Παρατηρήσεις πάνω στον υπό διαβούλευση
αθλητικό νόμο
(Μίλτος Λαζαρίδης)
Εισαγωγή
Ο αθλητικός χώρος όπως τον
αντιλαμβανόμαστε σήμερα, είναι αποτέλεσμα των πολιτικών που ασκήθηκαν μέσω των
αθλητικών νόμων, που αντικατέστησαν τον νόμο του πρώτου ΓΓΑ της μεταπολίτευσης
κου Παπαναστασίου που ήταν και ο τελευταίος που περιείχε αθλητική έγνοια.
Όλοι οι νόμοι που ακολούθησαν ήταν μια συνεχής
παραβίαση των βασικών αρχών του αθλητισμού και της δημοκρατίας, με αποτέλεσμα η
διαμορφωμένη πραγματικότητα να μας δίνει την δυνατότητα να καταλήξουμε σε
στέρεα συμπεράσματα για τον βαθμό αποτυχίας των εφαρμοσμένων πολιτικών, βασισμένα σε πραγματικά περιστατικά και
κοινές διαπιστώσεις
Οι διαπιστώσεις
«εκ του αποτελέσματος» ορίζουν το
προφανές, γιατί περιέχουν
στοιχεία αντικειμενικότητας και μετρήσιμων μεγεθών που μπορούν να εκτιμηθούν είτε με
αριστερή είτε με δεξιά ματιά και να
καταλήξουν στο ίδιο αδιάσειστο συμπέρασμα.
Ότι ο επαγγελματικός αθλητισμός και
σωματειακός αθλητισμός έχουν βαλτώσει,
δεν απαιτείται να είσαι δεξιός ή αριστερός για να
το διαπιστώσεις.
Οι νόμοι για να είναι σεβαστοί
θα πρέπει, είτε να ρυθμίζουν τις σχέσεις
των εμπλεκομένων μερών με πνεύμα δικαιοσύνης και ισονομίας, είτε να
διαμορφώνουν νέο περιβάλλον, βασισμένο στις πραγματικές δυνατότητες του
χώρου.
Οι αθλητικοί νόμοι δείχνουν να
έχουν σχεδιαστεί με μοντέλο άλλη χώρα γι’ αυτό και είναι εκτός τόπου και χρόνου
και ως εκ τούτου αναποτελεσματικοί.
Είναι ιδιαίτερα κρίσιμη, η
αξιολόγηση των αποτελεσμάτων των πολιτικών που ασκήθηκαν στον αθλητισμό, που
βασίζονται σε οικονομικές κοσμοθεωρίες, γιατί το δείγμα του πληθυσμού που ασχολείται
με τον χώρο αποτελεί κοινωνικό μοντέλο σε πραγματική κλίμακα, προσφερόμενο για
προσομοιώσεις με αληθινά πυρά και θύματα.
Ως δομή του κειμένου έχει
επιλεγεί η πρόταξη των προδιαγραφών, που κατά την άποψη των ανθρώπων που
ασχολούνται για μακρύ διάστημα με τον αθλητισμό, θα πρέπει να ικανοποιούνται
από τον νόμο, για να μπορεί να χαρακτηριστεί αθλητικός και να ακολουθήσει η
ανάλυση του σκεπτικού των προτάσεων.
Το ζητούμενο από έναν αθλητικό νόμο
·
Προστασία των θεμελιωδών αρχών του αθλητισμού
και απόρριψη της θεωρίας ότι το ζητούμενο είναι το θέαμα.
·
Κατάργηση των αποκλεισμών με βάση την οικονομική
δυνατότητα του οπουδήποτε θέλει να ασχοληθεί με την διοίκηση του αθλητισμού
·
Μέριμνα για την προστασία του ρόλου και της
λειτουργίας των αθλητικών σωματείων με την κατοχύρωση του δικαιώματος της
αποκλειστικής αθλητικής νομιμοποίησης, που πρέπει να είναι σταθερή και
αμετάβλητη καθώς αποτελεί ζωτικής σημασίας ζήτημα.
·
Απαγόρευση κάθε ενέργειας και διαδικασίας που
απειλεί την υπόσταση του σωματείου
·
Διαμόρφωση συνθηκών για την δημιουργία γνήσιου
αθλητικού κινήματος
·
Δημοκρατικός κοινωνικός έλεγχος των διοικήσεων
σωματείων, ενώσεων και ομοσπονδιών, από αντιπροσωπευτικές γενικές συνελεύσεις
·
Προστασία του αδυνάτου μέρους και κατάργηση, της
παγκόσμιας πρωτοτυπίας, απαράδεκτης και ληστρικής διάταξης (που δυστυχώς
υιοθετείται από το σχέδιο νόμου) , που αναγνωρίζει την δυνατότητα του
γηπεδούχου να καρπούται το τηλεοπτικό δικαίωμα,
και επαναφορά της κεντρικής διαχείρισης στη διοργανώτρια του θεσμού,
όπως συμβαίνει σε όλο των κόσμο.
·
Κατάργηση της υποχρέωσης μετατροπής ενός
σωματείου σε θνησιγενή ΑΕ. ως προϋπόθεση συμμετοχής σε επαγγελματική κατηγορία,
χωρίς περιορισμούς και με διατήρηση του μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα τους.
·
Τροποποίηση της σχέσης των ΑΕ με τα σωματεία.
Μετατροπή των υφισταμένων ΑΕ σε εταιρείες διαχείρισης αγωνιστικών υποχρεώσεων
σωματείων, δεσμευόμενες με σύμβαση αορίστου ή ορισμένου χρόνου, όπου θα
καταγράφονται οι υποχρεώσεις και τα δικαιώματα των μερών καθώς και οι
εγγυήσεις, με πρόβλεψη καταγγελίας, με αυξημένη πλειοψηφία της γενικής
συνέλευσης του σωματείου, σε περίπτωση δυσφήμισης του ή μη τήρησης των
συμφωνηθέντων.
·
Δυνατότητα των σωματείων, σύναψης σύμβασης
αορίστου ή ορισμένου χρόνου, με εταιρεία διαχείρισης αγωνιστικών υποχρεώσεων,
οποιασδήποτε νομικής μορφής, προβλεπομένης στην υπάρχουσα νομοθεσία, σύμφωνα με
την προηγούμενη παράγραφο χωρίς περιορισμούς κεφαλαίου αλλά με εγγυήσεις που θα
διασφαλίζουν τα σωματεία.
·
Σε περίπτωση πτώχευσης ή οικονομικής αδυναμίας ή
και βούλησης αποχώρησης της εταιρείας δεν θα επηρεάζεται η αγωνιστική θέση της
ομάδας. Τα χρέη δεν θα διαγράφονται αλλά θα ακολουθούν την συμβαλλόμενη
εταιρεία. Η αγωνιστική διαχείριση επιστρέφει αυτοδίκαια στο σωματείο που είτε
θα αναλαμβάνει την λειτουργία της ομάδας είτε θα συνάπτει σύμβαση με νέα
εταιρεία. Στις περιπτώσεις λύσης της συνεργασίας. καταπίπτουν οι εγγυητικές
επιστολές και αποδεσμεύονται τα πάσης φύσης έσοδα (τηλεοπτικά δικαιώματα,
διαφημίσεις, χορηγοί κλπ) που αφορούν τον υπολειπόμενο χρόνο. Ρητά
απαγορεύεται, στις εταιρείες, η προείσπραξη μελλοντικών εισροών στην αρχή της περιόδου με σύναψη δανείου με
εγγύηση τα έσοδα .
