ΙΔΕΑΔ, Η περί εκλογικού συστήματος της ΕΠΟ εισήγηση του υποψηφίου Προέδρου της ΕΠΟ Β. Γραμμένου κατά την ημερίδα του ΙΔΕΑΔ της 18-4-2015

Εν όψει των επικείμενων εκλογών της ΕΠΟ αλλά και της επικείμενης συζήτησης των προσφυγών Β.Μητρόπουλου και Αντιπολίτευσης ΕΠΟ σχετικά με το εκλογικό σύστημα διεξαγωγής εκλογών και τον διορισμό προσωρινής διοίκησης στην ΕΠΟ παραθέτουμε την ομιλία του κ. Βαγγέλη Γραμμένου, υποψήφιου προέδρου της ΕΠΟ, κατά την διάρκεια της ημερίδας του ΙΔΕΑΔ 'Εννομη τάξη και ποδόσφαιρο της 18-4-2015, όπως είχε δημοσιευθεί στο soccerplus στις 20-4-2015.

"Το εκλογικό σύστημα της ΕΠΟ είναι αιτία αξιακής κατάπτωσης"

Ημερομηνία: 20 Απριλίου, 2015 18:12

Κοινή χρήση

Print

Στο εκλογικό σύστημα της ΕΠΟ ως αιτία της αξιακής κατάπτωσης του ποδοσφαίρου που ξεπέρασε κάθε όριο ανυποληψίας και αναξιοπιστίας, αναφέρθηκε ο πρόεδρος της ΕΠΣ Μακεδονίας, Βαγγέλης Γραμμένος, κατά την ομιλία του που είχε ως τίτλο "Η δημοκρατική νομιμοποίηση του ελληνικού ποδοσφαίρου"  στην ημερίδα του Ι.Δ.Ε.Α.Δ. που πραγματοποιήθηκε Σάββατο 18 Απριλίου 2015

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλία του κ. Γραμμένου:

Είναι προφανές ότι οι αιτίες για την κατάπτωση των αξιών στο Ελληνικό Ποδόσφαιρο είναι πολλές, με τις εκάστοτε Διοικήσεις της ΕΠΟ να φέρουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης.

Κατά την άποψή μου, μια από τις αιτίες είναι και το υφιστάμενο σύστημα ανάδειξης της διοίκησης της ΕΠΟ και, ειδικότερα, το μικρό, άρα εύκολα ελεγχόμενο, εκλογικό σώμα της Γενικής Συνέλευσης.

Πριν καταθέσω την άποψή μου για το ενδιαφέρον και επίκαιρο θέμα που μου αναθέσατε, θα ήθελα να κάνω μια μικρή αναφορά στο χώρο του Ποδοσφαίρου τον οποίο υπηρετώ πολλά χρόνια.

Είναι προφανές και δε χρήζει ιδιαίτερης απόδειξης ότι το άθλημα του Ποδοσφαίρου πνέει, πλέον, τα λοίσθια. Ξεπέρασε κάθε όριο αναξιοπιστίας και ανυποληψίας. Είναι εξίσου προφανές ότι για την κατάπτωση των αξιών στο Ελληνικό Ποδόσφαιρο οι αιτίες θα πρέπει να αναζητηθούν στις οργανωτικές δομές του, οι οποίες επιτρέπουν την επιλογή προσώπων στα όργανα Διοίκησής του.

Χρησιμοποιώ το ρήμα «επιλογή» και όχι «εκλογή» όχι τυχαία ή άστοχα, αλλά αντίθετα με πλήρη συνείδηση των λεγομένων μου, γιατί απεικονίζει την πραγματικότητα.

Αν κανείς επιχειρήσει μια πρόχειρη έστω προσέγγιση για τα δρώμενα στο ελληνικό ποδόσφαιρο, δε θα δυσκολευτεί καθόλου να βγάλει τα συμπεράσματά του για τις αιτίες που το οδήγησαν σ΄ αυτή την κατάσταση.

Ιστορικά η σταδιακά πτωτική πορεία και απαξίωσή του ξεκινά από την, κατ΄ επίφαση, επαγγελματικοποίηση του.

Κομβικό σημείο το 1997 και οι περιβόητες εκλογές της ΕΠΟ στην Αλεξανδρούπολη, όπου αρχίζει πλέον, κατά τρόπο εξαιρετικά προκλητικό, να διαφαίνεται ο προδιαγεγραμμένος ρόλος του καθενός.

