Με αφορμή τη δολοφονία του Αλκη, πρώτοι όλοι αυτοί που κυρίως ευθύνονται, όχι μόνο για τον φυσικό θάνατο του παιδιού, αλλά και για τον πνευματικό θάνατο των δολοφόνων του (πολυπαρανομούντες παράγοντες των ομάδων, αδρανείς και απαθείς στην παρανομία φορείς της κρατικής εξουσίας που παραβιάζουν εξακολουθητικά τους νόμους και το Σύνταγμα χάριν του "αυτοδιοίκητου" του ποδοσφαίρου), έτρεξαν να δηλώσουν την οδύνη τους για το τραγικό τέλος του παιδιού και να επαναλάβουν, για μια ακόμη φορά, την εδραία θέση τους για την πάταξη της βίας στο χώρο του ποδοσφαίρου.
Είναι όμως φανερό, ότι καμιά παθογένεια του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν μπορεί να θεραπευθεί ξεχωριστά, αν δεν διορθωθεί εκ βάθρων το σύστημα άσκησης εξουσίας, πολιτικής και αθλητικής, πάνω στο ποδόσφαιρο, πράγμα που πάγια και τεκμηριωμένα εισηγείται το ΙΔΕΑΔ από την ίδρυσή του.
Είναι επίσης φανερό, ότι οι άνθρωποι και φορείς που σήμερα εξουσιάζουν το ποδόσφαιρο, όχι μόνο δεν θέλουν ή δεν μπορούν να εξυγιάνουν τον χώρο του ποδοσφαίρου, αλλά αντίθετα αποτελούν τα αρνητικά κοινωνικά πρότυπα της άποψης, ότι μόνο με την παραβίαση νόμων, αρχών και αξιών, μόνο με την παραβατική και αντικοινωνική συμπεριφορά μπορεί κάποιος να ανελιχθεί στην κοινωνική ιεραρχία.
Επειδή λοιπόν σήμερα, το να επαναλάβουμε τις εκκλήσεις μας προς τους νομείς της ποδοσφαιρικής εξουσίας, θα ήταν σαν να "φωνάζαμε τον λύκο για να φυλάξει τα πρόβατα", προκρίνουμε, στη μνήμη του αδικοχαμένου Αλκη να απευθυνθούμε στο σύνολο της νεολαίας, ποδοσφαιρικής και μη, συμπεριλαμβανομένων ακόμη και αυτών των πνευματικά νεκρών δολοφόνων του, με την εμπνευσμένη ομιλία του εκλεκτού μέλους του ΙΔΕΑΔ Γιώργου Λυσαρίδη, που έγινε επ' ευκαιρία του εορτασμού των τριών Ιεραρχών στην Εύξεινο Λέσχη της Θεσσαλονίκης την 31-1-2022, κείμενο που σχεδόν προφητικά εξηγεί τις αιτίες των όσων τραγικών επακολούθησαν λίγες ώρες αργότερα.
Γιώργος Λυσαρίδης
« Προς νέους, λόγος παραινετικός»
«Παιδεία μόνον των κτημάτων αναφαίρετον και ζώντι και τελευτήσαντι παραμένουσα», Βασίλειος ο Μέγας
«Και γαρ άτοπον, την μεν οικίαν μηδέποτε ανέχεσθαι εν εσπέρα χωρίς λύχνου και φωτός οράν, την δε ψυχήν έρημον διδασκαλίας οράν», Ιωάννης Χρυσόστόμος
« Πρώτιστον των αγαθών, παιδείαν κτώμεθα».
..........................
