Γ. Λυσαρίδης, Ο βασιλιάς παραμένει στο θρόνο του ( 11-5-2019, λίγο πριν τον τελικό του Κυπέλου Ελλάδος)

Ο βασιλιάς παραμένει στο θρόνο του

«Γιόχαν Κρόϊφ Αρίνα», ο αγώνας Άγιαξ-Τότεναμ βρίσκεται κοντά στη λήξη του, σκόρ 2-2, η πρόκριση για τον τελικό χαμογελάει στα «μωρά» του Αίαντα. Συγκλονιστικός αγώνας. Οι ποδοσφαιρόφιλοι απολαμβάνουν τη μαγεία του ποδοσφαίρου, μία μέρα μετά τη συγκλονιστική «ανατροπή του αιώνα» στο Λίβερπουλ.

Ξεπνέει ο χρόνος. Ο Άγιαξ αντέχει. Η Τότεναμ δεν το βάζει κάτω. Μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο μάχεται. Όπως έχει συνηθίσει. Η κερκίδα των οπαδών του Άγιαξ πάλλεται. Από ευτυχία και αγωνία μαζί. H ίδια αγωνία και στην κερκίδα των Λονδρέζων. Στο πλευρό της δικής τους ομάδας που κυνηγάει το «άπιαστο». Ο δείκτης του ρολογιού πλησιάζει στο τέρμα της τελευταίας του στροφής. Ο διαιτητής ετοιμάζει τη σφυρίχτρα του για να σημάνει τη λήξη του αγώνα. Ο Άγιαξ στα ουράνια. Η Τότεναμ στα τάρταρα.

Και τότε συμβαίνει κάτι από αυτά που λες «δεν γίνονται». Ή, καλύτερα, από αυτά που γίνονται μόνο στο ποδόσφαιρο. Στο βασιλιά των σπορ. Στο τελευταίο δευτερόλεπτο της πεντάλεπτης καθυστέρησης ο Λούκας Μόουρα ξαναχτυπάει. Από μιά απρόβλεπτη φάση, σε ένα από τα παιχνίδια που σκαρώνειη το άτιμο το τόπι, βρίσκει για τρίτη φορά δίχτυα. Το μάτς τελειώνει. Η Τότεναμ στα ουράνια, ο Άγιαξ στα τάρταρα.

Απίστευτη εξέλιξη στον αγώνα. Ο φιναλίστ άλλαξε στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Θρίλερ πραγματικό. Απίστευτες συναισθηματικές ανατροπές στο γήπεδο, αλλά και  μπροστά από τις τηλεοράσεις, σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Και να τί γίνεται αμέσως μετά.

Αποσβολωμένοι οι ποδοσφαιριστές του Άγιαξ πέφτουν και μένουν ακίνητοι για πολλή ώρα στο χορτάρι. Στήλη άλατος και ο προπονητής τους, o Τεν Χάαγκ, προσπαθεί να καταλάβει τί έγινε λίγα δευτερόλεπτα πριν. Πολύ σκληρός, αλήθεια, ο τρόπος του αποκλεισμού. Όσοι στέκουν όρθιοι, αγκαλιάζονται, ασπάζονται ο ένας τον άλλον, ανταλλάσσουν φιλιά και λόγια παρηγοριάς. Με δάκρυα στα μάτια.

Οι ποδοσφαιριστές της Τότεναμ στήνουν ξέφρενο πανηγύρι μέσα στο γήπεδο. Πανηγύρι κόσμιο, όμως. Τα φιλιά στον «ήρωα» Λούκας ασταμάτητα. Κατεβαίνει από την κερκίδα και ο μεγάλος απών, ο αρχηγός Χάρυ Κέϊν, τρέχει σε όλο το γήπεδο και αγκαλιάζει τους συμπαίκτες του. Ο Ποκετίνο, προπονητής της Τότεναμ πέφτει κάτω, προσκυνάει (μάλλον, κάτι ψιθυρίζει στο Θεό, όπως «Θεέ μου, σε ευχαριστώ»), ξεσπάει σε λυγμούς. Μετά, ένα κουβάρι, ποδοσφαιριστές, προπονητής, όλος ο πάγκος. Κλαίνε σαν μικρά παιδιά.

Οι κερκίδες δεν σταματούν να πάλλονται. Όλο το γήπεδο χειροκροτεί μανιασμένα. Οι οπαδοί της Τότεναμ ζούν την απύθμενη ευτυχία και αποθεώνουν τους παίκτες τους. Το ίδιο, όμως, και οι οπαδοί του Άγιαξ. Ασταμάτητο χειροκρότημα για την ομάδα των μπέμπηδων που κέρδισε το θαυμασμό της ποδοσφαιρικής Ευρώπης. Ο ορισμός της χαρμολύπης. Ένα γήπεδο ολόκληρο να χειροκροτεί. Όλοι να επιβραβεύονται για την προσπάθειά τους.

Οι δύο προπονητές, «τζέντλεμεν» στη διάρκεια του αγώνα, φιλιούνται και αλληλοσυγχαίρονται. Ο Ποκετίνο κάτι λέει στο αυτί του «αντίπαλου» προπονητή. Φαντάζομαι κάτι τέτοιο, «αδελφέ, αυτό είναι το ποδόσφαιρο, γι’ αυτό και το αγαπάμε τόσο».

