- Η Διοίκηση της εξυγίανσης στην ΕΠΟ, παρότι
είχε τη στήριξη της Πολιτείας, της FIFA και της UEFΑ,
της πλειοψηφίας των ΕΠΣ και των ΠΑΕ, απέτυχε. Για ποιό λόγο εκτιμάτε;
Nομίζω πως είναι άδικο να αποφαίνεται κανείς με
σπουδή ότι η νεοεκλεγείσα διοίκηση ήδη απέτυχε. Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε όλοι
πως διαδέχθηκε ένα φαύλο καθεστώς δεκαετιών και κλήθηκε να αντιμετωπίσει
χρόνιες παθογένειες, με «σταθερές» την αδιαφάνεια, την αναξιοκρατία, τις
πελατειακές σχέσεις, την ασέβεια προς τους θεσμούς και με κατεστημένες νοοτροπίες
κηδεμονίας του χώρου. Δικαιούται περίοδο χάριτος. Ασφαλώς βέβαια, και αυτή έχει
ημερομηνία λήξης. Αν θέλει να κερδίσει το στοίχημα, οφείλει να ανασκουμπωθεί,
να υπερασπιστεί τις αρμοδιότητές της, να διεκδικήσει έναντι όλων τα δικαιώματά
της, να διαμορφώσει στρατηγική ανάκτησης του χαμένου εδάφους, με «επιθετικές»
πρωτοβουλίες σε όλα τα μέτωπα. Στις αναμενόμενες αντιδράσεις, έσωθεν και
έξωθεν, ας αναζητήσει συμμάχους στην «κοινωνία του ποδοσφαίρου», στη φίλαθλη
κοινή γνώμη.
- Ο Βαγγέλης Γραμμένος δέχθηκε να εκλεγεί
πρόεδρος με τη στήριξη των Σαββίδη-Μελισσανίδη, οι οποίοι στην πορεία τα «έσπασαν».
Μήπως αυτό πληρώνει και δεν μπορεί να διοικήσει;
Γνωρίζω τον Βαγγέλη Γραμμένο από το 1984. Συνεργαστήκαμε για πολλά χρόνια, όσο
ήμουν πρόεδρος στην Ε.Π.Σ.Μακεδονίας. Ήταν κι αυτός μέλος μιάς ομάδας
ρομαντικών σταυροφόρων, που θελήσαμε να αλλάξουμε τροχιά στην πορεία του
ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου της Θεσσαλονίκης, να εμπνεύσουμε ένα νέο όραμα. Τα
καταφέραμε, νομίζω. Από τότε, θέσαμε τις βάσεις για διαρκή δημιουργική έμπνευση
και ανανέωση στόχων (και προσώπων). Ο νυν πρόεδρος της ΕΠΟ μαθήτευσε στη σχολή
που πρεσβεύει πως «η εξουσία δεν είναι γλυκιά», γίνεται τέτοια μόνο όταν, αφού
την αποχωριστείς, διαπιστώνεις ότι έχει
συνδεθεί με oυσιαστική προσφορά αναγνωρισμένη από το κοινωνικό σύνολο, τον μόνο αυστηρό
αλλά δίκαιο και αξιόπιστο κριτή. Και μπορώ να πω ότι και ο ίδιος υπήρξε καλός
μαθητής αυτής της σχολής. Μένει να αποδείξει ότι μπορεί να αντέξει τους
πειρασμούς της εξουσίας και να παραμείνουν ισχυρές οι αντιστάσεις του, σε ένα
περιβάλλον καθόλου ταιριαστό με την ιδιοσυγκρασία του.
Κατά τη γνώμη μου, δεν ήταν λάθος το ότι αποδέχθηκε τη στήριξη των δύο
μεγαλοπαραγόντων. Είναι θεμιτή και καλοδεχούμενη αυτή η βοήθεια σε μιά εκλογική
μάχη. Όμως, υπό όρους και προϋποθέσεις που θα σου εξασφαλίζουν την μετέπειτα ανεξαρτησία
σκέψης και δράσης. Έτσι, που να μη σε θεωρούν «δικό τους άνθρωπο», όπως αυτοί
το εννοούν. Ο Βαγγέλης Γραμμένος βρέθηκε στο μέσο μιάς συμμαχίας που, παρά την
αρχική επίφαση ειδυλλίου, αποδείχθηκε πολύ σύντομα θνησιγενής και συγκυριακή.