Διανύουμε μιά εποχή όπου καθημερινά συντελούνται απρόσμενες εξελίξεις σε
όλο το φάσμα της ανθρώπινης δραστηριότητας. Μεταβολές και αναδιατάξεις στον
πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό τομέα, αλλά και στις καθημερινές σχέσεις που
αναπροσδιορίζουν το ποιοτικό περιεχόμενο αξιών, θεσμών και αντιλήψεων και
μετακινούν, πολλές φορές δραματικά, την κατεύθυνση του τρόπου με τον οποίο
σκέπτονται τα άτομα και οι κοινωνίες. Τελευταίο τέτοιο παράδειγμα η πανδημία
που πλήττει την παγκόσμια κοινότητα, εδώ και δύο χρόνια, που αναμφίβολα προκάλεσε
ριζικές μεταβολές, κάποιες μάλιστα μπορεί να εγκαθιδρυθούν για μεγάλο χρονικό
διάστημα ή και μόνιμα, στην εν γένει συμπεριφορά και στην εσωτερική «εντροπία» των
κοινωνιών
Βρισκόμαστε σε ένα μεταίχμιο όπου οι ταχύτατοι ρυθμοί ανάπτυξης, ο έντονος
ανταγωνισμός και η παγκοσμιοποίηση της αγοράς, σε συνδυασμό με την εκρηκτική
πρόοοδο της τεχνολογίας, σηματοδοτούν το τέλος μιάς εποχής και το πέρασμα σε
μιά νέα.
Στην κορύφωση αυτής της διαδοχής των δύο εποχών, δύει πλέον εκείνη η
αντίληψη που έλεγε πως αν κατάφερες να φτάσεις κάπου, δεν έχεις πια
για τίποτε να νοιαστείς και ανατέλλει μιά άλλη αντίληψη, σκληρή και
πιεστική, που σου θυμίζει πως το δύσκολο δεν είναι τόσο το να ανέβεις
κάπου, όσο το να σταθείς εκεί που ανέβηκες.
Μέσα σε έναν τέτοιο κόσμο, με μιά αδυσώπητη καθημερινότητα που αλλοτριώνει
και κλονίζει την ισορροπία ανάμεσα στο «είναι» και στο «έχειν, δηλαδή στη «σχέση»
και στην «κτήση», καλούνται οι
νέοι άνθρωποι να χαράξουν τη δική τους πορεία και να βρουν το δικό τους
προσανατολισμό.
Υπόθεση δύσκολη, πορεία δύσβατη, με πολλά μονοπάτια και σταυροδρόμια, χωρίς
κάποια σήμανση που να προειδοποιεί και να κατευθύνει στο καλό ή στο κακό, στο
ανθρώπινο ή στο απάνθρωπο.
Και εδώ αναδεικνύεται η δική μας ευθύνη, των γονέων και των δασκάλων
κυρίως, για το πώς θα παραδώσουμε στους νέους τη σκυτάλη.
Απαιτεί πολλή προσοχή αυτή η διαδοχή από γενιά σε γενιά.
Απαιτεί, επίσης, και την αυστηρή αυτοκριτική μας.
Δεν είμαστε καθόλου, εμείς οι μεγαλύτεροι, αμέτοχοι στην ευθύνη που, στις
μέρες μας :
- αποκτήσαμε περισσότερη γνώση, αλλά λιγόστεψε η κρίση μας
- έχουμε πλατύτερους δρόμους, αλλά στενότερες αντιλήψεις
- μάθαμε πώς να εξασφαλίζουμε τα προς το ζην, αλλά ξεχάσαμε να ζούμε
- προσθέσαμε χρόνια στη ζωή μας, αλλά όχι ζωή στα χρόνια μας
-φτάσαμε ώς το φεγγάρι, αλλά δυσκολευόμαστε να βρούμε το δρόμο για να
συναντήσουμε το γείτονά μας
- χτίσαμε πολυτελή σπίτια, αλλά διαλύουμε τις οικογένειες που ζουν μέσα σ’
αυτά.
Ασφαλώς, βέβαια, η συμβουλή μας προς τους νέους παραμένει δικαίωμα και,
συγχρόνως, υποχρέωσή μας. Όμως, θα πρέπει να κατανοήσουμε πως, μάλλον
αυταρέσκεια υποκρύπτει η ψευδαίσθηση ότι εμείς οι μεγαλύτεροι κατέχουμε την
απόλυτη αλήθεια, η δε αξίωσή μας στα πρόσωπα των παιδιών μας να αναπαραχθούν
πιστά αντίγραφα του δικού μας εαυτού αποτελεί σίγουρα παράλογη επιθυμία.
Εξάλλου, μη ξεχνάμε αυτό που έγραφε ο Ελύτης, πως « η γοητεία της νεότητας είναι η
γοητεία του σφάλματος ».