Οι ποδοσφαιριστές των δύο ομάδων χαιρετιούνται. Εγκάρδια, όχι προσχηματικά. Φαίνεται αυτό στην έκφραση του προσώπου τους. Γνωρίζουν πως μέχρι πριν λίγο, οι ρόλοι τους θα ήταν αντίστροφοι. Και ότι αυτό μπορεί να ξανασυμβεί με θύματα τους ίδιους. Ασπασμοί, λόγια παρηγοριάς, μεγαλείο αθλητών.

Κανένας, μα κανένας, δεν ασχολείται με τον διαιτητή. Αν και θα μπορούσε, ίσως, να έχει παράπονα ο Άγιαξ, γιατί δεν σφύριξε τη λήξη δύο δευτερόλεπτα πριν το καταδικαστικό γκολ.

Οι φίλαθλοι παραμένουν στις κερκίδες. Τα κασκόλ ανεμίζουν παντού. Και συνεχίζουν να χειροκροτούν παθιασμένα. Με δάκρυα, άλλοι χαράς και άλλοι πίκρας. Δάκρυα συγκίνησης για όλους. Αλλά, συνάμα, δάκρυα περιφάνιας για όλους.

Οι ποδοσφαιριστές κατευθύνονται στις κερκίδες των οπαδών τους και, επί πολύ χρόνο, ανταλλάσσουν χαιρετισμούς και χειροκροτήματα με αυτούς. Νικητές και ηττημένοι. Συγκίνηση, επιδοκιμασία, ευχαριστίες, αλληλοϋποστήριξη. Και υποσχέσεις, εκατέρωθεν, για νέες συγκινήσεις. «Μαζί, για πάντα» το σύνθημα. Και στις χαρές και στις λύπες.

Το γήπεδο αδειάζει σιγά-σιγά. Όχι, όμως, με σχεδιασμένη από την αστυνομία «εκκένωση», για την αποφυγή επεισοδίων.  Όλα πανηγυρικά, αλλά ήρεμα. Σεβασμός στον «αντίπαλο». Χωρίς αυτόν, δεν θα ήταν ο αγώνας επικός. Ούτε η νίκη τόσο σημαντική. Ποδοσφαιρικός πολιτισμός (γενικότερα, θα έλεγα, πολιτισμός ...).

Ακολουθούν οι συνεντεύξεις των πρωταγωνιστών. Ο Λούκας Μόουρα, δεν πετάει στον ουρανό, παρά το «χατ τρικ», με το οποίο θα μείνει στην ιστορία. Προσγειωμένος, μιλάει για νίκη ομαδική, υμνεί τους συμπαίκτες του, δηλώνει περήφανος γι’ αυτούς και υποκλίνεται στους αντιπάλους του Άγιαξ. Ο Ποκετίνο, χωρίς να μπορεί να συγκρατήσει τους λυγμούς χαράς και συγκίνησης, μιλάει για νίκη ολόκληρης της «οικογένειας» της Τότεναμ, συγχαίρει τους συνεργάτες του, υμνεί τους ποδοσφαιριστές του και τους ευχαριστεί. Δεν παραλείπει να αναγνωρίσει το μεγαλείο του Άγιαξ. Ο Τεν Χάαγκ, με φανερή την πίκρα, αλλά χωρίς το παραμικρό ίχνος φθόνου, γενναιόψυχα συγχαίρει τους παίκτες του και τους αντιπάλους. Δεν επικαλείται δικαιολογίες γιατί έχασε ένα παιχνίδι στο τελευταίο δευτερόλεπτο, ενώ ίσως θα μπορούσε να το αποφύγει παρατάσσοντας την ομάδα σε αμυντικά «οχυρώματα» και καταστρέφοντας το θέαμα. Δεν σχολιάζει τη διαιτησία, ούτε προσπαθεί να μεταθέσει ευθύνες.

Συμπεράσματα : 1) Οι δύο βραδιές των ημιτελικών του Τσάμπιος Λίγκ ήταν η αποθέωση του ποδοσφαίρου. Το άθλημα αντάμειψε τους φίλους του. Οι πολέμιοί του κούρνιασαν στη φωλιά της μιζέριας και των ιδεοληψιών τους. Για άλλη μιά φορά, επαληθεύτηκε ο Γάλλος εθνολόγος  Κριστιάν Μπρομπερζέ που είπε : «Το ποδόσφαιρο δεν είναι απλά ένα παιχνίδι. Είναι το πιό σημαντικό ασήμαντο πράγμα στον κόσμο».

2) Ο βασιλιάς παραμένει στο θρόνο του.

Υ.Γ. 1) Σήμερα διεξάγεται ο τελικός Κυπέλου Ελλάδας. Με το ΟΑΚΑ άδειο από μέσα. Απ’ έξω όμως φρούριο απροσπέλαστο. Προηγήθηκαν απανωτές συσκέψεις Υπουργών, Αθλητικών Αρχών, Αστυνομίας, ΔΕΑΒ κλπ. Ο αγώνας και οι συνθήκες διεξαγωγής του στο επίκεντρο της εσωτερικής πολιτικής διαμάχης.

2) Συγκρίσεις με τα παραπάνω και τελικό (πικρό) συμπέρασμα : η απόσταση που χωρίζει το ποδόσφαιρό μας από αυτό που είδαμε αυτή τη βδομάδα να παίζεται στο Λίβερπουλ και στο Άμστερνταμ, μετριέται σε έτη φωτός (σημ. το έτος φωτός είναι μονάδα μέτρησης αποστάσεων στο διαστημικό σύμπαν και ισοδυναμεί με περίπου 9,5 τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα).