Γ.Λυσαρίδης, Μνήμη Γιώργου Παντελάκη

 Αναδημοσιεύουμε το κείμενο του Γιώργου Λυσαρίδη, όχι μόνο διότι αποδίδει τιμή σε όσους τους αρμόζει, αλλά κυρίως διότι με τόσο σύντομο αλλά ουσιαστικό  τρόπο παρουσιάζει την αναγκαία και ικανή συνθήκη επιβίωσης του επαγγελματικού ποδοσφαίρου.    

     Μνήμη Γιώργου Παντελάκη

                       

Λίγες μέρες πριν, έκλεισαν επτά χρόνια από τον αδόκητο θάνατο ενός σπουδαίου ανθρώπου, ενός εμβληματικού αθλητικού παράγοντα.

Τότε, αποχαιρέτησε το Γιώργο Παντελάκη η οικογένεια του ΠΑΟΚ, η μόνη οικογένεια που είχε και στην οποία αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του, στερώντας την από απολαύσεις  που εκούσια τις θυσίασε για να μη τον αποσπούν από τη φροντίδα της μοναδικής του αγάπης, του ΠΑΟΚ.

Τον αποχαιρέτησε και ολόκληρη η Θεσσαλονίκη, αναγνωρίζοντας ότι υπερασπίστηκε όσο λίγοι την ιστορία, την αξιοπρέπεια και την περιφάνια της.

Τον αποχαιρέτησε, ακόμη, όλη η φίλαθλη Ελλάδα, γιατί στη συνείδησή της καταγράφηκε ως πρότυπο αφοσίωσης και ευλαβικής προσήλωσης στα συμφέροντα του συλλόγου που διακόνησε για 40 ολόκληρα χρόνια και σφράγισε με την αγέρωχη προσωπικότητά του ένα μεγάλο (το πιό ένδοξο) μέρος της ιστορίας του.

Μετά το θάνατο του Γιώργου Παντελάκη, σύμφωνα με την επιθυμία του, διατέθηκε το σύνολο της περιουσίας του σε τρία σημαντικά κοινωφελή έργα, την πλήρη ανακατασκευή της πτέρυγας του Παιδοογκολικού Τμήματος του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ που λειτουργεί από το  Νοέμβριο του 2009 με τον πιό σύγχρονο ιατρικό εξοπλισμό, προσφέροντας ελπίδα ζωής στα πάσχοντα παιδιά και βάλσαμο παρηγοριάς στους οικείους τους, την κατασκευή πλήρους αθλητικού κέντρου (γήπεδο ποδοσφαίρου με χορτοτάπητα, αποδυτήρια, κερκίδες και δύο γήπεδα μπάσκετ-βόλλεϋ) στις εγκαταστάσεις των εκπαιδευτηρίων του «Ασύλου του Παιδιού» και τη δωρεά προς το ΕΚΑΒ δύο υπερσύγχρονων ασθενοφόρων οχημάτων.

Ο Γιώργος Παντελάκης αφιέρωσε όλη τη ζωή του στον αθλητισμό. Μετά θάνατο, αφιέρωσε όλη του την περιουσία για το καλό της κοινωνίας. Με τον τρόπο αυτό, παραμένει «ωσεί παρών» και ωφέλιμος για το κοινωνικό σύνολο, στο ενδιάθετο του οποίου έχει εγγραφεί, όχι μόνο ως ο χαρισματικός αθλητικός ηγέτης, αλλά κάτι πολύ περισσότερο, ένας πραγματικός ευπατρίδης.

Και, βέβαια, κάθε φορά που επαναφέρεται στη συλλογική μνήμη ένας παράγων του «παρωχημένου» παρελθόντος, όπως ο Γιώργος Παντελάκης, οι συνειρμοί είναι αναπόφευκτοι και οι συγκρίσεις οδυνηρές για το ζοφερό παρόν και το ...λαμπρό μέλλον του ποδοσφαίρου στη χώρα μας.

Στο όνομα της (δήθεν) προσαρμογής στη (δήθεν) νέα εποχή του επαγγελματικού ποδοσφαίρου που ανέτελλε και  απαιτούσε επιχειρηματίες-επενδυτές και όχι ερασιτέχνες παράγοντες της ρομαντικής εποχής που έδυε, εισέβαλαν στο χώρο οι επενδυτές-σωτήρες και αποβλήθηκαν στο περιθώριο οι παράγοντες «παλαιάς κοπής».

Η συνέχεια, δυστυχώς, κατέδειξε πως όλα αυτά ήσαν προσχηματικά. Ο στόχος ήταν να φτιαχτεί το ποδόσφαιρο στα μέτρα των επιτηδείων, έτσι που να μη ταιριάζει το καινούργιο κοστούμι παρά μόνο στους ίδιους και στους ομοίους τους. Το αποτέλεσμα το βιώνουμε δραματικά και επώδυνα. Οι επίδοξοι σωτήρες είναι κατάδικοι ή υπόδικοι ή φυγόδικοι.

Και ο σκόπιμα απαξιωμένος ρομαντισμός επανέρχεται ως συνταγή υπέρτατου ρεαλισμού. Γιατί, έχει καταδειχθεί πλέον ότι, σε οποιοδήποτε μοντέλο διοίκησης ενός αθλητικού οργανισμού (σωματείο, ΠΑΕ κλπ.), όσο απαραίτητη είναι η συνδρομή τεχνοκρατών, άλλο τόσο αναγκαία είναι η παρουσία ανθρώπων που να γνωρίζουν την ιστορία του και να έχουν ζυμωθεί με αυτήν. Στη ζυγαριά πρέπει να ισορροπούν η τεχνοκρατική αντίληψη από τη μιά, το «συναίσθημα» από την άλλη. Αλλιώς, το ζύγι θα είναι «πειραγμένο».

Τα παραπάνω μπορεί να είναι χρήσιμα σε οποιονδήποτε σύγχρονο επιχειρηματία-επενδυτή στο χώρο του ποδοσφαίρου. Έστω, ως μία συνταγή προς δοκιμή. Αρκεί, να θέλει να διδαχθεί από τα λάθη, τα δικά του ή άλλων. Αν όχι, θα επιβεβαιωθεί η παροιμιακή διαπίστωση πως «κανείς δεν είναι πιό τυφλός από αυτόν που δεν θέλει να δεί»...

Γιώργος Λυσαρίδης

5 /2 / 2016