Μνήμη
Νίκου Μίνη
Εκλογές ΕΠΟ, Νοέμβριος
1997, Αλεξανδρούπολη. Στήνεται η «παράγκα» του ποδοσφαίρου. Το ποδοσφαιρικό
σύστημα την προετοίμαζε από καιρό. Το (παρα)πολιτικό σύστημα σφύριζε αδιάφορα
(;;;). Ο Νίκος Μίνης ήταν από τους λίγους που διέβλεψε την εξέλιξη,
προειδοποίησε και δεν ενέδωσε…
Εκλογές ΕΠΟ, Ιανουάριος
2000, Αθήνα. Η «παράγκα» έχει πλέον αποκαλυφθεί και έχει καταδικαστεί στην
κοινή γνώμη. Είχε όμως το νου της. Ενδύθηκε άλλο προσωπείο και, με ακόμη πιο
άθλιες μεθόδους, ανανέωσε την εξουσία της. Το (παρα)πολιτικό σύστημα την ευλόγησε
και την έκρινε «διατηρητέα». Ο Νίκος Μίνης ήταν από τους ελάχιστους που είχαν
απομείνει ανυποχώρητοι και συνεπείς, «πάντα
γελαστοί και γελασμένοι»…Έτσι παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του.
Σήμερα, 21 Δεκεμβρίου
2023, κλείνουν δυο χρόνια από την εκδημία του. Στη μνήμη του, ξαναφέρνω στη
δική μου μνήμη το σημείωμα με το οποίο, αντί επικηδείου, τον αποχαιρέτισα τότε,
Αγαπημένε φίλε,
Καθώς πορεύεσαι ήδη «την
μακαρίαν οδόν», σε αποχαιρετώ με τους στίχους του ποιητή (Βύρωνα Λεοντάρη) :
« Θα ‘ναι φριχτό να φύγουμε έτσι,
δίχως μια πίστη, έναν αγώνα, μια κραυγή,
άνθρωποι που πεθάναν δίχως μια αμυχή,
άνθρωποι που “διελύθησαν ησύχως…”».
Εσύ, Νίκο, φεύγεις
αφήνοντας πίσω σου ένα πρότυπο ανθρώπου ενάρετου, με πίστη σε αρχές και ηθικές
αξίες, με πολλούς αγώνες και κραυγές (όχι μίζερους ψιθύρους) για το δίκιο, με
βαριά τραύματα (όχι απλές αμυχές) από τον πόλεμο απέναντι στο άδικο και στο
ανέντιμο, ασυμβίβαστος με την ιδέα να ζεις κάτω από τον βολικό ίσκιο της
αδράνειας και της αδιαφορίας.
Αντίο, ακριβέ μου φίλε...
Γιώργος Λυσαρίδης