Το λάθος του ήταν ότι δεν φρόντισε έγκαιρα να καταστήσει σαφές προς κάθε
κατεύθυνση ότι δεν θα συνδιοικεί με εξωθεσμικούς συμμάχους, αλλά θα διοικεί
τηρώντας όλες τις θεσμικές υποχρεώσεις
και ασκώντας όλα τα θεσμικά δικαιώματα του προέδρου της ΕΠΟ. Η ανάγνωση της
μυθιστορίας «Υπηρέτης δύο αφεντάδων», του Γκολντόνι, διδάσκει πολλά...
- Μετά τα όσα έγιναν στον αγώνα ΠΑΟΚ-ΑΕΚ, ο κ.
Γραμμένος έλεγε πίσω από κλειστές ...(πόρτες;;;) πως «αυτό το ποδόσφαιρο
δεν με εκφράζει και θέλω να αποχωρήσω». Θα βοηθήσει μία παραίτησή του το
ελληνικό ποδόσφαιρο;
Η παραίτηση αποτελεί επιβαλλόμενη πράξη μόνο σε δύο περιπτώσεις : αν διακυβεύεται η προσωπική σου αξιοπρέπεια
ή αν έχεις συνειδητοποιήσει ότι αδυνατείς να πραγματώσεις όσα υποσχέθηκες. Σε
οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, θα εκληφθεί ως φυγομαχία. Αν μπορούσα, θα
συμβούλευα τον κ. Γραμμένο να συνεχίσει και να δώσει τον αγώνα με όλες τις
δυνάμεις του. Θα πρόσθετα, να έχει κατά
νου πως:
«Τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Στο τέλος όλοι πέφτουμε κάτω. Ως τότε, όμως, έχει σημασία το πώς περπάτησε ο καθένας.»
«Τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Στο τέλος όλοι πέφτουμε κάτω. Ως τότε, όμως, έχει σημασία το πώς περπάτησε ο καθένας.»
- Ποιό πιστεύετε ότι ήταν το μεγαλύτερο λάθος
του προέδρου της ΕΠΟ;
Αυτό που δεν αποφεύγει σχεδόν κανείς προεκλογικά. Να απορροφάται από τη
διαμόρφωση συνθηκών ψηφοθηρίας για την εκλογική νίκη και να παραγνωρίζει τον
κίνδυνο αυτές οι ίδιες συνθήκες να εξασφαλίζουν μεν την επικράτηση, αλλά
συγχρόνως να δημιουργούν δεσμεύσεις, αδιέξοδα και διλήμματα που οδηγούν σε αναπόφευκτη
μετεκλογική στρατηγική ήττα .
- Υπάρχει τρόπος να μην καθορίζουν παρασκηνιακά
οι βαρόνοι της μπάλας την τύχη του ελληνικού ποδοσφαίρου;
Ναι, όταν θα λείψει το παρασκήνιο που διαφεντεύει και όλους τους υπόλοιπους
τομείς στην ελληνική κοινωνία. Τότε θα λείψει το παρασκήνιο και στο ποδόσφαιρο.
Τότε θα λείψουν και οι βαρόνοι της μπάλας. Δηλαδή ποτέ...
- Υπάρχει ελπίδα σωτηρίας για το ελληνικό
ποδόσφαιρο και, αν η απάντησή σας
είναι θετική, ποιά είναι αυτή;
Tο ποδόσφαιρό μας είναι «διαρκώς μελλοθάνατο». Όμως
(όπως και η Ελλάδα) «ποτέ δεν πεθαίνει». Λύση υπάρχει. Είναι η αυτοκάθαρση.