Κομβικό, επίσης σημείο το 2006 με τη Νομοθετική θέσπιση του περίφημου Αυτοδιοίκητου της ΕΠΟ  με το άρθρο 29 παρ.12 Ν.3479/2006.

Η πλήρης αποκαθήλωσή του επέρχεται με τις πρόσφατες αποκαλύψεις μιας σειράς πρωτοφανών σκανδάλων που οδηγούν στα ανακριτικά γραφεία το σύνολο σχεδόν των ηγητόρων του Ποδοσφαίρου, εμφανών και αφανών και αύριο, πιθανόν, στις αίθουσες των ποινικών ακροατηρίων. Πόσο χαμηλότερα μπορεί να φθάσει; Νομίζω πως βρίσκεται στο έσχατο σημείο.  

Σε όλη αυτή τη σκοτεινή διαδρομή του Ποδοσφαίρου, η Πολιτεία ήταν, κατά την άποψή μου, απούσα. Είτε εκούσια είτε ακούσια.
Έχω εκφράσει πολλάκις και δημοσίως τη θέση ότι για αυτή την κατάπτωση του Ελληνικού Ποδοσφαίρου τεράστιο μερίδιο ευθύνης φέρουν οι εκάστοτε διοικήσεις της ΕΠΟ. Κινδυνεύω να χαρακτηριστώ στερεότυπος, δεν υπαναχωρώ, όμως, από τη θέση αυτή.

Είναι γνωστό ότι το σώμα τη Γ.Σ. της ΕΠΟ αποτελείται από τους Προέδρους των ΕΠΣ και των δύο επαγγελματικών Ενώσεων. Πρόκειται για ένα μικρό, άρα εύκολα ελεγχόμενο, εκλογικό σώμα της Γενικής Συνέλευσης.

Ικανός και άκρως αποτελεσματικός μοχλός για την κυριαρχία συγκεκριμένων προσώπων στα δρώμενα της ΕΠΟ είναι και το υφιστάμενο Καταστατικό της Ομοσπονδίας, το οποίο περιέχει διατάξεις, ο συνδυασμός των οποίων οδηγεί σε έναν, εκ προοιμίου, ελεγχόμενο τρόπο ανάδειξης της διοίκησης της ΕΠΟ.

Άκρως ενδιαφέρουσα η διάταξη του άρθρου 21 παρ. 2, του Καταστατικού, η οποία επιβάλει την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ από τον πρόεδρο της κάθε Ε.Π.Σ. και των επαγγελματικών Ενώσεων.

Η διάταξη προφανώς και δεν είναι «αθώα». Εμπεριέχει απόλυτη σκοπιμότητα ώστε να νομιμοποιούνται ex lege οι πρόεδροι των ενώσεων. Θα μπορούσε, ενδεχομένως, να υφίσταται η ρήτρα «εκτός αν άλλως αποφασίσει το Δ.Σ. της Ένωσης», ώστε να μην εμφανίζεται τόσο προκλητική.

Αντ’ αυτού, όμως, προχωρά ακόμη περισσότερο στο εδάφιο β’ του ιδίου άρθρου, όπου ρυθμίζεται ακόμη και η περίπτωση του κωλύματος του Προέδρου με την εξής ρήτρα «σε περίπτωση κωλύματος του προέδρου, ο πρόεδρος ορίζει τον τακτικό αντιπρόσωπο».

Είναι προφανής η σκοπιμότητα του συγκεκριμένου άρθρου του καταστατικού, το οποίο κατά την ταπεινή μου γνώμη περιορίζει ευθέως τη δυνατότητα του Δ.Σ. της κάθε Ένωσης να αποφασίζει ελεύθερα για την εκπροσώπησή του από οποιοδήποτε μέλος του. Ποια διάταξη θα υπερίσχυε αν για παράδειγμα το καταστατικό μιας Ένωσης περιείχε διαφορετική ρύθμιση; Με δεδομένη την, εκ του Νόμου (Αστικού Κώδικα) αυτονομία του κάθε σωματείου - μέλους της ΕΠΟ, των ενώσεων δηλαδή, έχω την γνώμη ότι θα επικρατούσε η δεύτερη.

