Παραθέτουμε αυτούσια την απόφαση που απορρίπτει την αίτηση του Προέδρου του ΙΔΕΑΔ για διορισμό προσωρινής διοίκησης στην ΕΠΟ ως απαράδεκτη, χωρίς φυσικά να εξετάσει την βασιμότητα των ζητημάτων ουσίας που ετίθεντο με την προσφυγή, συνοδευόμενη από σύντομη αξιολόγησή της από τον ίδιο.
Θέλει αρετήν και τόλμην η δημοκρατία
Όταν κατέθετα την
αίτηση για διορισμό προσωρινής διοίκησης στην ΕΠΟ γνώριζα ότι το σύστημα
(περιλαμβανομένων και των εξυγειαντών κάθε απόχρωσης) θα χρησιμοποιούσε κάθε
μέσον για να μην εφαρμοστεί το Σύνταγμα και ο νόμος. Ηλπιζα απλώς ότι θα
μπορούσε ίσως να βρεθεί στον δρόμο μου κάποιος θαρραλέος δικαστής, ο οποίος,
τηρώντας απλώς το καθήκον του, και αγνοώντας ύβρεις , απαξιωτικούς
χαρακτηρισμούς και απειλές περί grexit κλπ, θα μοιραζόταν μαζί μου την ευθύνη για την εφαρμογή του
Συντάγματος και των νόμων του κράτους στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Δυστυχώς , η
εκδοθείσα απορριπτική απόφαση όχι μόνο διέψευσε τις προσδοκίες μου αλλά δεν
κράτησε κάν τα προσχήματα. Αν την συνέτασσε ο αντίδικος δικηγόρος σίγουρα θα
περιελάμβανε μια , έστω και στοιχειώδη, αιτιολογία.
Διότι, ενώ η απόφαση
δέχεται ότι έννομο συμφέρον, εκτός των μελών του σωματείου, έχει και «κάθε
τρίτος αν πρόκειται να επιχειρήσει δικαιοπραξία με το νομικό πρόσωπο»,
χωρίς να αναφερθεί καθόλου στο εκ του νόμου δικαίωμά μου να είμαι
εκλέκτορας και να επιχειρήσω την σπουδαιότερη για την υπόσταση της ΕΠΟ
δικαιοπραξία με αυτή, καταλήγει στο παράλογο συμπέρασμα ότι δεν έχω έννομο
συμφέρον διότι προς τούτο επικαλούμαι μόνο την ιδιότητά μου ως μέλος του
πρωτοβάθμιου σωματείου και όχι της ΕΠΟ, ενώ το αληθές είναι ότι εγώ
επικαλέστηκα την ιδιότητα του υποψήφιου εκλέκτορα της ΕΠΟ που απλώς είχε ως προϋπόθεση την ιδιότητα του
μέλους πρωτοβάθμιου σωματείου.
Και για να «δέσει» καλύτερα αυτόν το νομικό
παραλογισμό προσθέτει, ότι όπως προέκυψε είχα διαγραφεί από το πρωτοβάθμιο
σωματείο ήδη από 1-9-2015, χωρίς φυσικά να μπεί στον κόπο να συνεκτιμήσει ούτε
την πρόσφατη βεβαίωση μέλους που το ίδιο το σωματείο είχε εκδώσει, ούτε το γεγονός ότι η
«διαγραφή» μου διαπιστώθηκε μετά την εκβιαστική διαγραφή του σωματείου από την
ΕΠΟ υπό την ανατρεπτική αίρεση της δικής μου διαγραφής από αυτό, ούτε φυσικά το γεγονός ότι η υποτιθέμενη διαγραφή μου ουδέποτε ολοκληρώθηκε, αφού
ουδέποτε μου κοινοποιήθηκε – ούτε καν κατά την διάρκεια της συζήτησης της
αιτήσεώς μου.
Ετσι, η κυρία
δικαστής "απέταξε αφ’ εαυτής το πικρόν ποτήριον" της εφαρμογής του Συντάγματος και
των νόμων του κράτους έναντι των παρανομιών και αυθαιρεσιών της ΕΠΟ και των
εγχωρίων και διεθνών πατρώνων της, για να αποδείξει για μια ακόμη φορά ότι η
κατάντια μας σε όλους τους θεσμούς του κράτους δεν οφείλεται στους κακούς
ξένους, αλλά σε εμάς τους ίδιους.
Διότι «αρετήν και
τόλμην» δεν θέλει μόνο η ελευθερία αλλά και η δημοκρατία και οι θεσμικές της λειτουργίες και όλες οι συντεταγμένες εξουσίες της.