Αρκεί να την συναποφασίσουν αυτοί που δημιουργούν το πρόβλημα. Και, βλέποντας
το δάσος και όχι το δέντρο μόνο, να συμπράξουν στη δημιουργία δύο αναγκαίων
προϋποθέσεων. Πρώτη, το ποδόσφαιρό μας, με τα θεσμικά του όργανα να θελήσει να
θωρακιστεί με πλήρεις και αυστηρούς κανονισμούς και με αξιόπιστα όργανα
επιβολής και ελέγχου της απαρέγκλιτης εφαρμογής τους προς όλες τις κατευθύνσεις
ανεξαίρετα. Και δεύτερη, οι μεγαλοπαράγοντες, αποκηρύσσοντας το δεσποτικό
μοντέλο της μονοκρατορίας, που οδηγεί σε απληστία και ψευδαίσθηση μεγαλείου, να
κατανοήσουν ότι στον επαγγελματικό αθλητισμό, το όφελος του πρωταγωνιστή ( σε
δόξα, αίγλη, ισχύ, αλλά και σε οικονομικό κέρδος), έχει ουσιαστικό και
ανατροφοδοτούμενο αντίκρισμα, μόνον όταν κατακτιέται σε υγιές και συναγωνιστικό
περιβάλλον. Δύσκολα πράγματα, θα μου πείτε. Όμως, κατά τη γνώμη μου, μόνο έτσι
θα ανασυρθεί το ποδόσφαιρό μας από το τέλμα στο οποίο έχει βυθιστεί. Μέχρι
τότε, αν και όποτε συμβούν αυτά, η ελπίδα θα παραμένει εξόριστη στο νησί της
ουτοπίας...
- Πώς κρίνετε το γεγονός ότι η FIFA στέλνει στην Ομοσπονδία έναν
ξένο υπερσύμβουλο που θα είναι εκτελεστικός και θα αποφασίζει για τα
πάντα;
Με ανησυχεί βαθύτατα ο συνεχής ακρωτηριασμός των αρμοδιοτήτων της ΕΠΟ και η
υπερσυγκέντρωση αρμοδιοτήτων από την καθόλου τιμητική ξένη «επιτροπεία».
Δείχνει πως ήλθε για να μείνει και όχι για να βοηθήσει σε ένα μεσοδιάστημα θεσμικής
εξομάλυνσης του ποδοσφαίρου στη χώρα μας. Μου θυμίζει τη θεωρία «του γύψου».
Και, ακόμη, ότι πάντοτε οι εξουσίες που επιβάλλονται με την επίκληση/πρόφαση
της κάθαρσης από προηγούμενες αμαρτίες, καταρρέουν οι ίδιες από τα δικά τους
ανομήματα.
- Δεν έπρεπε να αντιδράσει μιά αιρετή διοίκηση
σε αυτό το «καπέλωμα» από την παγκόσμια Ομοσπονδία;
Ασφαλώς, ναι. Όμως, το δικαίωμα της αντίδρασης εξαρτάται από τα όρια του
δικαιώματος της δράσης. Αν αυτό είναι από την αρχή υπονομευμένο, με ή χωρίς τη
θέλησή σου, τότε «όπως έστρωσες, έτσι θα κοιμηθείς».
- Πώς αντιδράσατε ως φίλαθλος όταν
ενημερωθήκατε ότι ξένος διαιτητής θα σφυρίξει τον τελικό του κυπέλλου;
H μετάκληση ξένου διαιτητή για τον
τελικό κυπέλλου πρόσφερε μιά προσωρινή αποσυμπίεση, όντως χρήσιμη. Αλλά ανοίγει
την κερκόπορτα για καταχρηστική επανάληψη και καθηλώνει την ελληνική διαιτησία
σε πορεία χαμηλών πτήσεων. Επιπλέον, αποτελεί αντίφαση και παραδοχή αποτυχίας
της ξένης επιτροπείας, καθώς εμφανίζεται να ακυρώνει η ίδια τη στήριξη και
αναβάθμιση της εγχώριας διαιτησίας, την οποία επαγγέλθηκε.