Ας το αποδεχθούμε, επιτέλους, πως σε άλλον κόσμο από αυτόν που ζήσαμε
εμείς, θα ζήσουν τα παιδιά μας. Κι’ ας τα βοηθήσουμε να τον φτιάξουν ομορφότερο
και να ζήσουν σ’ αυτόν ομορφότερα.
Εδώ, βέβαια, πρέπει να τονίσουμε και την αισιόδοξη όψη του νομίσματος.
Οι αξίες της ανθρωπιάς, της φιλίας και της αλληλεγγύης, του σεβασμού προς
το συνάνθρωπο και της επιείκειας, της κατανόησης και της ταπεινοφροσύνης,
εξακολουθούν να φωλιάζουν στις καρδιές των ανθρώπων (έστω, σε κατάσταση
ύπνωσης) και να περιμένουν την αφορμή να εκδηλωθούν, συγκρατώντας τον ιστό κάθε
κοινωνίας.
«Κι’
αν όλα τα άλλα παλιώνουν και σκουριάζουν, το φιλί που δεν εξελίχθηκε ουδέ κατ’
ελάχιστο από τα πανάρχαια χρόνια, τυχαίνει να είναι το πιό αναλλοίωτο πράγμα
που διαθέτουμε», όπως, πάλι ο Ελύτης, γράφει.
Οι σημερινοί νέοι, παιδιά και έφηβοι τώρα, βρίσκονται σε μιά ενδιάμεση
πορεία του κύκλου της ζωής τους, στην κατάληξη της οποίας θα παραλάβουν τη
σκυτάλη για τη «διαχείριση» της κοινωνίας στην οποία θα ζήσουν και θα εργαστούν.
Κι αν μέχρι τώρα είναι αδύναμοι να ανατρέψουν τους όρους και τους κανόνες της,
αύριο θα είναι αυτοί οι ίδιοι πρωταγωνιστές και διαμορφωτές της.
Σε αυτούς τους νέους, απευθύνω τώρα τον παρακάτω παραινετικό μου λόγο.
Αγαπητά μας παιδιά,
Φροντίστε να μη ζείτε μια ζωή ανιαρή , κρυμμένη στους ίσκιους της
αδιαφορίας και της αποχής. Να έχετε δίψα για τη ζωή , να μετέχετε με το σώμα
και με την ψυχή σας σε όλες τις
εκδηλώσεις της. Γιατί πραγματικός θρίαμβος είναι να γίνεται κανείς συνεργός στη
δημιουργία και όχι μάρτυρας στην απραξία και στην αδράνεια .
Να βάζετε στόχους στη ζωή σας και να αγωνίζεστε με επιμονή και καρτερία για
να τους κατακτήσετε. Να ξεχωρίζετε, όμως, τη θεμιτή φιλοδοξία από τη στείρα και
άγονη ματαιοδοξία. Μη λησμονείτε ότι «χωρίς φιλοδοξία δεν ξεκινάει τίποτε. Χωρίς
δουλειά, όμως, δεν τελειώνει». Γιατί, «όποιος θέλει να πάει μακριά, πρέπει να έρχεται και
από μακριά». Ούτε είναι αρκετά το ταλέντο και η ευφυία, αν δε
συνοδεύονται από επιμέλεια και ήθος. Γιατί τότε, μεταστρέφονται σε απρέπεια και
πονηρία. Χαράξτε ανεξίτηλα στη μνήμη σας
το αξίωμα « αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται
έχει ήδη χάσει ».
Κι αν κάποτε καταφέρετε να γίνετε μεγάλοι και ισχυροί, να έχετε πάντα στο
μυαλό σας ότι ο συνηθέστερος κίνδυνος είναι να πιστέψετε πως η δύναμή σας είναι
απεριόριστη σε διάρκεια και έκταση. Είναι τότε που η επιτυχία τυφλώνει, η
ανέλεγκτη δύναμη αδυνατίζει την αυτογνωσία και παραμονεύει η καταστροφική αλαζονεία
και η οίηση.