·
Κατάργηση των συνδέσμων φιλάθλων και ενσωμάτωση
τους στο μητρικό σωματείο καθώς και αυτό ως σύνδεσμος φιλάθλων νοείται.
·
Διασφάλιση των οικονομικών πόρων για τον
αθλητισμό, μετά από την διαμορφωμένη κατάσταση που δημιούργησε η ιδιωτικοποίηση
του ΟΠΑΠ, η δραματική μείωση της διαφημιστικής δαπάνης και η μετατροπή των
φιλάθλων σε θεατές αντί για υποστηρικτές.
·
Κίνητρο για ενασχόληση των σωματείων με τις υποδομές και προστασία
της παραγωγής τους από την ανεξέλεγκτη δράση των διαμεσολαβητών, που
αποψιλώνουν τα σωματεία από ταλαντούχους αθλητές σε πολύ μικρές ηλικίες
δημιουργώντας με αυτήν την πρακτική αντικίνητρο.
Το σκεπτικό των in vivo προτάσεων, που
ακολουθεί, έχει νόημα να διαβαστεί μόνο από αυτούς που πιστεύουν ότι ο νέος, υπό διαβούλευση, νόμος δεν
θεραπεύει τις παθογένειες του ρυπαρού
και απαξιωμένου περιβάλλοντος, του χρεωκοπημένου επαγγελματικού αθλητισμού αλλά
και την παρακμιακή εικόνα των
ερασιτεχνικών αθλητικών σωματείων που δημιούργησαν οι απαράδεκτες νομοθετικές
παρεμβάσεις.
Με λύπη διαπιστώνεται ότι και η
νέα πρόταση νόμου κινείται στην ίδια φιλοσοφία με τους προηγούμενους με
σημειακά ανούσια μερεμέτια που θα δημιουργήσουν περισσότερα προβλήματα παρά θα
λύσουν ενώ παραμένουν ανέπαφα τα άρθρα που εξυπηρετούν με προκλητικό τρόπο
συγκεκριμένα συμφέροντα.
Ποιες αρχές πρέπει να προστατευθούν
Ο αθλητικός χώρος. είναι εξ
ορισμού αταξικός και συγχρόνως αριστοκρατικός (με την έννοια της αριστείας και
όχι της καταγωγής) όπου ο καθένας μετέχει με βάση τις ικανότητες του.
Το περιεχόμενο σύστημα
αξιολόγησης, βασίζεται σε αντικειμενικά και μη αμφισβητήσιμα κριτήρια
(χρονόμετρο, μεζούρα, σκορ κλπ).
Οι ίδιες αρχές θα πρέπει να
διέπουν και την διοίκηση του αθλητισμού, με κριτήριο πάντα το αποτέλεσμα που
μπορεί να επιτευχθεί μέσα από την γνώση του χώρου και την βέλτιστη χρήση των
διαθεσίμων πόρων.
Η γνώση του χώρου, δεν είναι
αντικείμενο πλειοδοσίας και οικονομικής επιφάνειας, που αφορά μια ελίτ
οικονομικών παραγόντων.
Όπως έχει αποδειχθεί , χωρίς την
λαϊκή συμμετοχή και στήριξη, κάθε εγχείρημα είναι καταδικασμένο σε παταγώδη
αποτυχία.
Βασική μέριμνα συνεπώς, ενός
αθλητικού νόμου είναι η πριμοδότηση της λαϊκής συμμετοχής, είτε ως δημιουργού
είτε στον ρόλο του κοινωνικού ελέγχου.
Στόχος είναι νίκη και όχι η
παραγωγή θεάματος, που είναι επιθυμητή αλλά όχι το ζητούμενο.
Θα πρέπει να διευκρινιστεί, ότι
δεν εννοείται η νίκη πάση θυσία, όπως κατά καιρούς εμφανίζονται στο προσκήνιο
χαρακτήρες, που “δεν ανέχονται την ήττα”, σαν υστερικά κακομαθημένα παιδιά,
αποθεωνόμενοι μάλιστα από τα ΜΜΕ ως
πρότυπα.
Η προσπάθεια για την επιτυχία
δεν είναι ευθύγραμμη αλλά ημιτονοειδής ( επιτυχία – αποτυχία) και αέναη, χωρίς
ημερομηνία λήξης. Κατά συνέπεια τα κριτήρια αξιολόγησης οφείλουν να είναι
αντικειμενικά ώστε να μπορεί να εκτιμηθεί με ακρίβεια η φάση στην οποία
βρισκόμαστε για να γίνουν οι απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις ή να επιβεβαιωθεί
η πολιτική που ακολουθείται.
Απαραίτητο λοιπόν συστατικό της
επιτυχίας, είναι η εδραίωση της αθλητικής ηθικής και σκέψης (οριζόμενης ως
αναμενόμενης συμπεριφοράς), που θα επιτρέψει την αναγνώριση της προσφοράς, του
οποιουδήποτε στον χώρο και της επιτυχίας του ή αποτυχίας του, άσχετα από την
ένταξη του (παραταξιακή, κομματική κλπ) και θα διευκολύνει την επιλογή του
καταλληλότερου να ηγηθεί για την υλοποίηση των στόχων, χωρίς αποκλεισμούς.
Κάτω από αυτήν την οπτική
αναγνωρίζεται, από μεγάλη μερίδα του αθλητικού κόσμου, ως σημαντική η
νομοθετική προσπάθεια του κου Παπαναστασίου που ήταν ο πρώτος αλλά και
τελευταίος γενικός γραμματέας αθλητισμού
που νομοθέτησε με αθλητική έγνοια το 1974
Η παραπάνω αναγνώριση,
αποσυνδέει την εκτίμηση ενός έργου από
τις κομματικές καταβολές και αφήνει μία
χαραμάδα αισιοδοξίας για την δυνατότητα συνεννόησης ανθρώπων που έχουν κοινό
τόπο τον αθλητισμό, άσχετα με το τι ψηφίζουν.
Δυστυχώς όμως τους αθλητικούς
νόμους δεν τους γράφουν οι άνθρωποι του αθλητισμού αλλά συγκεκριμένα
συμφέροντα, που απορρίπτουν τις παραπάνω διαπιστώσεις ως ρομαντικές,
προτάσσοντας την άποψη ότι ο αθλητισμός είναι θέαμα και αντικείμενο τεχνοκρατών
που θα λύσουν και το πρόβλημα της χρηματοδότησης του δια μέσου της
ιδιωτικοποίησης του αθλητισμού.
Το αποτέλεσμα της παταγώδους
αποτυχίας της τεχνοκρατικής άποψης σε όλα τα επίπεδα, δείχνει να μην
προβληματίζει την πολιτεία η οποία επαναλαμβάνει το ίδιο λάθος προσδοκώντας
διαφορετικό αποτέλεσμα, προφανώς από κεκτημένη ταχύτητα .
Προτείνεται η αξιολόγηση των
προτάσεων, να γίνεται με χρήση της κλίμακας σωστό – λάθος, αποτελεσματικό – μη
αποτελεσματικό και όχι ρομαντικό – τεχνοκρατικό που μας έχει οδηγήσει στην
απαξίωση του χώρου και την απομάκρυνση των φιλάθλων.
Η σημασία και ο ρόλος των αθλητικών σωματείων
Τα αθλητικά σωματεία όπως και τα
πολιτικά κόμματα είναι συνταγματικά κατοχυρωμένες λαϊκές πρωτοβουλίες που σκοπό έχουν την
διαχείριση των αθλητικών θεμάτων και την διαχείριση του κράτους αντίστοιχα.
Όταν στα κόμματα εμπλέκονται
οικονομικοί παράγοντες λέγεται διαπλοκή, όταν εμπλέκονται στα αθλητικά σωματεία
λέγεται εκσυγχρονισμός!!
Οι αθλητικοί νόμοι εκμηδένισαν
με απόλυτα προσβλητικό τρόπο την συμβολή των ανθρώπων που χωρίς οικονομικές απολαβές έπαιξαν τον
πλέον καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη του χώρου τους.
Ο επιθετικός προσδιορισμός “ερασιτέχνης”
έγινε συνώνυμο της αναποτελεσματικότητας, ανευθυνότητας και αναρμοδιότητας του
αθλητικού σωματείου να διαχειρίζεται την επιτυχία που το ίδιο δημιούργησε. .
Ο περισσότερος κόσμος
αντιλαμβάνεται πχ το μπάσκετ μέσα από τις επιτυχίες του, αγνοώντας ότι γι’
αυτές έχουν δουλέψει και συμβάλει ένα πλήθος ανώνυμων φιλάθλων που δεν συγκεντρώνουν ποτέ τα φώτα
της δημοσιότητας.
Η αναφορά στον Εθνικό
Ελληνορώσων ή στην Καστοριά ή στον Φιλαθλητικό, δεν παραπέμπει συνειρμικά σε
εικόνες μπάσκετ, αν και οι συγκεκριμένοι σύλλογοι ήταν το σημείο εισόδου στο
αθλητικό σύστημα δύο από τους μεγαλύτερους παίκτες στην Ευρώπη, του Θοδωρή
Παπαλουκά και του Δημήτρη Διαμαντίδη και ενός σπανίου ταλέντου που κάνει
καριέρα στο NBA, του
Αντετοκούμπο.
Τα παραδείγματα είναι άπειρα και
ικανά ώστε να καταστήσουν κοινό τόπο την αναγκαιότητα υποστήριξης ακόμα και των
ποιο μικρών λεγομένων σωματείων που λειτουργούν ως πύλες εισόδου στα αθλητικό
σύστημα αλλά και ως τόπος κοινωνικών ζυμώσεων, αλληλεγγύης και διαφορετικής αξιολόγησης των ανθρώπινων
σχέσεων, με βάση την ικανότητα, που ξεπερνούν τις διαχωριστικές γραμμές που
βάζουν οι κομματικές, θρησκευτικές και ταξικές εντάξεις και αποτελούν το
υπόστρωμα για την δημιουργία ενός ακηδεμόνευτου αθλητικού κινήματος, ανύπαρκτου
μέχρι σήμερα.
Το αθλητικό σωματείο δεν ανήκει
σε κανέναν ιδιαίτερο πολιτικό χώρο, αλλά περιέχει όλους.
Δεν θα ήταν λογικό να
υποστηριχθεί ότι οι μετέχοντες στα αθλητικά πράγματα δεν θα πρέπει να έχουν
πολιτική άποψη ή δράση και να λειτουργούν ως ενδογαμικοί ομφαλοσκόποι, αποκομμένοι από την
πραγματικότητα που εξελίσσεται στην κοινωνία.
Αντιθέτως, η ύπαρξη συμπαγούς
αθλητικού κινήματος θα επέτρεπε την διοχέτευση, από την βάση, των κοινών αρχών
και αξιών του, στα πολιτικά κόμματα, με στόχο την υιοθέτηση τους και την
καταγραφή τους σε νόμο ευρύτατης αποδοχής που θα διεκδικεί τον σεβασμό όλων.
Καμία άλλη τοπική συλλογικότητα
δεν δίνει στον κάτοικο της περιοχής, με
κάποιες δεξιότητες, την δυνατότητα να εξελιχθεί σε παγκόσμια προσωπικότητα στον
χώρο του.
Κανείς επιστήμονας ή
επαγγελματίας ή και απλός κάτοικος, δεν έχει επωφεληθεί από κάποια τοπική
οργάνωση όσο από το πλέον ταπεινό
αθλητικό σωματείο της περιοχής.
Η παραπάνω παραδοχή, νομιμοποιεί
την παρέμβαση της τοπικής αυτοδιοίκησης σε τομείς όπως η συντήρηση των
εγκαταστάσεων, η ανάληψη του κόστους μέρους των λειτουργικών δαπανών, το κόστος
των μετακινήσεων καθώς και οποιαδήποτε άλλη πρωτοβουλία θα εξασφάλιζε την
εύρυθμη λειτουργία των σωματείων.
Επιπτώσεις των αθλητικών νόμων
Η αναγκαστική – εκβιαστική,
υποχρέωση της μετατροπής των ομάδων σε ΑΕ, χωρίς να υπάρχουν αντικειμενικές
προϋποθέσεις, αντέστρεψε τους κανόνες του παιγνιδιού και πριμοδότησε προκλητικά
την ιδιωτική πρωτοβουλία καθιστώντας την ως μοναδική προϋπόθεση συμμετοχής στα,
κατ ευφημισμό, επαγγελματικά πρωταθλήματα.
Η διαδικασία της μετατροπής, ως
προϋπόθεση ύπαρξης, έγινε με ομήρους τα σωματεία και με εκμηδένιση των
οποιονδήποτε διαπραγματευτικών πλεονεκτημάτων τους, κάτω από τις ασφυκτικές
χρονικές αποκλειστικές προθεσμίες που έθετε ο νόμος.
Μεταβιβάστηκε το προνόμιο της
αθλητικής νομιμοποίησης στις ΑΕ και το
αυθαίρετο δικαίωμα να λειτουργούν αντ΄αυτού
και όχι κατ’ εξουσιοδότηση του σωματείου, χωρίς μάλιστα καμία δυνατότητα
αντίδρασης από αυτό, ακόμα και σε περιπτώσεις δυσφήμισης και πλήγματος της
φήμης του από ενέργειες του ιδιοκτήτη της εταιρείας.
Η καθιέρωση της τιμοκρατίας που επέβαλαν οι αθλητικοί
νόμοι και οι αποκλεισμοί με μοναδικό κριτήριο αξιολόγησης την οικονομική
επιφάνεια του κάθε ενδιαφερόμενου να ασχοληθεί με την διοίκηση του
επαγγελματικού αθλητισμού, ενοχοποιείται για την μετάλλαξη του χώρου από εξ
ορισμού αταξικού σε βαθύτατα ταξικού.
Τα αποτελέσματα αυτής της
μετάλλαξης δεν θα μπορούσαν να παρά προκαλέσουν τερατογενέσεις που όλοι αντιλαμβάνονται ως φτωχοποίηση,
διαφθορά, δυσφήμηση του αθλήματος, προσωπικούς στρατούς, έξαρση της βίας.
Όλες οι νομοθετικές ψευδό
εκσυγχρονιστικές προσπάθειες απαντούσαν
σε ερωτήματα ή τοποθετήσεις του τύπου:
• «Να διασφαλίσουμε τα λεφτά μας»
• «Να
πετάγεται ο καθένας στις γενικές συνελεύσεις και να λέει το μακρύ του και το
κοντό του για το που βάζω τα λεφτά μου»
• «Που θα βρείτε τα
λεφτά;»
Η λέξη επενδυτής παρέπεμπε στην απάντηση των παραπάνω ερωτημάτων και άφηνε την υπόνοια της
τεχνοκρατικής σιγουριάς για την επιτυχία της ιδιωτικοποίησης του αθλητισμού,
που προϋπόθετε την εξάλειψη του λαϊκού ελέγχου των γενικών συνελεύσεων και
τον απόλυτο έλεγχο της ιδιοκτησίας και
διοίκησης, σε αντιδιαστολή με τους ξεπερασμένους κρατικοδίαιτους ρομαντικούς
ερασιτέχνες παράγοντες, όπως τα ΜΜΕ αποδομούσαν συστηματικά.
Οι γνωστοί, επιτυχημένοι ως
επιχειρηματίες που αναμίχθηκαν, απέτυχαν σε τέτοιο βαθμό, που παρέδωσαν τις
ομάδες σε πολύ χειρότερη κατάσταση από όταν τις ανέλαβαν.
Και ήταν μοιραίο και απόλυτα
προβλέψιμο να συμβεί. Ο χώρος δεν προσφέρει καμία δυνατότητα όχι κέρδους αλλά
ούτε καν ισοσκελισμού εσόδων – εξόδων που θα δικαιολογούσε την σύσταση ΑΕ.
Αδιάψευστη απόδειξη είναι το
γεγονός ότι για 17 χρόνια στο μπάσκετ δεν έχει επιδειχθεί καμία κερδοφόρα
χρήση, ενώ στο ποδόσφαιρο μόνον η ευρωπαϊκή διέξοδος σε συνδυασμό με
επιτυχημένη πορεία ή η έλλειψη σοβαρών στόχων που οδηγεί σε πωλήσεις
παικτών, μπορεί να προσφέρει σε
ελάχιστες ομάδες κάποια δυνατότητα κέρδους.
Στόχος δεν είναι ο αποκλεισμός
εύπορων ατόμων να ασχοληθούν με τα διοικητικά του αθλητισμού, καθώς θα ήταν μια
αντεστραμμένη εικόνα των αποκλεισμών σε μη εύπορους, που αναγγέλλουν οι μέχρι
σήμερα αθλητικοί νόμοι και ξένη ως προς την αθλητική ηθική .
Με βάση τα όσα αναπτύχθηκαν για
την αναγκαιότητα της αθλητικής σκέψης, που επιβάλει την αναζήτηση του
καταλληλότερου για την διαχείριση του σωματείου, η συμμετοχή ανθρώπων κύρους
από των επιχειρηματικό κόσμο, που έχουν πρόσβαση στην αγορά, είναι
καλοδεχούμενη, με την προϋπόθεση ότι θα επιλεγούν και θα ελέγχονται από τις
γενικές συνελεύσεις, για να διαχειριστούν τους υπάρχοντες πόρους και να τους
επαυξήσουν και όχι να είναι οι
χρηματοδότες.
Η πρακτική της αναζήτησης
αποκλειστικού χρηματοδότη, αποδείχθηκε καταστροφική, καθώς η εμπλοκή του εκτείνονταν
μέχρι το όριο οικονομικής του διαρροής, με επακόλουθο η αποχώρηση τους να
δημιουργεί αξεπέραστα προβλήματα που οδηγούσαν σε υποβάθμιση του σωματείου.
Αν δούμε ότι ιστορικές ομάδες παραχωρούνται δωρεάν και δεν τις αναλαμβάνει
κανείς, τα χρέη διογκώθηκαν, η διαφθορά
κυριαρχεί, οι ανισότητες παγιώνονται,
και ο χώρος είναι παντελώς χρεωκοπημένος, τότε δεν μπορούμε να μην καταλήξουμε στο
συμπέρασμα ότι οι δήθεν τεχνοκράτες ήταν παντελώς άσχετοι . Ο βασιλιάς ήταν
τελικά γυμνός.
Αποδείχθηκε ότι χωρίς την
συμμετοχή του λαϊκού στοιχείου (περίπτωση ΑΕΚ. Πανιώνιος, Ηρακλής, Μαρούσι,
Πανελλήνιος, Περιστέρι, Μακεδονικός κλπ ) το εγχείρημα είναι καταδικασμένο σε
παταγώδη αποτυχία.
Το δόγμα ότι ο αθλητισμός είναι
θέαμα σε συνδυασμό με τον αποκλεισμό από την συμμετοχή στα κοινά, των φιλάθλων,
τους μετέτρεψε από υποστηρικτές σε θεατές. Η διαμόρφωση αυτής νοοτροπίας, τους
καθήλωσε στον καναπέ, σε αναζήτηση
θεάματος από την τηλεόραση που προσφέρεται σε αφθονία, απομακρύνοντας τους από
τα γήπεδα, αφήνοντας το χώρο σε οργανωμένους ιδιωτικούς στρατούς να δημιουργούν
βίαιο και αποκρουστικό πολεμικό περιβάλλον που μεγιστοποίησε το πρόβλημα .
Η δυνατότητα που δόθηκε μέσα από
νόμους, σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και σε αμφιβόλου ποιότητας άτομα να
διαχειρίζονται αθλητικά θέματα και να γίνονται ρυθμιστές, μόνο και μόνο επειδή
έχουν την όποια πρόσβαση σε κεφάλαια, πέρα από την αναμφισβήτητη διαπίστωση ότι
δεν ωφέλησε τον επαγγελματικό αθλητισμό έπληξε καίρια και τα αθλητικά σωματεία.
Η ερήμωση των γενικών
συνελεύσεων που προκάλεσε η αποχώρηση όσων το ενδιαφέρον επικεντρώνονταν στο
ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, αφενός εξαφάνισε τον οποιοδήποτε κοινωνικό έλεγχο
στα δύο αθλήματα και αφετέρου απομείωσε την δυναμική των σωματείων να
λειτουργούν ως ομάδες πίεσης, μετατρέποντάς τα σε συλλόγους γονέων και
κηδεμόνων.
Η ιδέα ότι η ιδιωτικοποίηση θα
έλυνε το πρόβλημα χρηματοδότησης των ερασιτεχνικών τμημάτων από την συμμετοχή
στην εταιρεία κατά 10% και του 15% από την χρήση των εγκαταστάσεων και του
ονόματος, μόνο ως αυταπάτη μπορεί να εκληφθεί.
Παράπλευρη απώλεια από την
εφαρμογή των αφιλοσόφητων αθλητικών νόμων ήταν η στείρωση του αθλητικού χώρου
και η αδυναμία του να συλλάβει γόνιμες προτάσεις, που θα μπορούσαν να είναι μια
κάποια λύση, κρίνοντάς τες πάντα με βάση το στερεότυπο που καλλιέργησαν οι
νόμοι για τον ρόλο των ιδιοκτητών.
Όταν πχ οικονομικός παράγοντας,
μεγάλης ΠΑΕ, δήλωσε ότι “οι ομάδες κτίζονται και δεν αγοράζονται”, που αν
επικρατούσε η αθλητική σκέψη θα κρινόταν ως ορθή, οι περισσότεροι την έκριναν
ως υπεκφυγή για την αποφυγή επενδύσεων,
που ξέφευγε από την κατεστημένη άποψη ότι ο ρόλος του ιδιοκτήτη είναι μόνον να
βάζει χρήματα σε ένα βαρέλι δίχως πάτο. Αν την ίδια άποψη την εξέφραζε κάποιος
ερασιτέχνης παράγοντας, θα κρίνονταν ότι το λέει επειδή δεν έχει χρήματα.
Η νοοτροπία που δημιούργησαν οι
νόμοι δεν αφήνουν χώρο στην λογική.
Είναι λύση η επιστροφή στον ερασιτεχνισμό;
Η ερώτηση αυτή, ακολουθεί πάντα,
όταν εκφράζονται κριτικές για την διαμορφωμένη κατάσταση, όπως αυτές που
αναλύθηκαν παραπάνω, με σκοπό φυσικά να τις αποδομήσουν, σε μια προσπάθεια δικαιολόγησης των επιλογών
τους εμφανίζοντάς τες ως μονόδρομο και εκσυγχρονισμό.
Αν η επιστροφή στον σωματειακό
αθλητισμό σημαίνει ερασιτεχνισμό, τότε θα πρέπει να χαρακτηρίσουμε την
Μπαρτσελόνα ερασιτεχνικό σωματείο, καθώς είναι σωματείο με πλήθος μελών. Κανείς
δεν θα μπορούσε να το ισχυριστεί χωρίς τον κίνδυνο της γελοιοποίησης
Στην Ευρώπη κυριαρχούν τρία
μοντέλα:
·
Το Ισπανικό με κύριους εκπρόσωπους την Μπαρτσελόνα
και την Ρεαλ που είναι σωματεία με μέλη
·
Το Γερμανικό, όπου επικρατεί μεικτό σύστημα με
σωματεία και εταιρείες. (Η διαφορά είναι στην περίπτωση των εταιρειών το
σωματείο κατέχει το 51%).
·
Το Αγγλικό με ολιγάρχες και εμίρηδες
Όποιος επιλέξει το Αγγλικό
μοντέλο, (που υποστηρίζουν άλλωστε και οι αθλητικοί νόμοι), σημαίνει είτε έχει
πλήρη άγνοια του χώρου, είτε εξυπηρετεί συμφέροντα και σίγουρα δεν γνωρίζει την
ιστορία της εξέλιξης του αθλητισμού στην Ελλαδα.
Οι επιτυχίες στο μπάσκετ, στο
ποδόσφαιρο το 2004, στο πόλο και στα άλλα ομαδικά αθλήματα, βασίζονται στην νοοτροπία που δημιούργησε η ομάδα
μπάσκετ του ΑΡΗ Θεσσαλονίκης και το
μήνυμα που εξέπεμψε ότι μπορούμε να πρωταγωνιστήσουμε, σε μία εποχή που μας
αρκούσαν αξιοπρεπείς ήττες.
Θα πρέπει να αναγνωριστεί στον
ΑΡΗ, ότι ενώ βρισκόμαστε στις τελευταίες θέσεις ανταγωνιστικότητας σε όλους
τους τομείς (αθλητικά, οικονομικά κλπ), μας έδωσε το δικαίωμα να
γκρινιάζουμε γιατί δεν ήμασταν πρώτοι
Δεν έχει καμία σημασία ότι δεν
κατέκτησε τον ευρωπαϊκό τίτλο, για μια σειρά από λόγους που κανένας δεν έχει να
κάνει με το ότι δεν ήταν ΚΑΕ, αλλά στις περιορισμένες πηγές εσόδων και σε
άστοχες αποφάσεις.
·
Μικρό γήπεδο
·
Μία τηλεόραση
·
Λαθεμένες αποφάσεις με την απαγόρευση συμμετοχής
ξένων παικτών στο ελληνικό πρωτάθλημα. Στα πλαίσια της αυτοκριτικής, η σκέψη
ότι οι ξένοι παίκτες θα περιόριζαν τον χρόνο συμμετοχής των ελλήνων παικτών
ήταν παντελώς άστοχη. Η ιστορία απέδειξε ότι οι ομάδες που διακρίθηκαν και
έφεραν μεγάλες επιτυχίες (Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός) είχαν σαν πρωταγωνιστές
έλληνες παίκτες που έκαναν την διαφορά, παρόλη την αθρόα είσοδο ξένων και
κοινοτικών παικτών, που αρχικά προκάλεσε η υπόθεση Μπόσμαν.
Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι
τα πράγματα θα είχαν διαφορετική κατάληξη, αν υπήρχε τότε οργάνωση με την μορφή
ανώνυμης εταιρείας, βασισμένης σε βιώσιμο επιχειρηματικό σχέδιο, που θα έλυνε
το πρόβλημα της χρηματοδότησης,. Η ζωή απέδειξε ότι τέτοιες σκέψεις αποτελούν
καθαρή ιδεοληψία.
Η κορύφωση που ήρθε το 1987 με
την κατάκτηση του ευρωπαϊκού από την εθνική του μπάσκετ λειτούργησε προσθετικά
στην πορεία του ΑΡΗ, και προκάλεσε, το
εν υπνώσει ενδιαφέρον ιδιωτών, να τρυγήσουν την εξουσία που παρήγαγε πλέον ο
χώρος δια μέσου της ιδιωτικοποίησης των
σωματείων, με το πρόσχημα της εξασφάλισης της χρηματοδότησης.
Οι σημερινοί ιδιοκτήτες του
Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού, που αναμφισβήτητα συμβάλουν στην επιτυχημένη
εικόνα των ομάδων τους, αλλά και συνιστούν μεμονωμένες περιπτώσεις, λειτουργούν
ακριβώς όπως λειτουργούσαν και οι εμβληματικοί, για τις ομάδες τους,
χρηματοδότες την εποχή πριν τις ΠΑΕ και ΚΑΕ (Μπάρλος, Γουλανδρής, Μπουτάρης
κα), χωρίς δηλαδή προσδοκία άμεσου οικονομικού οφέλους.
Την σημασία που έχει η εμπλοκή
του λαϊκού στοιχείου, μας την υπογραμμίζει πάλι ο ΑΡΗΣ στο final four του
κυπέλου στην Θες/νίκη το 1998 όπου μετείχαν, η ΑΕΚ, ο ΠΑΟ και Ολυμπιακός, που
ήταν οι πλέον επαγγελματικές και ακριβές ομάδες της Ευρώπης και ο ΑΡΗΣ, με
συσσωρευμένα οικονομικά προβλήματα και διοίκηση σωτηρίας. Η τεράστια
κινητοποίηση των φιλάθλων, κράτησε ενωμένη την ομάδα, στην οποία είχαν
δημιουργηθεί φυγόκεντρες τάσεις, και έδωσε κίνητρο στους παίκτες ώστε να
κατακτήσουν τον τίτλο.
Αλλά και η επιτυχία του
ποδοσφαίρου το 2004 δεν ήταν αποτέλεσμα δράσης επενδυτών, λογιστηρίου ούτε καν
ταλέντου, αλλά γνώσης που κατείχαν ο προπονητής και οι παίκτες και των σχέσεων
σεβασμού που ανάπτυξαν μεταξύ τους, που τους επέτρεψε να διαψεύσουν όλα τα
προγνωστικά και να φτάσουν στην κορυφή.
Με βάση τα παραπάνω
παραδείγματα, που συνιστούν το big bang του ελληνικού αθλητισμού, η επιλογή να οργανωθεί με την
μορφή των ΑΕ ήταν η δόκιμη λύση; ή συνδυασμός αποφυγής της συνταγματικής
υποχρέωσης του κράτους να μεριμνά για τον αθλητισμό, με την διάθεση
εξυπηρέτησης οικονομικών παραγόντων που ήθελαν να δρουν ανενόχλητα από
ενοχλητικούς παράγοντες που ενδεχομένως να διεκδικούσαν το μερίδιο επιτυχίας
που τους αναλογούσε;
Μήπως η παροχή πόρων σε αυτούς
που αποδεδειγμένα κατείχαν την γνώση και τον τρόπο να φτάσουν σε κάποιο
αποτέλεσμα θα ήταν η ενδεδειγμένη λύση;
Η αναφορά σε πόρους, δεν
παραπέμπει σε χρήματα φορολογουμένων,
αλλά σε έσοδα από τον κερδοφόρο ΟΠΑΠ, που είχε συσταθεί για αυτόν το σκοπό.
Η ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ δεν
ήταν μία κίνηση φιλική για τον αθλητισμό καθώς περιέπλεξε τα πράγματα, γιατί το
όποιο κέρδος ενσωματώνεται στον κρατικό προϋπολογισμό, και η οποιαδήποτε
διεκδίκηση πρέπει να ξεπεράσει ένα αποτρεπτικό λαβύρινθο γραφειοκρατικών
διαδικασιών και εγκρίσεων αλλά και ηθικών αναστολών σε εποχές κρίσης.
Φυσικά και η εποχή προ της
καθιέρωσης των ΑΕ, δεν ήταν ανέφελη και αθώα.
Και υπερβολές και υπερβάσεις
υπήρχαν, που δεν αντιμετωπίζονταν έγκαιρα, λόγο έλλειψης ελέγχων, εξ αιτίας
παρεμβάσεων πολιτικών φίλων, με αποτέλεσμα να διογκώνεται το πρόβλημα,
δημιουργώντας την ανάγκη ρυθμίσεων που σκανδάλιζαν την κοινή γνώμη.
Η κρατική επιχορήγηση της οποιασδήποτε δραστηριότητας (πχ κομμάτων, σωματείων, μορφών τέχνης κλπ)
συνδέεται με την εκτίμηση ότι είναι σημαντική αλλά εκ των πραγμάτων είναι
αδύνατον να συντηρηθεί.
Έχει αποδειχθεί ότι η ιδιωτική
πρωτοβουλία δεν έχει την δυνατότητα συντήρησης του επαγγελματικού αθλητισμού
και της εξασφάλισης της αειφορίας.
Αθλητικές Ομοσπονδίες
Τα άρθρα του υπό διαβούλευση
αθλητικού νόμου, που αφορούν τις αθλητικές ομοσπονδίες θα πρέπει να εξεταστούν
με το σκεπτικό ότι η αθλητική ομοσπονδία είναι η κυβέρνηση του χώρου που
εκπροσωπεί.
Όσο και να συμφωνεί κανείς ότι
κάποιοι θεσμοί, όπως οι ομοσπονδίες έχουν κακοφορμίσει, η ενδεδειγμένη
αντιμετώπιση τους δεν είναι η φωτογραφική εξαφάνιση των ενοχλητικών, μετατρέποντας τον νόμο σε
διαρρηχτηκό εργαλείο.
Την αφορμή για σκέψεις όπως η
παραπάνω, την δίνει η διαφορετική αντιμετώπιση του δευτεροβάθμιου οργάνου
(ενώσεις) και του τριτοβάθμιου (ομοσπονδίες) .
Στις ενώσεις δεν υπάρχει η
επιλογή των παραταξιακών ψηφοδελτίων (ορθά) ούτε ορίζεται εκλογικό σύστημα (Άρθρο 16 - Γενικές Συνελεύσεις αθλητικών Ενώσεων),
ούτε υπάρχει ο περιορισμός των δύο θητειών σε θέσεις προεδρείου (Άρθρο
15 - Διοικητικό Συμβούλιο αθλητικής Ένωσης)
Στις ομοσπονδίες αντίθετα
προβλέπεται περιορισμός των δύο θητειών σε θέση προεδρείου (Άρθρο 25 –
Διοικητικό Συμβούλιο – Εξελεγκτική Επιτροπή Ομοσπονδίας) ενώ το (Άρθρο 27 – Συνελεύσεις – Αρχαιρεσίες
– Οργανα) είναι τόσο ασαφές που χρήζει ερμηνείας για να γίνει αντιληπτό ποιοι
έχουν δικαίωμα ψήφου
·
Άρθρο 27 παρ 4. “Σε αθλητικές Ομοσπονδίες
δικαίωμα ψήφου στις Γενικές Συνελεύσεις έχουν μόνο αντιπρόσωποι των Αθλητικών
Σωματείων, τα οποία πληρούν τις προϋποθέσεις που ορίζονται από το καταστατικό
της Ομοσπονδίας και το παρόντα νόμο.”