- Και δεν είναι μόνον ο υπερσύμβουλος. Η ΚΕΔ
έχει περάσει στα χέρια της FIFA,
ενώ τα πάντα στην ΕΠΟ ελέγχονται από μιά Επιτροπή Παρακολούθησης. Μήπως η
ελληνική Ομοσπονδία πρέπει να έχει έδρα τη Ζυρίχη και όχι την Αθήνα;
Ήδη, εδώ και δύο χρόνια, το ποδόσφαιρό μας βρίσκεται σε ημιαποικιακό
καθεστώς. Τώρα, τείνει να γίνει απολύτως αποικιακό.
- Με τον ορισμό ξένου διαιτητή στον τελικό του
κυπέλλου και με τον διορισμό του υπερσύμβουλου, εκτιμάτε πως το Ελληνικό
ποδόσφαιρο έφτασε στον πάτο του;
Δανείζομαι τους στίχους του ποιητή: «Δε
λέω πως δεν φτάσαμε στο τελευταίο σκαλί της σκάλας. Μα, ας μη τα παρατάμε.
Έλληνες είμαστε, διάολε. Θα φτιάξουμε σκαλιά πιό κάτω κι άλλα.»
- Ο αρχιδιαιτητής Β. Περέιρα ενημέρωσε τη FIFA με αναφορά του ότι οι Έλληνες διαιτητές
δέχονται πιέσεις από παράγοντες όλων των ομάδων και bulling από ΜΜΕ που ανήκουν σε προέδρους ΠΑΕ. Αυτή η
κατάσταση δεν μπορεί να σταματήσει;
Mε ενοχλούν οι περισπούδαστες και υποκριτικές διαπιστώσεις.
Το ίδιο, και οι «αναφορές προς ανωτέρους». Όσοι παροικούμε την Ιερουσαλήμ του
ελληνικού ποδοσφαίρου, γνωρίζουμε πολύ καλά τι συμβαίνει εδώ και χρόνια. Δεν
χρειαζόμαστε ξένους τοποτηρητές, πολύ περισσότερο όταν δεν είναι και οι ίδιοι
αναμάρτητοι. Ούτε και μεις είμαστε πρόβατα. Και πρέπει να αντιδράσουμε όταν «μας
βάζουν τον λύκο να μας φυλάει». Ο Γέρος του Μοριά έλεγε πριν την επανάσταση «ό,τι κάμομε θα το κάμουμε μονάχοι και δεν
έχομε καμιά ελπίδα από τους ξένους». Αυτούς τους ξένους που ο Μακρυγιάννης χαρακτήριζε «άδεια καρύδια κι ασκιά γιομάτα αγέρα».
Τη λύση θα τη βρούμε μόνοι μας. Αρκεί όλοι (πολιτεία, μεγαλοπαράγοντες, ΕΠΟ) να
πάψουν να βλέπουν και να διαβάζουν με τα μυωπικά γυαλιά των δικών τους πρόσκαιρων
συμφερόντων.
- Οι φάκελοι με τα ύποπτα για χειραγώγηση
παιχνίδια ξεπερνούν τους 300 τα
τελευταία 8-9 χρόνια, αλλά η ΕΠΟ ...σιωπά. Γιατί γίνεται αυτό;
Η σιωπή δεν είναι πάντοτε χρυσός. Η ατολμία ενισχύει την καχυποψία. Και
δημιουργεί πεποίθηση ατιμωρησίας σε ενόχους. Η αξιοπιστία του ποδοσφαίρου
πλήττεται και η κοινή γνώμη τού γυρίζει την πλάτη, αφού νιώθει πως τα πάντα
πωλούνται, τα πάντα αγοράζονται, τα πάντα στοιχηματίζονται.
- Μία ποινή τροποποιήθηκε μετά το τέλος του
πρωταθλήματος, για να μην υποβιβαστεί ο Παναθηναϊκός. Το σχόλιό σας...
Το σχόλιό μου περιττεύει...
- Είναι τέτοια η επιπολαιότητα που η ΕΠΟ
έκλεισε φιλικό της εθνικής ομάδας με το Ιράν στην Κωνσταντινούπολη.
Τελικά, ο αγώνας ματαιώθηκε γιατί οι Ιρανοί είχαν υπερβολικές απαιτήσεις για
να έλθουν να παίξουν στην Αθήνα...
Αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες...
ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΥΣΑΡΙΔΗΣ
29/5/2018