Μία ακόμη διάταξη που χρήζει κατά την άποψή μου επισήμανσης είναι και αυτή του άρθρου 9 παρ. 2 του Κανονισμού Εφαρμογής του Καταστατικού της ΕΠΟ που απαιτεί για το παραδεκτό της υποψηφιότητας του προέδρου της ΕΠΟ, την υπόδειξή του από 8 τουλάχιστον ενώσεις. Με δεδομένο τον μικρό αριθμό  των εκπροσώπων που απαρτίζουν το εκλογικό σώμα, 57 ενώσεις σήμερα, ανακύπτει ζήτημα ευθείας παραβίασης της μυστικής ψηφοφορίας.

Και για να μη γίνει κάποια παρανόηση, είναι άλλο το ζήτημα της στήριξης «οικεία βουλήσει» προς

κάποιον υποψήφιο και εντελώς διαφορετικό το ζήτημα της υποχρεωτικής υπόδειξης 8 ενώσεων προς τον υποψήφιο.

Με άλλα λόγια το 15% του εκλογικού σώματος προσέρχεται στην κάλπη, ασκώντας φανερά το εκλογικό του δικαίωμα. Διάταξη που, κατά την άποψή μου, αφενός στερεί το δικαίωμα σε όποιον επιθυμεί να θέσει υποψηφιότητα, χωρίς να γνωστοποιεί τουλάχιστον 8 συνοδοιπόρους του και αφετέρου παραβιάζει τη μυστικότητα της ψηφοφορίας, δεδομένης, όπως προείπα, της αναντιστοιχίας του εκλογικού σώματος και της υποχρεωτικής υπόδειξης από 8 μέλη.

Χωρίς να παραγνωρίζω τη σπουδαιότητα και την αναγκαιότητα για την εξάλειψη, άλλως τροποποίηση των παραπάνω διατάξεων, περνώ αμέσως στο υφιστάμενο εκλογικό σύστημα με την εκπροσώπηση και άσκηση του εκλογικού δικαιώματος για την ανάδειξη των οργάνων της ΕΠΟ.

Πριν καταθέσω τους προβληματισμούς μου για το εν λόγω ζήτημα θα ήθελα να υπενθυμίσω τόσο το προϋφιστάμενο εκλογικό σύστημα της ΕΠΟ, όσο και τις όποιες προσπάθειες έγιναν στην κατεύθυνση διεύρυνσης του εκλογικού σώματος.

Είναι αυτονόητο ότι το προϊσχύσαν εκλογικό σύστημα  ήταν βασισμένο στη λογική ότι ex officio θα έπρεπε να εκλέγονται εκπρόσωποι των τριών ιδρυτικών ενώσεων στο Δ.Σ. της ΕΠΟ. Πιστεύω πως η ratio της διάταξης απηχούσε μια άλλη λογική και άλλες κρατούσες συνθήκες, όπου το ποδόσφαιρο της Αθήνας, Θεσσαλονίκης και Πειραιά, έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο, σε μορφή ακόμη ερασιτεχνική.

Περαιτέρω και ουσιαστικά, μία και μόνο προσπάθεια έγινε σε επίπεδο νομοθετικής ρύθμισης με το Νόμο Ορφανού, η οποία έδιδε τη δυνατότητα της αναλογικής εκπροσώπησης των ενώσεων στη Γ.Σ. της ΕΠΟ, κατόπιν εκλογής των αντιπροσώπων από τις αντίστοιχες Γ.Σ. των Ε.Π.Σ.

Το παράδοξο, όμως, και άκρως ελληνικό φαινόμενο ήταν να μην εφαρμόσει ποτέ η ΕΠΟ το συγκεκριμένο Νόμο του Κράτους, προτάσσοντας για μία ακόμη φορά περίφημο Αυτοδιοίκητο.

Πράγματι, το συγκεκριμένο νομοθέτημα διεύρυνε ουσιωδώς το εκλογικό σώμα της Γ.Σ. της ΕΠΟ και θα μπορούσε, ενδεχομένως,  να απαγκιστρώσει και να απελευθερώσει δυνάμεις στην κατεύθυνσης της εκλογής προσώπων άξιων και ικανών. Λέω, ενδεχομένως, διότι παρακάτω θα καταθέσω τους προβληματισμούς μου.