·
Άρθρο 27 παρ 6. “Σε αθλητικές Ομοσπονδίες που
αριθμούν πάνω από χίλια (1000) ειδικά αναγνωρισμένα Σωματεία, δικαίωμα ψήφου
στις Γενικές Συνελεύσεις των Ομοσπονδιών αυτών έχουν είτε αντιπρόσωποι των
ειδικά αναγνωρισμένων Αθλητικών Σωματείων ως ανωτέρω είτε αντιπρόσωποι των
ειδικά αναγνωρισμένων αθλητικών Ενώσεων του οικείου αθλήματος, σύμφωνα με όσα
ορίζονται από το καταστατικό της οικείας αθλητικής Ομοσπονδίας και τον παρόντα
νόμο.”
Η σύγχυση που προκαλούν οι δύο
παράγραφοι είναι προφανής. Η παράγραφος 4 ισχύει μόνο όταν η ομοσπονδία έχει
πάνω από 1000 σωματεία; Οι γενικές συνελεύσεις συγκροτούνται μόνο από ενώσεις ή
μόνο από σωματεία; Δεν επιτρέπεται η συμμετοχή ενώσεων όταν η δύναμη της
ομοσπονδίας είναι κάτω από 1000 σωματεία;
Η άλλη καινοτομία είναι η
εισαγωγή της έννοιας της αναλογικής
εκλογής, ως ευχή, καθώς εξαρτάται από την πρόβλεψη της στο καταστατικό των
ομοσπονδιών (Άρθρο 27 παρ 8) στην περίπτωση της ύπαρξης παρατάξεων
Είναι παραδεκτό ότι το πρόβλημα
της ΕΠΟ όσο και της ΕΟΚ, έχει την ρίζα του στην έλλειψη δημοκρατίας που
βασίζεται στην συγκρότηση γενικών συνελεύσεων από άτομα που δεν ελέγχουν την
διοίκηση καθώς δεν ζουν μες στην καθημερινότητας της.
Στην μεν ΕΠΟ ψηφίζουν οι ενώσεις
στην δε ΕΟΚ το σύνολο των σωματείων.
Μικρός αριθμός συνέδρων στην μία περίπτωση, μεγάλος αριθμός συνέδρων
στην άλλη και οι δύο όμως γενικές τους συνελεύσεις καταλήγουν να είναι γεγονός
δημοσίων σχέσεων, που μάλλον αποδεικνύει ότι το κρίσιμο μέγεθος δεν είναι ο αριθμός αλλά οι ποιότητα και το κίνητρο των συνέδρων
.
Είναι προφανές ότι η
μεταρρύθμιση, που δίνει το δικαίωμα ψήφου στο σύνολο των σωματείων στις εκλογές
της ΕΠΟ, έστω και διαζευκτικά “είτε
αντιπρόσωποι των ειδικά αναγνωρισμένων Αθλητικών Σωματείων .. είτε αντιπρόσωποι
των ειδικά αναγνωρισμένων αθλητικών Ενώσεων” , δεν εισάγεται για να λύσει προβλήματα δημοκρατίας, γιατί πρόκειται για
επίφαση, που δημιουργεί περιβάλλον
επιδεκτικό σε κρατικές και κομματικές παρεμβάσεις, όπως μας διδάσκει η ιστορία
της ΕΟΚ στις εκλογές του 1982, όπου εγκαθιδρύθηκε δικτατορία αραβικού τύπου που
διαρκεί μέχρι σήμερα.
Ως προϋπόθεση ελέγχου των ΔΣ θα
πρέπει να συγκροτούν την γενική συνέλευση μια ομοσπονδίας:
·
Τα σωματεία των εθνικών κατηγοριών που ελέγχουν το ΔΣ για την πολιτική της στην
διαιτησία, την οργάνωση των πρωταθλημάτων ευθύνης της, την χρηματοδότηση, την
ανάπτυξη του χώρου, την πολιτική της για την διαμόρφωση βιώσιμου οικονομικού
περιβάλλοντος, της ίση μεταχείρισης.
·
Οι ενώσεις αναλογικά με την δύναμη τους με μέτρο
ένας ψήφος ανά 21 σωματεία, που ελέγχουν το ΔΣ για την χρηματοδότηση τους και
το αναπτυξιακό πλάνο.
·
Αντιπρόσωποι της ομοσπονδίας διαιτητών και
κριτών με μία ψήφο αντίστοιχα
·
Αντιπρόσωπος του σωματείου των προπονητών
·
Αντιπρόσωπος του σωματείου των αθλητών
Αντιπρόσωποι με δικαίωμα ψήφου:
·
Τακτικοί και αναπληρωματικοί αποκλειστικά από
μέλος του προεδρείου (πρόεδρος, αντιπρόεδρος, γενικός γραμματέας) του σωματείου
ή ένωσης
·
Μέλος του ΔΣ μετά από απόφαση του,
κοινοποιούμενος 15 ημέρες προ των εκλογών, χωρίς το δικαίωμα αντικατάστασης
του, αν έχει δηλωθεί ως τακτικός, από το προεδρείο στο διάστημα μέχρι τις
εκλογές.
Οι ομοσπονδίες είναι
υποχρεωμένες να αναρτούν μόνιμα στο διαδίκτυο, τον κατάλογο των μελών τους και
των νόμιμων εκπροσώπων τους.
Γενικές συνελεύσεις θα πρέπει να
συγκαλούνται τρείς φορές τον χρόνο για έλεγχο των πεπραγμένων, στην αρχή και
στο τέλος κάθε αγωνιστικής περιόδου και μία τον μήνα Φεβρουάριο.
Η εκλογή των μελών θα πρέπει να
γίνεται από ενιαίο ψηφοδέλτιο, απαγορευμένης της ύπαρξης παραταξιακών
ψηφοδελτίων.
Θεωρείται παντελώς άστοχη η
παρότρυνση και η ενθάρρυνση δημιουργίας παρατάξεων, με δέλεαρ το αναλογικό
σύστημα εκλογής, που φυσικά δεν πρόκειται να αποτελέσει επιλογή των
ομοσπονδιών.
Παρατάξεις στον αθλητικό χώρο
μοιραία θα καταλήξουν να είναι συνασπισμός συμφερόντων ή κομματικές
Είναι πρωτάκουστο να
σχηματίζεται κυβέρνηση με αναλογικό τρόπο.
Αν οι γενικές συνελεύσεις έχουν
την σύνθεση που προτείνεται παραπάνω, θα έχουν δυνατότητα αποτελεσματικού
ελέγχου του ΔΣ, και να καλύψουν την ανάγκη που προσπαθεί να καλύψει ο
νομοθέτης.
Οι παρατάξεις και οι
φραξιονισμοί σε μία αθλητική ομάδα, όλοι αντιλαμβάνονται ότι περιορίζουν την
δυνατότητα της αγωνιστικής επιτυχίας της. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την
διοίκηση αθλητικών θεσμών.
Όσοι είχαν την εμπειρία της
συμμετοχής σε ΔΣ διορισμένα από το πρωτοδικείο αναλογικά, γνωρίζουν την πόλωση
που επικρατεί, που οδηγεί σε ακινησία, δυσκολία λήψης αποφάσεων, έλλειψη
διαλόγου και εντέλει την επικράτηση της άποψης του επικεφαλής ώστε να μην
διαταραχθούν οι συσχετισμοί, έστω και αν υπάρχουν αντιρρήσεις από συμβούλους
της πλειοψηφίας.
Ο περιορισμός της θητείας στο
προεδρείο για δυο περιόδους, δεν περιορίζει το δικαίωμα επανεκλογής ως απλό
μέλος, με επακόλουθο της ύπαρξης αφανών προέδρων. Ας αφεθεί η απόφαση στην
κρίση των γενικών συνελεύσεων.
Άρθρο 98 – Ηλεκτρονική αναµετάδοση και διανοµή αγώνων
Αποτελεί έκπληξη η διατήρηση των
ληστρικών και αντιδεοντολογικών διατάξεων του προηγούμενου νόμου, που ήταν
προϊόν διαπλοκής, με σκοπό την εξυπηρέτηση των καναλιών και την απομάκρυνση από
το τραπέζι των συνομιλιών των ενοχλητικών σωματείων.
Η διατήρηση του τηλεοπτικού
δικαιώματος στον γηπεδούχο, στον ισχυρό δηλαδή, δυναμιτίζει την δυνατότητα
συλλογικής αντιμετώπισης των τηλεοπτικών από την επαγγελματική ένωση, όπως
άλλωστε είθισται σε όλο τον κόσμο, δεδομένου ότι το προϊόν είναι ο θεσμός και
όχι το σωματείο.
Πρόκειται για κατάφορη παραβίαση
των κανόνων του υγιούς ανταγωνισμού. καθώς την μερίδα του λέοντος από τον
πλούτο που δημιουργεί ο θεσμός με τα τηλεοπτικά δικαιώματα την μοιράζονται οι
λίγοι ισχυροί με κατ΄αποκοπή τιμήματα
εκμηδενίζοντας την δυνατότητα δίκαιας κατανομής, ανάλογα με την αγωνιστική τους επιτυχία, όπως
συμβαίνει πχ στο champions league.
Πρόκειται για, την επί της
ουσίας, κατάργηση του αυτοδιοίκητου.
Επιβάλλεται η άμεση τροποποίηση
του άρθρου και η επαναφορά της κεντρικής διαχείρισης.
Άρθρο 35 – Αθλητής
Παραμένει η αναχρονιστική
διάταξη της υποχρεωτικής συμμετοχής στην εθνική ομάδα.
Από πού αντλείται, η εντύπωση
ότι όσοι αθλητές μετέχουν στην εθνική ομάδα, το κάνουν επειδή δεν μπορούν να
κάνουν αλλιώς.
Πρόκειται για προσβλητική
διάταξη, που υποβαθμίζει την προσφορά των αθλητών, αλλά και δημιουργεί
προϋποθέσεις για αδικίες.
Πως θα επιβληθούν ποινές σε
αθλητές που αγωνίζονται στο εξωτερικό και πως αυτό δεν δημιουργεί ανισότητα
στην αντιμετώπιση των αθλητών που αγωνίζονται στα εγχώρια πρωταθλήματα.
Δεν αναγνωρίζεται σε κάποιο
αθλητή να αρνηθεί την τιμή, για μια σειρά από λόγους, όπως κόπωση,
οικογενειακοί λόγοι, κλπ;
Άρθρο 71 – Καθορισµός και οργάνωση επαγγελματικών κατηγοριών
Το άρθρο εισάγει την δυνατότητα
συμμετοχής στα επαγγελματικά πρωταθλήματα σωματείων ερασιτεχνικών σωματείων με
την παρακάτω διάταξη:
·
Άρθρο 71 παρ 1 “Με όμοια απόφαση είναι δυνατόν
να προβλέπεται σε ορισμένα επαγγελματικά πρωταθλήματα, παράλληλα με τις ομάδες
των Α.Α.Ε., η συμμετοχή ερασιτεχνικών ομάδων με αθλητές έως 19 ετών, χωρίς οι
ομάδες αυτές να έχουν δικαίωμα ανόδου στην ανώτερη κατηγορία του συγκεκριμένου
αθλήματος (Α Εθνική Κατηγορία, στο ποδόσφαιρο, Α1 Εθνική Κατηγορία στην
καλαθοσφαίριση και την πετοσφαίριση).”
Είναι προφανές ότι η
συγκεκριμένη διάταξη αφορά μόνο το ποδόσφαιρο, καθώς ΑΕ δεν υφίστανται σε
κατηγορίες, εκτός της Α1, στα υπόλοιπα αθλήματα.
Ακόμα όμως και για το
ποδόσφαιρο, η διάταξη παραβιάζει όλους τους αθλητικούς κανόνες αλλά και μαρτυρά
άγνοια της πραγματικότητας.
Με ποία λογική, μία ερασιτεχνική
ομάδα. που μετέχει σε επαγγελματικό πρωτάθλημα, θα έχει υπερισχύσει
επαγγελματικών ομάδων, θα έχει αποδείξει δηλαδή, την ανωτερότητά της και την
ίδια στιγμή θα της απαγορεύεται η άνοδος και η πρόοδος.
Το ηλικιακό όριο, αγνοεί την
κατάσταση που έχει διαμορφώσει η δράση των κάθε λογής διαμεσολαβητών, που από
πολύ μικρές ηλικίες παροτρύνουν τους αθλητές να υπογράφουν επαγγελματικά
συμβόλαια, δημιουργώντας αντικίνητρο για κάποιο σωματείο να ασχοληθεί με τις υποδομές.
Πάγιο αίτημα είναι η κατάργηση
της υποχρέωσης μετατροπής των σωματείων σε θνησιγενείς ΑΕ, ως προϋπόθεση
συμμετοχής σε επαγγελματικά πρωταθλήματα.
Μίλτος Λαζαρίδης
19/11/2016
Σύντομο βιογραφικό
§
Διεθνής καλαθοσφαιριστής του Πανιωνίου ΓΣΣ για
16 χρόνια
§
Ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος του Συνδέσμου
Αθλητών Καλαθόσφαιρας Ελλάδας (Σ.Α.Κ.Ε)
§
Αντιπρόεδρος, γενικός γραμματέας και πρόεδρος
της επιτροπής πρωταθλημάτων της μεγαλύτερης αθλητικής ένωσης Αττικής ΕΣΚΑ
§
Μέλος της επιτροπής εθνικών ομάδων της ΕΟΚ την
εποχή του 1987
§
Πρόεδρος της επιτροπής ορισμού διαιτητών της ΕΟΚ
§
Γενικός γραμματέας της ΕΟΚ
§
Πρόεδρος και γενικός γραμματέας του Πανιωνίου
ΓΣΣ
§
Πρόεδρος του ΤΑΚ Πανιωνίου ΓΣΣ
§
Πρόεδρος της προσωρινής ΚΑΕ Πανιώνιος
§
Σύμβουλος στον ΕΣΑΚΕ