ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΜΕΝΤΟΡΑ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ ΤΟΥ ΔΙΚΕΦΑΛΟΥ
ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΟΚΚΑ
Τετάρτη 3 Αυγούστου 2016: εντελώς αναπάντεχα
αναγκάζομαι να διακόψω τις... αδιακοπες κατά ΜΟΚΚΑ διακοπές μου και να ανέβω
εσπευσμένα στην Θεσσαλονίκη λόγω κάποιας νομικής εμπλοκής στην μεταγραφή
Μπισεσβαρ αλλά και για τον αγώνα του ΠΑΟΚ με τον ΑΓΙΑΞ.
Ακολουθώντας πάντα την... ταξιδιωτική
οδηγία του πρώτου διδαξαντα σε μένα τα ιντερσίτι και τις κλιναμαξες ΜΟΚΚΑ, πήρα
το αγαπημένο μας τρένο αναπολωντας κοινά ταξίδια, επαγγελματικές περιπέτειες
και ποδοσφαιρονομικες συζητήσεις για την ισόβια κοινή μας αγάπη, τον ΠΑΟΚ, τα
σκάνδαλα των ποδοσφαιρικων οργάνων, τις ανοικτές υποθέσεις μας... Συγχρόνως
όμως μελαγχολουσα με την σκέψη οτι αυτή την φορά δεν θα καθόμασταν δίπλα δίπλα
στην Τούμπα σεναν ακόμα ευρωπαϊκό αγώνα του ΠΑΟΚ λόγω των σοβαρών προβλημάτων
υγείας που τον είχαν πλήξει βαριά.
Από το μυαλό μου πέρασαν
κινηματογραφικα ατελειωτες εικόνες από τότε που νεαρός με δέος πρωτοκαθησα μαζί
του στα επίσημα της Τούμπας σε ιστορικούς ευρωπαϊκούς αγώνες με την ΜΑΛΙΝ
κλπ την δεκαετία του 80!
Τότε που χάρη στον δημοσιογραφικο
πνευματικό πατέρα μου, την ψυχή και τον εγκέφαλο των ιστορικών ΣΠΟΡ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ,
Δημήτρη ΜΠΟΥΖΑ, γνώρισα τον συμμαθητή και παιδικό φίλο του, ήδη καταξιωμένο
αθλητανθρωπο και δικηγόρο αθλητικών υποθεσεων Δημήτρη ΜΟΚΚΑ, τον άνθρωπο που
έμελλε να εξελιχθεί στον δικηγορικο πνευματικό μου πατέρα, όπως άλλωστε του
άρεσε να αυτοχαρακτηριζεται.
Κατά την διάρκεια εκείνου του ταξιδιού
ξετυλιχθηκε μπροστά στα παράθυρα του μυαλού μου ο... σιδηρόδρομος των
αναμνήσεων από την μέρα που γνωριστήκαμε στο ΑΣΕΑΔ κι αμέσως μετά το πρώτο μας
γεύμα μου πρότεινε να συστεγαστουμε και να συνεργαστούμε στο πρώτο μου γραφείο
που χάρη στον ίδιο άνοιξα,απο αξέχαστες συζητήσεις με ιστορικές μορφές του
αθλητισμού και της δικηγοριας, τον Αριστείδη ΚΑΜΑΡΑ, τον Θωμά ΒΟΥΛΙΝΟ κλπ, από
επικίνδυνες δικες κατά του Ολυμπιακού του Σαλιαρελη, από μεγαλειώδεις
εκδηλώσεις ΠΣΑΠ, ΠΣΑΤ κλπ(η τελευταία που ήμασταν μαζί ήταν για τα 90 χρόνια
του ΠΑΟΚ), από δυναμικές κι αποκαλυπτικες συνεντεύξεις κι εκπομπές, από
αμέτρητα δικόγραφα που γράφτηκαν σε κείνη την ιστορική γραφομηχανή...
Πάντα μόλις έφτανα Θεσσαλονίκη, το
πρώτο που έκανα ήταν να του τηλεφωνήσω. Ακριβώς το ίδιο έκανα κι αυτή την φορά
αλλά οι κλήσεις μου απαντήθηκαν από την κόρη του Αγγελική που με σόκαρε
λέγοντας μου οτι ο μπαμπάς είχε εισαχθεί στον Άγιο Λουκα με εγκεφαλικό.
Τότε συνειδητοποίησα οτι είχε σημάνει η
αρχή του τέλους για τον ξεχωριστό άνθρωπο Δημήτρη ΜΟΚΚΑ:
έναν πραγματικό ευπατριδη της
Φυλής του Δικεφαλου, όπως με τις ευλογίες του έχω βαφτίσει για ιστορικούς και
κοινωνιολογικους λόγους την παγκόσμια οικογένεια του ΠΑΟΚ, έναν γνήσιο
αθλητανθρωπο που με πάθος, εντιμότητα κι αξιοπρέπεια υπηρέτησε από κάθε
μετερίζι για όλη του την ζωή το Ολυμπιακό Ιδεώδες, έναν υποδειγματικο,
ευσυνείδητο και μαχητικό δικηγόρο που τίμησε την Αθλητική Θέμιδα προασπιζοντας
τα συμφέροντα της Μακεδονίας, της Θεσσαλονίκης, του Δικεφαλου του Βορρά και
εκατοντάδων αθλητών, προπονητών και δημοσιογράφων,εναν οικογενειαρχη πρότυπο
που ποτέ δεν παραμελησε την αγαπημένη του οικογένεια παρά τον φόρτο εργασίας,
έναν αγνό φίλο που ως απλός Μίμης για τους παλιούς, προσφερε στους συνανθρώπους
του χωρίς υστεροβουλες και συμφεροντολογικες σκέψεις.