Μία ακόμη προσπάθεια που δεν τελεσφόρησε ποτέ ήταν και το Σχέδιο Νόμου του απελθόντος υφυπουργού κ. Ανδριανού. Διαφώνησα κάθετα με το συγκεκριμένο Σχέδιο Νόμου, το οποίο θεωρώ ότι ήταν πρόχειρο, επιδερμικό και κινούνταν στην κατεύθυνση της λαϊκής παροιμίας «πονάει δόντι, κόβει κεφάλι». Σαφέστατα απαξίωνε και καταργούσε «εν τοις πράγμασι», εκούσια ή ακούσια δεν έχει σημασία, το θεσμικό ρόλο των ενώσεων παραγνωρίζοντας, την πολύτιμη προσφορά τους στις τοπικές κοινωνίες.

Αναμφίβολα είναι επιτακτική η ανάγκη για τη διεύρυνση του εκλογικού σώματος της ΕΠΟ. Οι λόγοι είναι γνωστοί, ανέφερα κάποιους παραπάνω. Ο προβληματισμός μου όμως είναι ο εξής:

Θέλουμε να αλλάξουμε τα πράγματα γιατί μία από τις αιτίες για την κατάντια του Ελληνικού Ποδοσφαίρου είναι και το εκλογικό σύστημα της ΕΠΟ. Αλλάζοντας το και διευρύνοντάς το έχουμε πετύχει το στόχο; Άραγε ο μεγάλος αριθμός των εκλεκτόρων οδηγεί, εκ προοιμίου και αυτόματα, στην εξάλειψη ή στον περιορισμό της διαφθοράς;

Οι εκλέκτορες για παράδειγμα από τη βάση, από τα ερασιτεχνικά σωματεία, εκλέγοντας τα όργανα διοίκησης του ποδοσφαίρου έχουν κάνει οπωσδήποτε τη σωστή εκλογή, άρα φαινόμενα σαν τα σημερινά, εξαλείφονται εκ των «ων ουκ άνευ» και το ποδόσφαιρο αυτομάτως βρίσκει το δρόμο του;

Διότι παρατηρώ με προσοχή και προσπαθώ να διαβάσω τη σκέψη του καθενός, που, δικαίως, επικροτεί ή προσπαθεί να νομοθετήσει προς αυτή την κατεύθυνση. Θα ήταν εξόχως κατατοπιστική για το φίλαθλο κόσμο ή αιτιολογική έκθεση για παράδειγμα ενός νομοθετήματος που θα κινηθεί σε αυτή την κατεύθυνση. Απλή μνεία για περισσότερη πολυφωνία, για πλουραλισμό απόψεων, για εκδημοκρατισμό του εκλογικού συστήματος της ΕΠΟ, χωρίς τη βούληση της πολιτείας για πάταξη των νοσηρών φαινομένων στο ποδόσφαιρο και την παραδειγματική τιμωρία των φυσικών και νομικών προσώπων, φοβούμαι πως δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα.

Κλείνοντας θα ήθελα να πω πως τάσσομαι αναμφισβήτητα, υπέρ της διεύρυνσης του εκλογικού σώματος της ΕΠΟ, μέσω ενός εκλογικού συστήματος, το οποίο όμως θα βασίζεται στην αναλογική εκπροσώπηση της κάθε ένωσης, λαμβάνοντας υπόψη  του το μέγεθος, τον αριθμό δηλαδή των σωματείων της κάθε ένωσης και αφετέρου, δίδοντας τη δυνατότητα της γνώσης στους εκλέκτορες για τα δρώμενα και πεπραγμένα του εκάστοτε Δ.Σ. της ΕΠΟ. Και για να γίνει πράξη κάτι τέτοιο, θα πρέπει η Πολιτεία επιτέλους να ξεκαθαρίσει το τοπίο με το περίφημο αυτοδιοίκητο του ποδοσφαίρου, θέτοντας εκείνες τις διαχωριστικές γραμμές που θα απαγορεύουν την καταστρατήγησή του, με αυθαίρετες ερμηνείες, κατά πως βολεύει τον καθένα.

Πράγματι, είναι, πλέον, αδήριτη ανάγκη η διεύρυνση του εκλογικού σώματος της ΕΠΟ και η εκλογή των οργάνων διοίκησής της από ένα μεγαλύτερο εκλογικό σώμα, ώστε να διασφαλίζεται, όσο είναι δυνατόν, η εκλογή ικανών και άξιων προσώπων και να μην καταλείπονται σκιές και αμφιβολίες ελέγχου και χειραγώγησης του εκλογικού σώματος.