Να φροντίζετε να μη διολισθαίνει σε αυτοσκοπό και απληστία η επιθυμία για τα υλικά αγαθά και το χρήμα. Κι αν τύχει
να τα αποκτήσετε, μη τα χρησιμοποιείτε για επίδειξη καταναλωτικής ευχέρειας. Να
έχετε πάντοτε κατά νου πως, η διαδρομή από την ψευδαίσθηση της αφθονίας ώς την
πραγματικότητα της ανέχειας είναι πολύ σύντομη. Ούτε και να τα διαθέτετε με τρόπο που να προκαλεί όσους δεν τα έχουν. Μπορεί
κάποιοι απ’ αυτούς να μη τα απέκτησαν, όχι γιατί ήταν λιγότερο άξιοι, αλλά
γιατί ήταν λιγότερο τυχεροί από σας.
Και, ακόμη, μη παραβιάζετε το όριο και το μέτρο που κάνουν τα υλικά αγαθά χρειαζούμενα
ή και απαραίτητα. Μη ξεχνάτε ποιά σοφή συμβουλή προς τον ένδοξο και κραταιό
Μιθριδάτη βάζει στο στόμα του μάντη ο
Κωνσταντίνος Καβάφης στο ποίημά του « Εν πορεία προς την Σινώπην »:
Μα ν’
αρκεσθεί, φρονώ, με τόσα που έχει ο
βασιλεύς.
Τα περισσότερα εις
κινδύνους θα τον φέρουν .
Θυμήσου να του πεις αυτό
αξιωματικέ.
Η τύχη ξαφνικές έχει
μεταβολές.
Να πεις στον βασιλέα
Μιθριδάτη:
Λίαν σπανίως βρίσκεται ο
εταίρος του προγόνου του ο ευγενής ,
που εγκαίρως με την λόγχην
γράφει στο χώμα επάνω
το σωτήριον Φεύγε
Μιθριδάτα.
Και μη λησμονείτε το Ευαγγελικόν « ουκ επ’ άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος ». Φροντίστε να
πλουτίσετε σε γνώση, ευγένεια, κατανόηση, φιλαλληλία και συντροφικότητα. Και όπου
κι αν βρίσκεστε, να σκάβετε βαθειά. Κάτω είναι η πηγή της γνώσης, η πηγή της
σοφίας.
Μοιραστείτε χαρές, αγωνίες, ιδέες με τους συνανθρώπους σας και μοιράστε
γενναιόδωρα θαυμαστικά γύρω σας, εκεί που
το αξίζουν. Όπου οι άλλοι θυμώνουν, μεμψιμοιρούν, φθονούν, καταγγέλλουν,
εσείς βρείτε κάτι να θαυμάσετε.
Δώστε περισσότερη σημασία στο τι δίνετε και όχι στο τι παίρνετε. «Μακάριον
εστί το διδόναι μάλλον ή το λαμβάνειν», δηλαδή περισσότερη ευτυχία σου
προσφέρει το να δίνεις, παρά το να παίρνεις. Στη γενναιόδωρη προσφορά θα βρείτε
το μυστικό της αληθινής ευτυχίας. Και να είστε βέβαιοι πως γι’αυτό θα
ανταμειφθείτε. Όχι με υλική ανταμοιβή, αλλά με μιαν ανταμοιβή που και οι ίδιοι
θα αναγνωρίσετε ότι είναι πολυτιμότερη κι απ’ την πιο μεγάλη υλική περιουσία.
Οι άνθρωποι χρειάζονται ελάχιστα πράγματα για να είναι ευτυχισμένοι. Και,
δυστυχώς, κάνουν πολλά για να μην είναι.
Πορευθείτε με οδηγό αυτή την, αμετάφραστη σε οποιοδήποτε ξένο λεξιλόγιο,
μαγική λέξη «φιλότιμο», έναν κώδικα
συμπεριφοράς που απαιτεί να σέβεσαι τον εαυτό σου και τους άλλους, να κάνεις το
καθήκον σου, να υπερασπίζεσαι την τιμή σου.
Μην παριστάνετε κάτι αλλιώτικο από αυτό που είστε, τάχα τον πιο δυνατό, τον
πιο σοφό, τον πιο σπουδαίο. Γιατί, ακόμη κι αν πρόσκαιρα παραπλανήσετε τους
άλλους, δε θα καταφέρετε να ξεγελάσετε
τον ίδιο σας τον εαυτό.