Δεν έκρυψα ποτέ οτι ο Δημήτρης ΜΟΚΚΑΣ
υπήρξε ο Μέντορας μου στην Αθλητική Δικηγορια και στα Ποδοσφαιρικα Όργανα, κάτι
που εξακολουθεί να μην συγχωρείται από κάποια απολιθώματα του Ποδοσφαιρικου
Παρακράτους των Αθηνών.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ ποσο με στήριξε
ηθικά, επαγγελματικά κι επιστημονικά,θα θυμάμαι για πάντα την καυστική πένα του
και το πανέξυπνο χιούμορ του.
Θυμάμαι με πόνο, όταν τον είδα,
τελευταία φορά στον Άγιο Λουκα, πως πετάχτηκε από το κρεβάτι του ξαφνικά
αναζωογονημενος με τη γνωστή λάμψη στα μάτια, έτοιμος για χιουμοριστικο
σχολιασμό της επικαιρότητας...
Σάββατο 25 Αυγούστου 2018:
Πάλι εν μέσω... διακεκομμενων διακοπών,
σαν καλοκαιρινοι κεραυνοι... σκάνε στο κινητό μου ταυτόχρονα δύο θλιβερά
μηνύματα :
Αγγελική ΜΟΚΚΑ:ΓΙΩΡΓΟ, ΧΑΣΑΜΕ ΤΟΝ
ΜΠΑΜΠΑ!
Γιώργος ΛΥΣΑΡΙΔΗΣ :ΓΙΩΡΓΟ, ΈΦΥΓΕ Ο
ΜΙΜΗΣ!
ΑΡΧΗΓΕ, συγγνώμη που δεν μπόρεσα να σε
τιμήσω στην κηδεία σου λόγω του αιφνίδιου οικογενειακου προβλήματος υγείας αλλά
και να ερχόμουν δεν θα είχα το κουράγιο να εκφωνησω κάποιον στομφωδη επικήδειο
κι ας με έλεγες χαριτολογωντας... μοτερακι, όταν άκουγες τις συνεντεύξεις μου ή
διάβαζες τα... σεντόνια μου που έγιναν αφορμή να γνωριστούμε.
ΓΙΑ μένα η πνευματική επικοινωνία μας
δεν θα σταματήσει ποτέ, γιαυτό προτίμησα να σου αφιερώσω ένα από τα αγαπημένα
σου... σεντόνια.
Τα ΣΠΟΡ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ δεν υπάρχουν πια αλλά
καλη ειναι και η ΜΕΤΡΟΣΠΟΡΤ με τον φίλο σου τον ΜΠΟΥΖΑ να εξακολουθεί να
μαγεύει με την Παοκτσηδικη πένα του!
ΑΡΧΗΓΕ ακόμα ηχεί στα αυτιά μου ή πρώτη
σου λέξη σε κάθε μήνυμα σου:
ΚΑΠΕΤΑΝΙΕ,τι νέα από τις Επιτροπες;
Υ. Γ. Όλοι φυσικά είμαστε περαστικοί
από αυτό τον κόσμο. Όμως σύμφωνα με μια πολύ φιλοσοφημενη αμερικανικη παροιμία
"ο άνθρωπος πεθαίνει δύο φορές :τη μία βιολογικά και την άλλη όταν
σταματήσει κι ο τελευταίος άνθρωπος να σε θυμάται και να μιλάει για σένα!"
Ο Δημήτρης ΜΟΚΚΑΣ όμως ήταν ένας από
τους ευλογημενους ανθρώπους, γιατί η μνήμη του θα μείνει ανεξίτηλη, γιατί το
όνομα του και τα έργα του είναι βαθιά χαραγμένα στην Αιώνια Αθλητική Βίβλο της
Φυλής του Δικεφαλου!
ΑΡΧΗΓΕ, δεν πειράζει που δεν πρόλαβες
να γράψεις το προσωπικό σου βιβλίο με τις ατελειωτες αθλητικές και δικηγορικές
ιστορίες,σου υπόσχομαι οτι αυτό το τεράστιο ιστορικό υλικό δεν πρόκειται να
θαφτεί σε κάποιο χρονοντουλαπο.
Υπάρχουν πολλά μοτερακια στο ΙΔΕΑΔ ,
όπως ο φίλος σου ο Γιώργος ο Λυσαριδης, που παίζουν... μπάλα με τους τόμους και
έχουν την ποδοσφαιρικη ιστορία (από τους... Πασαδες του Αιγίου μέχρι... την
μπάλα στα μνήματα! ) στο... τσε(ι)πακι τους!
Γιώργος ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