένος, σεμνός και καταδεκτικός, άγγιξε κυριολεκτικά τις καρδιές των παιδιών. Ο λόγος του ευπρεπής και μεστός. Μίλησε για τη δύναμη της θέλησης και για το fairplay στον αθλητισμό και στη ζωή. Αναφέρθηκε στην ανάγκη να θέτουν οι νέοι στόχους στη ζωή τους και να επιδιώκουν να τους κατακτήσουν με εργατικότητα, εντιμότητα, συνέπεια, επιμονή και υπομονή. Να ανανεώνουν τους στόχους μετά από επιτυχίες, αλλά και να μη κάμπτεται το φρόνημά τους στις αποτυχίες. Να υποτάσσουν το «εγώ» τους στο κοινό συμφέρον όταν δρουν ομαδικά και να μοιράζονται τη χαρά της επιτυχίας με όσους συναγωνίστηκαν, να σέβονται τους αντιπάλους και να τιμούν και τη δική τους προσπάθεια.
Επιβεβαιώνοντας τις παραπάνω αξίες, χρησιμοποίησε παραδείγματα από συναθλητές του, προπονητές και διοικητικούς παράγοντες που συνάντησε στη σταδιοδρομία του, τονίζοντας με έμφαση αυτές τις αρετές που τους οδήγησαν στην επιτυχία. Για όλους είχε έναν καλό λόγο, για κανέναν δεν έδειξε μεμψιμοιρία. Ταπεινόφρονα, δεν αναφέρθηκε στον εαυτό του, παρά μόνο όταν επίμονα του το ζήτησαν τα παιδιά με σχετικές ερωτήσεις τους. ΄Ηταν ένας λόγος παραινετικός, σε νέους που βρίσκονται μπροστά σε δύσκολους αγώνες, καθώς προετοιμάζονται να βγουν στην κοινωνία. Γι’ αυτό και ήταν λόγος χρησιμότατος.
Καθώς ξανάφερα στη μνήμη μου εκείνον τον ζωντανό διάλογο με τους μαθητές που έδειχναν να «ρουφούν» τις συμβουλές του, αναλογιζόμουν πόσο χρήσιμο θα ήταν για τα παιδιά, τους γονείς, την κοινωνία ολόκληρη, να προβάλλονταν από τους τηλεοπτικούς σταθμούς τέτοια πρόσωπα (και υπάρχουν πολλά σε όλους τους χώρους, της επιστήμης, της τέχνης, του αθλητισμού κλπ.) και τέτοιες «διδακτικές» εκπομπές. Προσδοκία μάλλον μάταιη. Γιατί αυτές δεν «πουλάνε». Η τηλεόραση , η «μεγάλη μας αδελφή», έχει παντελώς λησμονήσει την παιδευτική της αποστολή, εκπαιδεύει και εθίζει το κοινό -και κυρίως, τα παιδιά- στη φτήνια, τη χυδαιότητα, τη βία. Στα τηλεοπτικά μας (επιτυχώς ανακυκλούμενα) «σκουπίδια», πρωταγωνιστές και προτεινόμενα πρότυπα, στην πλειονότητα, είναι πρόσωπα με αμφιλεγόμενη συμπεριφορά που κατατείνει στον ευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Και μετά, όλοι εμείς οι υπόλοιποι, αναρωτιόμαστε, τάχα ανυποψίαστοι και με περίσσια υποκρισία, «πού βαδίζει η νεολαία μας»…
Γιώργος
Λυσαρίδης