Να είστε γνήσιοι και αληθινοί, ακέραιοι και ευθείς σε ό,τι σκέφτεστε, λέτε ή πράττετε. Περιφρονείτε ό,τι είναι υποκρισία
και κρυψίνοια. Όμως, να είστε γενναιόδωροι
στα συναισθήματά σας. Να μη διστάζετε να δεχθείτε από πριν πως κάθε άνθρωπος
που σας τυχαίνει στο δρόμο σας είναι τίμιος και ειλικρινής όπως εσείς, εκτός κι
αν έχετε αποδείξεις για το αντίθετο. Τότε, να φυλάγεστε απ’ αυτόν, χωρίς όμως,
και πάλι, προσβλητικά να του το δείχνετε. Αν σας ξεγελάσουν, αν σας
απογοητεύσουν, προσπεράστε το και προσπαθείστε να μη το συλλογιέστε πια. Και μην
το βάζετε κάτω. Ο κόσμος είναι μεγάλος , η ζωή αστείρευτη κι ο άνθρωπος κατά
βάθος είναι καλός.
Αγωνιστείτε για τα αγαθά ολόκληρης
της κοινωνίας που ζείτε και πάρτε μαζί σας όσους περισσότερους μπορείτε σ’ αυτό
τον ωραίο αγώνα. Μη μένετε αδιάφοροι και αμέτοχοι στους αγώνες για να γίνεται η
κοινωνία καλύτερη και πιό ανθρώπινη. Ο Μπρέχτ έγραφε: « Όποιος μένει σπίτι σαν αρχίζει
ο αγώνας κι αφήνει τους άλλους ν’ αγωνιστούν για την υπόθεσή του, πρέπει
προετοιμασμένος να’ ναι. Γιατί όποιος δεν έχει τον αγώνα μοιραστεί, θα
μοιραστεί την ήττα». Η ελευθερία, η δημοκρατία, η δικαιοσύνη, η
ευημερία δεν είναι μόνιμα αγαθά ούτε και διατηρούνται άφθαρτα. Δοκιμάζονται και κατακτώνται κάθε
μέρα και ώρα και απαιτούν τη συνευθύνη, τη διαρκή προστασία και τη συνεχή
φροντίδα από πολλούς. Και, όπως έγραφε ο Ισοκράτης, καταστρέφονται όταν οι
πολίτες θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την
αναίδεια ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία.
Συνεχίστε την προσπάθειά σας με επιμέλεια, υπομονή και επιμονή στους
στόχους σας. Είναι η περίοδος που αποκτάτε εφόδια και επενδύετε μόχθο και
επίπονη εργασία για να έχετε αύριο μιά ζωή στην οποία θα είστε πρωταγωνιστές.
«Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπον, οπού εμείς
ελευθερώσαμε», όπως κατέληγε
ο γηραιός πλέον, αλλά πάνσοφος, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, στη μνημειώδη ομιλία του
προς τους νέους, στην Πνύκα, τον Οκτώβριο του 1838.
Και ως επιτομή όλων των παραπάνω, κρατείστε
την τελευταία παραίνεση, « να αγωνίζεστε όχι για τα περισσότερα, αλλά
για τα ευπρεπέστερα, αυτά που αρμόζουν περισσότερο στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια
».
Αγαπητά μας παιδιά,
Εμείς οι μεγαλύτεροι, με την πολύτιμη πείρα που έχουμε αποκτήσει, αλλά και με επίγνωση του τί πράξαμε σωστά και τί όχι, είμαστε αισιόδοξοι πως θα φτιάξετε έναν κόσμο καλύτερο απ’ αυτόν που σας παραδίδουμε.
Έχετε απεριόριστη την αγάπη και εγκάρδιες τις ευχές μας για «αίεν αριστεύειν».
Και κάτι ακόμη που αποδεικνύεται πολύ σημαντικό στη ζωή όλων μας. Σ’ αυτό
το ταξίδι της ζωής που ξεκινήσατε, σας ευχόμαστε από την καρδιά μας να έχετε και καλή τύχη.
…………………………………………………
Γιώργος Λυσαρίδης
31 Ιανουαρίου 2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου