Αγαπητοί φίλοι,
ευρισκόμενος μέσα σε κλίμα
διακοπών αλλά και Εθνικής Ανάτασης ένεκα της αθλητικής επιτυχίας της νεαράς
αθλήτριας, θεώρησα καλό να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου, σχετικά
με τη θεσμοθέτηση κανονιστικού πλαισίου τουριστικών "Αθλητικοφανών"
δραστηριοτήτων όπου η Πολιτεία παρουσιάζει επί καιρώ μεγάλη ατολμία να
δημιουργήσει σχετικό πλαίσιο. Κατά την γνώμη μου, δεν αρκεί μόνο η ίδρυση και
λειτουργία αρμοδίου τμήματος εντός της ΓΓΑ αλλά και η θωράκισή του με πολύ
συγκεκριμένο πλαίσιο λειτουργίας και αρμοδιοτήτων.
Με σεβασμό ,
Γιώργος Φ. Πρίντεζης
EXTREME SPORT ως έκνομη ενέργεια
Πριν, οποιαδήποτε κυβέρνηση ή νομοθετική αρχή,
επιχειρήσει να θεσπίσει ένα νόμο που απαγορεύει ή θέτει περιορισμούς σε
οποιαδήποτε ανθρώπινη δραστηριότητα, θα πρέπει να υπάρχει ένας καλός λόγος για
να το κάνει. Αρκετά συχνά ο προβαλλόμενος λόγος είναι να προστατεύσει
έναν τρίτο από το κακό, αλλά μερικές φορές μπορεί να είναι επίσης θεμιτό να
αναλάβει νομοθετική δράση για να προστατεύσει ένα άτομο από το να κάνει
κακό στον εαυτό του.
Μέσα στο γενικότερο πλαίσιο των "extreme
sports" και τα οποία συνήθως δεν έχουν σχέση με τον γνωστό μας αγωνιστικό
αθλητισμό, είναι σαφές ότι υπάρχουν πολλές δραστηριότητες στις οποίες το
άτομο - ενσυνείδητα ή όχι, εκθέτει τον εαυτό του σε κίνδυνο, αλλά το
ερώτημα που προκύπτει είναι το κατά πόσον ο βαθμός επικινδυνότητας είναι
τέτοιος που νομικά μέσα θα πρέπει να εισαχθούν, για να τον απαγορεύσει.
Σε ένα πραγματικό «κράτος νταντά", καμία
παρεμφερής δραστηριότητα δεν θα υφίστατο νόμιμα, που θα μπορούσε να απειλήσει
τη ζωή ή ασφάλεια των πολιτών, αλλά ευτυχώς λίγοι από εμάς ζούμε σε μια τέτοια
κατάσταση και είναι γενικώς αποδεκτό ότι σε κάποιο βαθμό η ανάληψη κινδύνων
είναι νόμιμη. Πολλά από τα αποκαλούμενα extreme sports περιλαμβάνουν ένα βαθμό
του κινδύνου, και ζωές έχουν χαθεί σε τέτοιες μορφές αθλητισμού καθώς και
ότι εκατομμύρια άνθρωποι τους αρέσει να παίζουν ή να παρακολουθούν σε
τακτική βάση, παραδείγματα όπως ορειβασία, καγιακ, αλπικό σκι, μηχανοκίνητο
αθλητισμό, και ακόμη και των διαφόρων κωδικών του αμερικάνικου ποδοσφαίρου.
Ωστόσο, όταν ο κίνδυνος φθάνει σε ένα ορισμένο
επίπεδο, η πρόκληση για νομοθετικό έργο κατά μια δραστηριότητα γίνεται
εντονότερη. Η περίπτωση του το Base Jumping είναι ένα που αξίζει μια πιο προσεκτική
ματιά.
Εδώ, οι συμμετέχοντες και ενείοτε καταναλωτές
υπηρεσιών άθλησης, ενθαρρύνονται να πηδήξουν από περίεργες υποδομές όπως
ψηλά κτίρια ή γέφυρες, ή φυσικά χαρακτηριστικά, όπως φυσικούς υψηλούς
βράχους, πτώση που συνδυάζεται και από τη χρήση αλεξίπτωτου πλαγιάς. Μια
ορισμένου μήκους ελεύθερη πτώση, ανάλογα με το ύψος του και τις τοπικές
συνθήκες. Λόγω της σχετικά μικρής απόσταση από την πτώση (σε σχέση με
sky-diving, δηλαδή) και τους κινδύνους του να ατονήσει πλήρως και να χτυπήσει
τις, με κάποιο τρόπο κάτω, το ποσοστό θνησιμότητας των BASE jumping είναι
ανησυχητικά υψηλό. Έχει υπολογιστεί ότι ένα σε εξήντα άλματα BASE τελειώνει με
τραγικό τρόπο.
Αλλά αν αυτοί οι άνθρωποι έχουν λάβει μέρος σε
αυτή τη δραστηριότητα από τη θέλησή τους, γιατί θα πρέπει ο νόμος να
απαγορεύει; Ένας σχετικά ικανός λόγος παρέμβασης είναι, ότι κάθε ατύχημα οδηγεί
σε εμπλοκή και άλλα άτομα που συμμετέχουν, όπως οι υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης
και ιατρικές ομάδες. Αν μια ομάδα διάσωσης προσπαθεί να βρει ένα τραυματισμένο
άλτη BASE, πιθανώς σε ένα απομακρυσμένο μέρος με πολύ περιορισμένη
προσβασιμότητα, δεν θα μπορέσει ταυτόχρονα, να βοηθήσει κάποιον που δεν
προκάλεσε την δυσχερή του κατάσταση και που ενδεχομένως αναμένει την διασωστική
αρωγή.
Επίσης, οι άλτες BASE είναι γνωστό ότι προκαλούν
ατυχήματα, ως αποτέλεσμα της προσγείωσης σε μια κατοικημένη περιοχή, είτε μέσω
προσγείωσης σε δρόμο (για παράδειγμα) ή αποσπά την προσοχή των άλλων ανθρώπων.
Για το λόγο αυτό το BASE jumping έχει απαγορευτεί από πολλές αστικές περιοχές,
καθώς και από μέρη όπως σε Εθνικά Πάρκα των ΗΠΑ.
Ακόμη και αν κάποιος πρεσβεύει ότι οι νόμοι πρέπει
γενικά να επιτρέπουν στους ανθρώπους να κάνουν ό, τι τους αρέσει εφόσον δεν
προκαλούν βλάβη ή ενόχληση σε άλλους ανθρώπους, ένας παράγοντας που συχνά
αγνοείται είναι το αποτέλεσμα ότι ο θάνατος έχει επιπτώσεις για τις οικογένειες
των θυμάτων. Μια επίσκεψη σε μια ιστοσελίδα όπως http://www.splatula.com/bfl/ παρουσιάζει πολλές φωτογραφίες νεαρών
ανδρών και γυναικών που έχασαν τη ζωή τους, ενώ το BASE jumping, αφήνει πίσω
τις οικογένειες τους για να θρηνήσουν το πέρασμα τους για πάντα. Ιδρύεται ένα
ισχυρό κίνητρο για θεσμική παρέμβαση με μέτρα που πρέπει να ληφθούν ώστε
να πούμε ότι ο νόμος θα πρέπει να εμποδίζει άλλες οικογένειες από το να
χρειάζεται να υποστούν τέτοια αγωνία.
Ένα άλλο άθλημα που θα μπορούσε επίσης να θεωρηθεί
ότι ξεφεύγει του μέτρου είναι η ελεύθερη αναρρίχηση «σόλο». Αυτή είναι η
αναρρίχηση βράχου (ακόμα και η των κτιρίων), ο αναρριχητής χωρίς να λάβει τις
προφυλάξεις που είναι κοινά αποδεκτές στη διεθνή πρακτική με τις περισσότερες δραστηριότητες
αναρρίχησης βουνού, αναρρίχηση ιδιαίτερα ως ομάδα και με χρήση ιμάντων
ασφαλείας, σχοινιά, κλπ. Οι λόγοι που μπορεί να εδράζουν την απαγόρευση της
αθλητικής δραστηριότητας είναι οι ίδιοι όπως παραπάνω, δηλαδή η βλάβη που
προκαλείται στις οικογένειες ως αποτέλεσμα ενός θανατηφόρου ατυχήματος, καθώς
και τον κίνδυνο και την ταλαιπωρία ότι οι ομάδες έκτακτης ανάγκης μπορούν να
έχουν με αυτήν την εμπειρία. Υπάρχει, επίσης, η μη-τετριμμένη ερώτηση του
τεράστιου κόστους της κάθε διασωστικής ενέργειας σε θανατηφόρο ατύχημα, από τη
διάσωση μέχρι την έρευνα του ατυχήματος ή ανάκριση, διαδικασίες τις οποίες
επωμίζεται αχρεωσθήτως η Πολιτεία.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος για τον οποίο το κράτος
θα πρέπει να είναι ένας φορέας ευτυχίας, και το επιχείρημα για την προστασία
του ατόμου από την ανοησία του θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι είναι ένα αδύναμο,
αλλά υπάρχουν ορισμένες δραστηριότητες, όπου η προστασία αγαθών δημόσιου
συμφέροντος, η οποία περιλαμβάνει και την προστασία προς το δημόσιο ταμείο,
πρέπει να έχει προτεραιότητα έναντι της ιδιωτικής ελευθερίας. Πολλά extreme
sports, αν και είναι εγγενώς επικίνδυνα, μπορεί να υλοποιούνται με
ελεγχόμενο τρόπο και κρατική θεσμική εποπτεία που επιτρέπει την επικινδυνότητα
που πρέπει να αναληφθεί, αλλά με μηχανισμούς και διαδικασίες που επιτρέπουν να αντιμετωπιστεί έτσι ώστε να ελαχιστοποιούνται οι αρνητικές επιπτώσεις.
Ωστόσο, όταν οι κίνδυνοι που υπερβαίνουν τα όρια ενός σωστά ελεγχόμενου
περιβάλλοντος, όπως η κατάσταση στα παραδείγματα που αναφέρθηκαν προηγουμένως, το κράτος έχει σίγουρα το δικαίωμα να πει όχι.
|
Brindisi George
|